Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΦΡΑΓΜΟΥ

[fbl]

Μερος Πρωτο .....





[Στο Ερημητηριο ]

Η συναντηση γινεται στα μισα καθε αιωνα και παντα στο ιδιο μερος ..
Αυτη τη φορα , τα παντα οι αισθησεις μου τα αντιλαμβανονται διαφορετικα καθως πλησιαζει η στιγμη που θα συναντηθω με τον αδελφο μου . Οι δυναμεις του ειχαν φτασει πλεον σε σημειο που κανεις μας ποτε δεν ηξερε οτι υπηρχαν και αυτη τη φορα τιποτα δε θα ανεκοπτε τα σχεδια του και το ηξερα καλα .
Οι αποψεις μου περι της διαιωνισης του ειδους μας εξαλλου χανοταν σ απυθμενα βαθη της θαλασσας του χρονου και ο νομος που απαγορευε τη μεταδοση του «χαρισματος» ηταν αμειλικτος . Ενα ανελεητο κυνηγητο θα αρχιζε εναντιον του παραβατη με ολοκληρη τη φυλη στραμμενη εναντιον του , οπου και λογω των τηλεπαθητικων ιδιοτητων μεταξυ των μελων , θα ηταν ακατορθωτο να καταφερει να γλιτωσει .
Στους αρχαιους παπυρους υπαρχει μοναχα μια καταγραφη της μεταδοσης και ο τροπος εξοντωσης του παραβατη στο περασμα των αιωνων ειχε τη μορφη μυθου αλλα ολοι ξεραμε οτι αυτος ο μυθος ηταν περα για περα αληθινος . Εξαλλου δεν υπηρχε αλλος τροπος να πεθανει μελος της φατριας μας παρα μονο απο τους δικους του ανθρωπους και κατω απο συγκεκριμενες συνθηκες…

Να πεθανει…θανατος …
Λεξεις που δεν ειχαν ποτε κανενα νοημα …
Η καταρα που συνοδευει την υπαρξη μας ποτε κανεις δεν εμαθε πως αρχισε.
Η διατηρηση της φυλης εξαρτιοταν παντα απο το θανατο απλων ανθρωπων και ο φριχτος χαρακτηρισμος βρυκολακες που μας ειχαν δωσει ηταν το φορτιο που βαραινε την υπαρξη μας αιωνες τωρα.
Φερνω για πρωτη φορα σημερα καποιες λεπτομερειες στο ΦΩΣ ελπιζοντας να αποσαφηνιστουν καποιες πτυχες της ολης μας πορειας ισως γιατι οι αισθησεις μου προειδοποιουν πως αυτη η πορεια μπορει και να φτανει στο τερμα της .
Φως ….. Τι γελοιο…Σ ολες τις καταγραφομενες ιστοριες που μας συνδυαζαν οι ανθρωποι με το φως θεωρουσαν πως ηταν ενας απο τους τροπους εξοντωσης μας..
Το φως ; λατρευουμε το φως … Η φοβια που ανεκαθεν ειχε η ανθρωπινη φυλη με το σκοταδι και τα στοιχεια του καταφερε να αποπροσανατολισει τα ενστικτα τους η μαλλον ακομα χειροτερα να τα κοιμησει τη διαρκεια της μερας , και
αυτο το γεγονος μας εδινε την ευχαιρια παντοτε της ευκολης επιλογης στην ικανοποιηση της ακορεστης πεινας μας .
Υπηρχε μια ατυπη συμφωνια μεταξυ μας στη παντελη εξαφανιση των θυματων μας ,στο να μην αφηνουμε κανενα στοιχειο που θα κινουσε τη παραμικρη υποψια για το τι πραγματικα συνεβη στο ατυχο θυμα και με το περασμα των χιλιαδων χρονων ειχαμε γινει πλεον απιστευτα εφευρετικοι .

Εχω επιλεξει ενα πραγματικα απιστευτης ομορφιας ερημητηριο και η θεα στο τελειωμα της πλαγιας με οδηγει στον αγαπημενο μου ωκεανο , και εκει το βλεμμα μου χανεται στα μηκη του και οδηγει τη σκεψη σε μια μορφη γαληνης που τα τελευταια χρονια δεν ηξερα πως υπηρχε . Νομιζω πως οι ανθρωποι ετσι περιγραφουν τη κατασταση του ονειρου στον υπνο τους , και το λεω αυτο γιατι υπνος ποτε δε μαθαμε τι ειναι … Αλλος ενας μυθος που προσκολληθηκε πανω μας..
Εδω στη κορυφη του λοφου αποκομμενος αρκετα μιλια απο τη κοντινοτερη μεγαλουπολη του αμερικανικου νοτου το μονο που διαταρασει την γραμμη του οριζοντα δεν ειναι παρα μοναχα η ροτα των των απομακρυσμενων τανκερ , χρονια τωρα που περιδιαβαινουν τον ωκεανο θυμιζοντας μου συνεχως μια πορεια παρομοια με τη δικη μου .
Μια πορεια που μοιαζει προκαθορισμενη να εκτελει συνεχομενα δρομολογια και που μονο σκοπο ειχε απλα το φορτωμα ξεφορτωμα των αναγκων μου μαζευοντας απο την ανθρωποθαλασσα τα φορτια της…
Αυτη την ατερμονη πορεια ηταν ανεκαθεν στα σχεδια του αδελφου μου να την αλλαξει . Παντα σε καθε μας συναντηση εψαχνε το τροπο να σπασει τον ερμητικο κυκλο που εκλεινε τα 1618 μελη της φατριας μας αιωνες τωρα και να αλλαξει αυτο που οι αρχαιοι παπυροι θεωρουσαν ως τη μοναδικη απαγορευση !
Ποτε δε μπορεσε να καταλαβει οτι η μεταδοση θα μπορουσε να παρει τη μορφη επιδημιας στο ανθρωπινο γενος και να μεταβληθει ανεξελεγκτα ο αριθμος μας και οτι αυτο μαθηματικα θα οδηγουσε στο τελος των αποθεματων τροφης στο περασμα των χρονων…
Πριν λιγες μερες η φωνη στο τηλεφωνημα του ηταν πια σιγουρη ..
- αδερφε εχω στοιχεια πια που καταριπτουν τα αρχαια κειμενα ,που η εξαρτηση του ειδους μας μπορει να βρει μεσω της μεταδοσης των ιδιοτητων μας σε ανθρωπο το δρομο για την οριστικη λυτρωση.
Για ποιανου λυτρωση μιλας Τομας ; ποιον ρωτησες ότι τον ενδιαφερει αυτου του ειδους η λυτρωση που σου χει γινει εμμονη ιδεα ;
- θα καταλαβεις κ εσυ και ολοι σας στη συναντηση αυτό που αιωνες τωρα
θεωρειται απαγορευμενο , πως είναι ο μονος δρομος που οδηγει στην
επιλογη που ποτε δε φανταζομασταν πως υπηρχε .. Στην επιλογη του να
να σπασουμε για παντα την καταρα να τρεφομαστε με ανυπερασπιστα
θυματα και να ζησουμε σαν ανθρωποι .. Να πεθανουμε Τζοσουα σαν
ανθρωποι για οποιον από μας το επιλεξει , να γερασουμε βιολογικα και ,
να.. , απλα να πεθανουμε…..Η ολη διαδικασια είναι αναστρεψιμη Τζοσουα
και θα σας το αποδειξω.
Τομας το μονο που θα καταφερεις θα είναι να βρεις το δικο σου θανατο και μαλιστα
γνωριζεις πολύ καλα ότι μονο ηρεμος δε θα είναι . Δε νομιζω κανεις να θελησει να ακουσει τις ηλιθιες δοξασιες σου και θα συναντησεις μονο την οργη ολων μας και συμπεριλαμβανω και τον εαυτο μου στο συνολο.. Σταματα τις σκεψεις αυτές και αποδεξου μια για παντα το τι εισαι___

Η γραμμη εκλεισε αποτομα …
Κατεβασε το ακουστικο και από τοτε νοιωθω φρικτα το μεγεθος της δυναμης του μεσα μου να μεγαλωνει . Δε ξερω τι εχει βρει μα ξερω πολύ καλα στο λιγο χρονο που απομενει μεχρι την συναντηση να προσπαθησω να τον σταματησω και ξερω τους καταλληλους που θα με βοηθησουν να τον μεταπεισουμε .



















Συνεχιζεται............... ισως..








.

[trueseeker]

Συνεχιζεται............... ισως..

Αυτό το ίσως δεν μου άρεσε καθόλου!

Κοίτα να δεις φουβουλου, δεν θα μας ανάβεις, να μας κορώνεις και μετά "τίποτε κ. μικρούτσικε, τίποτε". Ακούς?


Φυσικά και συνεχίζεται η ιστορία! Ακούς?



Υ.Γ. Ελπίζω να σε τρόμαξα αρκετά, γιατί θέλω οπωσδήποτε να διαβάσω το παρακάτω

[escobar]

και εμένα μου άρεσε και περιμένω την συνέχεια...
μου αρέσουν οι βρυκόλακες, οι συνωμοσίες, η αθανασία και ιδιαίτερα η πρόταση του τόμας για μια λύτρωση μέσω του ανθρώπινου θάνατου

[fbl]

Το ταξιδι στη ταιλανδη ηταν κατι που ειχα να το κανω από την εποχη που οι Τσακρι δεσποζαν στη περιοχη .Οι μυθικοι ναοι τους που ακομα και στις μερες μας είναι αξιοθεατα για τουριστες , εχουν αλλαξει ελαχιστα από τη τελευταια φορα που το 17ο αιωνα ο Γουατ Πρατ Κεο κατασκευαζε με ατοφιο χρυσαφι το βασιλικο του ανακτορο. Η γνωριμια μου μαζι του ηταν η αφορμη να γνωρισω το μεντορα που με τη βοηθεια του οι δυναμεις μου θα αποκτουσαν «εξαιρετικο ενδιαφερον» …
Αισθανθηκα αμεσως την παρουσια του στα μερη και πρωτη φορα οι αισθησεις μου οδηγουσαν τα βηματα μου σχεδον υπνωτισμενα . Υπηρχε μια μαγνητικη ελξη και συναμα ένα απροσδιοριστο αισθημα πως θα ανακαλυψω κατι που μεχρι τωρα στα εκατονταδες χρονια περιπλανησης δεν ειχα ξανασυναντησει . Αφεθηκα …
Φτανοντας στο τεραστιο οικοδομημα αντικρυσα χιλιαδες εργατες να δουλευουν ακουραστα κατω από ένα βασανιστικα καυτο ηλιο τραγουδωντας και υμνωντας τον μοναρχη τους . Οι στρατιες των στρατιωτων που ηταν διασκορπισμενες στη περιοχη φυλασοντας από τους επιδοξους εισβολεις τους τονους ακατεργαστου χρυσου που εφτανε στη περιοχη δε θα μου ηταν κανενα προβλημα να περασω απαρατηρητος .Το μονο που ειχα να κανω ηταν να κλεισω τα ματια μου και ολοκληρη η μοριοδομη μου περνουσε αναμεσα τους αναγκαζωντας τους απλα να δεχτουν ένα παγωμενο κυμα δροσιας να τρυπα τη σαρκα τους κ ημουν σιγουρος πως με τετοιες θερμοκρασιες που δουλευαν μαλλον χαρα πρεπει να νοιωσαν παρα αυτή την ακατανομαστη φοβια που νοιωθουν τα θυματα μας πριν γινουν γευμα …
Ο Γουατ Πρατ ηταν στο θρονο του περιστοιχιζομενος από τους μηχανικους και τους αρχιτεκτονες του διαλεγοντας τα αριστουργηματα που του παρουσιαζαν κ η σιγανη σταθερη χροια της φωνης του επελεγε το κάθε κομματι με αποφασιστικη σταθεροτητα .Πλεον ημουν πολύ κοντα , αισθανομουν να μ αγγιζει μια ανεξιχνιαστη παρουσια που για πρωτη φορα συναντουσα σε μελος της φατριας μας .Μα δε μπορουσα να καταλαβω πως.. Ειχα όπως ολοι μας παραβρεθει σε ολες τις συγκεντρωσεις στο περασμα των αιωνων και ποτε μα ποτε δεν παρουσιαστηκε τετοιο μειδιασμα των αισθησεων μου αναμεσα μας . Τα ερωτηματικα κυριαρχουσαν τη σκεψη μου μην αφηνοντας χωρο για οτιδηποτε άλλο . Μηπως δεν ηταν ενας από μας ; Μα τοτε τι ηταν ; Ποια άλλη μορφη ζωης περα της φατριας μας ηταν δυνατο να υπηρχε και να μη το γνωριζαμε…. Στη δινη των χρονων που βυθιζοταν η υπαρξη μας δοξασιες περι αγγελικων και δαιμονικων ταγματων δεν ηταν παρα ιστοριες του ανθρωπινου γενους και κανεις ποτε από μας δεν ενοιωσε και φυσικα δε πιστεψε ποτε ..Γρηγορα όμως θα διαλυοταν οι αποριες μου..

-Σκεφτεσαι πολύ νεαρε μου – παρα πολύ ηρεμησε …
Η βαθεια φωνη τρυπησε τον εγκεφαλο μου και νομιζω ακουω την ηχω της ακομα και σημερα να αντηχει μεσα μου.
Ποιος εισαι ρωτησα ; Γιατι δε σε βλεπω ; Τι εισαι ;
- Όλα με τη σειρα νεαρε ..Ηρεμησε και κοιτα στα δεξια του θρονου θα σε κανω
νοημα .
Και τοτε τον ειδα . Κουνησε το κεφαλι με χαμογελο κ η μορφη ενός λευκοντυμενου γεροντα ελαμπε και ξεχωριζε με διαφορα αναμεσα από ολους τους παρευρισκομενους. Μα πως δε τον ειδα στην αρχη ; Ημουν σιγουρος πως λογω της παρουσιας του που την ενοιωθα συνεχως οι αισθησεις μου εξονυχιστικα εψαχναν κάθε οντοτητα στο χωρο.
- Η αντιληψη σου νεαρε είναι κατι που δυστυχως περιοριζεται μονο στο μερος
που βρισκεσαι αυτή τη στιγμη βλεπω….
Κατερευσα ! Δεν ηταν δυνατον ! Διαβαζε μεσα μου ! Το να μιλαμε με τους υπολοιπους της φατριας τηλεπαθητικα ηταν κατι το αυτονοητο . Κατι που ποτε δεν ηταν εφικτο ηταν να προσπαθουμε να διαβασουμε τη σκεψη των αλλων . Οσες φορες και να το συζητησαμε παρεμενε κατι εκτος των δυνατοτητων μας . Μου περασαν αμεσως από το μυαλο εκατονταδες ωρες παιχνιδιου με τον Τομας προσπαθωντας απλα να διαβασει ο ενας στον άλλο απλα τι χρωμα σκεφτεται και το μονο που καταφερναμε ηταν να εξασκουμε τις πολεμικες τεχνες που μαθαιναμε ο ενας απεναντι στον άλλο από τα νευρα . Κι όμως ηταν τοσο γελοια απλο με τους θνητους..

- Μια που το ανεφερες ο αδερφος σου που είναι ; Τομας ειπες τον λενε ;

Αυτό ηταν δεν αντεχα άλλο . Εξαφανιστηκα από την αιθουσα με πραγματικα ιλιγγιώδη ταχυτητα και περνωντας μεσα από εκατονταδες εργατες στο περιβολο του τεραστιου παλατιου εφτασα μιλια μακρυα και χωθηκα στο δασος που απλωνωταν μπροστα μου νοιωθωντας για πρωτη φορα κυνηγημενος .
Το συναισθημα ηταν απιστευτο οι αισθησεις μου κοντευαν να πεταχτουν εξω από το σωμα μου θελοντας να δραπετευσουν από το φορτιο που δεχονταν.

- Περιμενε εκει που εισαι νεαρε μου φιλε και ηρεμησε δεν εχεις να φοβηθεις
τιποτα θα ερθω σε λιγο και θα σου εξηγησω
Όχι δε μπορει να συμβει αυτό ! Ημουν μιλια μακρυα και ειχε την δυνατοτητα να με διαβαζει ακομη.. Πως είναι δυνατο να το κανεις αυτό ουρλιαξα ;
-Μη φωναζεις και σου ειπα περιμενε θα ερθω και θα σου εξηγησω.
Μπορουσε να καταλαβει από τετοια αποσταση ακομα κι αν φωναζα…Πλεον καταλαβα πως ηταν ματαιο να προσπαθησω να καταλαβω περισσοτερα και επεσα μεσα στους θαμνους αισθανομενος μια συντριβη που ποτε δε πιστευα πως υπηρχε..




Μερος Δευτερο

[ΝΑΧΩΡ]

Εμφανιστηκε από το πουθενα
Εξαλλου όπως καλα θυμομουν από την εμπειρια μου λιγο πιο πριν και διπλα στο καθενα να ηταν παλι θα ηταν ακατορθωτο να το αντιληφθεις.
- Σου ζητω συγγνωμη για τη ταραχη που σου προκαλεσα νεαρε μου
Γυρισα πισω μου και τον ειδα . Ποιος εισαι ψελισσα…
- Χμ βλεπω ηρεμησες αρκετα και δεν ουρλιαζεις όπως πριν.
Η παρουσια του εξεπεμπε μια ηρεμια που ταιριαζε απολυτα με τη σιωπη του δασους ..με λενε Τζοσουα ειπα και τον κοιταξα στα βαθεια πρασινα ματια που νομιζες πως απλα αντανακλουσαν τα παροντα γυρω χρωματα του δασους και ότι το πραγματικο χρωμα θα ηταν αδυνατο να το δεις..
- Συνηθιζεις να συλλογιζεσαι περιεργα πραγματα Τζοσουα βλεπω ..και αφου τα ονοματα εχουν καποια σημασια για σενα ειμαι ο Ναχωρ .
Εισαι ενας από μας ; Ποιος εισαι ; Πως εχεις τετοιες δυναμεις ;
-Σιγα σιγα Τζοσουα μη βιαζεσαι θα σου απαντησω σε οσα πρεπει να ξερεις
εξαλλου ο χρονος δεν εχει και τοσο σημασια για σενα οποτε
προς τι αυτή η βιασυνη ;
Ετσι κι αλλιως το προσωπο μου ηταν είναι και θα παραμεινει αμφιλεγομενο κατά

τους αιωνες που θα ακολουθησουν οποτε πιστεψε με εχουμε τη πολυτελεια του
απειρου χρονου να μας κρατα συντροφια και να σου απαντησω σε πολλα
που θελεις να με ρωτησεις.
Μα παμε στο σπιτι μου θα μαστε πιο ανετα εκει και εξαλλου νομιζω πως
κουραστηκα αρκετα ολη μερα στο ανακτορο του φιλου μου Πραο…


Ακολουθωντας τα παρακλαδια ακομα και αυτή τη στιγμη του ποταμου Λοπμουρι ξερω για ακομα μια φορα πως θα εντυπωσιαστω το ιδιο όπως τη πρωτη φορα που αντικρυσα τη κατοικια του μεντορα Ναχωρ για πρωτη φορα













Συνεχιζεται......................... ισως..

[escobar]

άψογα!!!

περιπλέκω το εγκόμιό σου με σκοπό να περιπλέξεις την ιστορία σου

[escobar]

fbl
είναι κρίμα και άδικο να μην συνεχίσεις την ιστορία σου
ένας μήνας και δεν μας παρουσίασες μια σελίδα ακόμα

εγώ πάντως θα περιμένω

[epsilon]

απλό είναι.
η αρχή του φραγμού είναι στο λαρύγγι.
εκεί που πάει ν'ανέβει η λέξη κι εσύ χάνεσαι.
φοβάμαι τώρα σου λέω.
είμαι για λύπηση.
έλα πάρε με, έλα πάρε με από δω.
θέλω να βλέπω λίγο φως την ώρα που θα φεύγω.

[aspic]

Ξαναδιάβασα την πολύ ωραία περιπέτεια του φιμπουλέ,μήπως καταφέρω να καταλάβω τι θέλει να μας πεί η έψιλον.Μετά,ξαναδιάβασα την έψιλον μήπως καταλάβαινα πώς άραγε θα τέλειωνε την ιστορία του ο φιμπουλές.
Τέλος, παραιτήθηκα απογοητευμένος επειδή δέν μπόρεσα να καταλάβω τίποτα και σήμερα, και αποφάσισα να γράψω κάτι που δέν πρόκειται να καταλάβετε και εσείς.
Ετσι, για να σας εκδικηθώ.

Από καιρό που λέτε εδώ μέσα,μαζί με τα άλλα παιδιά τα καλά, τα αναρχοαυτόνομα (που μας έφτυσαν κανονικά στο τέλος),αναρωτιόμουνα ποιός άραγε θα ήταν και από που θα μας προέκυπτε, ο περίφημος μεταμοντέρνος λόγος που θα έρχονταν να αλλάξει την ιστορία του είδους μας και να μας βάλει σε συναρπαστικές καινούργιες περιπέτειες.
Θα αναδυόταν από το διαδίκτυο;Από τις νέες, οικολογικές κυρίως, πολιτικές τάσεις που φαινόταν να ακολουθεί η αριστερά;Θα μας έρχονταν ξαφνικά,έστω και υπό την μορφή βάρβαρης εισβολής,από τον υποανάπυκτα ανεπτυγμένο τρίτο κόσμο;από τους εξωγήινους; από τους υποχθόνιους; ή μήπως θα μας τον έδινε δώρο σε ντιβιντί καμμιά κυριακάτικη εφημερίδα;

Τίποτα.
Ολα ήταν πατάτες.
Στο τέλος εγκατέλειψα κάθε επιχειρηματολογία υπέρ του,με την σιγουριά πλέον πώς ο μεταμοντέρνος λόγος θα έμενε απλώς και μόνο στα χαρτιά.
Τι ατυχία και αυτή θέε μου,να ζείς σε μιά εποχή όπου τίποτα δέν πρόκειται να συμβεί.
Ορίστε,μερικοί μήνες υπολείπονται να κλείσω τα σαρανταπέντε.Σε είκοσι- τριάντα χρόνια, άν δέν συμβεί καμμιά στραβή στο ανάμεσα,θα αποδημήσω στους ουρανούς.
Τι θα πώ τότε στα άλλα εκτοπλασματάκια όταν με ρωτήσουν τι είδα και εγώ στην γή;
Τίποτα.
Ένα μεγάλο,γελοίο, τίποτα.
Ούτε τον τσέ πρόλαβα,ούτε τα χιπάκια και τα κοινόβια,όλη την ζωή μου την πέρασα μέσα στην παρακμή ευνουχισμένος να τρώω τις σάρκες μου υπό μορφήν αγαθών,μέχρι που έλειωσα πιά,αυτοκαταναλώθηκα ρε αδελφέ.Παράτησα τότε και τα διαδίκτυα,και τις συζητήσεις,δέν με νοιάζει τίποτα πιά να πάει να γαμηθεί ο κόσμος άν δέν έχει τίποτα να μας πεί και αφιερώθηκα πιά στην αγαπημένη μου ασχολία.Να ξαπλώνω ανάσκελα στο πάτωμα και να κοιτάω το ταβάνι.Ώρες ατέλειωτες χωρίς να σκέφτομαι τίποτα και η μόνη μου απόκριση στο περιβάλλον να είναι τα πέντε φάσκελα που ρίχνω στην αδελφή μου κάθε τόσο που με επισκέφτεται και μου λέει πώς το ταβάνι δέν προσφέρει καμμιά παραμυθία στον άνθρωπο και θα πρέπει πιά να κάνω και εγώ οικογένεια.

Τι τραβάμε και εμείς οι ιδεολόγοι,όταν μας γελάει η εποχή μας.
Και έτσι παραιτημένος λοιπόν,αποδεχόμενος την μοίρα μου πώς τίποτα δέν πρόκειται να συμβεί,ώρες ώρες αναρωτιέμαι μήπως τελικά ο μεταμοντέρνος λόγος δέν είναι τίποτα άλλο από το να κάθεσαι ξαπλωμένος κοιτώντας το ταβάνι χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα,όπως κάνω εγώ.
Τόσο τ ρέξιμο και αγώνας δηλαδή για να εξελιχθεί η ανθρωπότητα,μήπως τώρα χρειάζεται το είδος την ξεκούρασή του και αυτό.

Τέλος πάντων αυτά σκεφτόμουνα,μέχρι που ξαφνικά έγινε το αναπάντεχο,όπως ξέρετε όλοι σας.
Ναι ο αγώνας για την μετάβαση στην μεταμοντέρνα εποχή αρχίζει.
Πώς δέν το είχα καταλάβει;
Τελικά είμαι ακόμη πιο ηλίθιος από ότι πιστεύουν οι άλλοι για μένα,ακόμη και από ότι πιστεύω και εγώ για τον εαυτό μου.
Νόμιζα πώς την επανάσταση θα την έκανε ο άνθρωπος,ξεχνώντας όμως πώς στο παρελθόν αυτός ο άνθρωπος πάντα ήταν το υποχείριο των ιδεών του που εισέβαλαν μέσα του,κυρίευαν το μυαλό του (κάτι σάν τον ναχώρ του φιμπουλέ δηλαδή) και αυτός απλά τις υπάκουε σάν υπνωτισμένος,χωρίς να ξέρει τίποτα για αυτές και κυρίως χωρίς να έχει καμμιά συναίσθηση των όσων έκανε.
Τώρα όμως οι ιδέες κουράστηκαν από τον άνθρωπο,τον παράτησαν,δέν είναι πιά το αγαπημένο τους είδος.
Τώρα κυριεύουν τα δέντρα,τα κάνουν να αυτοπυρπολουνται όρθια και περήφανα όχι σάν τους ανθρωπους που κυλιόντουσαν στην γή από τον πόνο παρακαλώντας για λίγο οίκτο.
Πεύκα πετάνε φλεγόμενα κουκουνάρια,κοτσιναπιές και αγριελιές φλέγονται,κουνέλια,αλεπούδια και σκατζόχοιροι εφορμούν ακάθεκτοι στα λιβάδια μεταφέροντας τις φλόγες της επανάστασης.
Ο κόσμος ξεσηκώνεται,δέν τον σταματάει τίποτα πιά.
Βέβαια μπορεί οι συντηριτικές δυνάμεις του φασισμού,εμείς οι άνθρωποι δηλαδή,να παλεύουν να κρατήσουν το άθλιο σύστημα που εγκαθρίδυσαν στην γή,αλλά είναι πολύ αργά πιά.
Το στουπί ερίφθη.

Βέβαια εντάξει,μπορεί και εγώ να είμαι άνθρωπος και να μήν πρέπει νατα λέω αυτά,όμως ο καλός ιδεολόγος επαναστάτης,πρέπει να είναι πέρα από τασυμφέροντα τα προσωπικά του και του είδους του.
Για αυτό σκέφτομαι,μήπως πρέπει να πάρω κανένα μπετόνι βενζίνη και να πάω να βοηθήσω και εγώ στην επανάσταση,αλλά ντρέπομαι μήπως με παρεξηγήσουν οι δημοκρατικές δυνάμεις της φύσης,πώς θέλω να τους χαλάσω την αυθεντικότητα του αγώνα τους.
Μή με πούν και προβοκάτορα δηλαδή.

Και έτσι λοιπόν,αφού δέν μπορώ να πάω εγώ στην επανάσταση,περιμένω να έλθει αυτή σε μένα.
Συνεχίζω δηλαδή να κάθομαι ξάπλα και να κοιτάω το ταβάνι,προσμένοντας όμως τώρα με λαχτάρα πότε θα πάρει φωτιά,να δώ επιτέλους τον ουρανό.
Καλά δέν κάνω;
Υπό το πρίσμα της επανάστασης αποκτάει και το ταβάνι μιά προοπτική.
Αποκτάει παραμυθία δηλαδή που αμφέβαλλε η αδελφή μου,η οποία θα πρέπει να ψάχνει παρηγορία για την οικογένειά της τώρα.
Τουτέστιν,τον κόσμο τον χωρίζει ένα ταβάνι.
Και είτε κάθεσαι από κάτω και σε πλακώνει,είτε του βάζεις φωτιά και το καίς.
Και άν αργήσεις ή είσαι ανίκανος να το κάνεις,θα το κάνει μόνο του και θα κάψει και σένα,επειδή δέν το καψες πρώτος εσύ.
Ο λόγος είναι ιδέες,οι ιδέες είναι φωτιά και ότι δέν ειπώνεται,απλώς καίει τον κόσμο.
Γιατί άν θα ειπωθεί,απλώς θα τον μπουγελώσει.........














































....ΜΠΛΑΦΦΦΣΣΣΣΣΣΣ
ούφ δροσίστηκα.
Τι κάθομαι μιλάω και χαλάω τον αγώνα;
(επ αυτού όμως τον χειμώνα όταν οι άλλες τρομερές επαναστατικές δυνάμεις εκδηλώσουν τον αγώνα τους και αυτές).


ΒΓ Ανηψιέ (που δέν μας διαβάζεις,αλλά εγώ σαν θείος είμαι υποχρεωμένος να στην δώσω την συμβουλή) δέν πιστεύω να πήρες και τον άλλο τον καπετάν σαχλαμάρα και να διαδηλώσατε με τους μπλογκεράδες.
Θυμίσου ότι δέν αρκεί μόνο να παίρνεις μέρος σε έναν αγώνα,αλλά και να επιλέγεις σωστά με ποιά πλευρά θα είσαι.

[fbl]

Αντε μωρε παλιοσειρα ασπικ..Ας ξαναδωσουμε λιγο βαρυτητα στη προσπαθεια σου να μεταμοντερνισουμε το παλιο μας υπογειακι εδω μεσα εστω κ αν τα λεπτα (σκεψεως) ειναι εξ ολοκληρου μη αποσβεσιμα.Οσοι φιλε μου κ αν περασαμε απ δω μεσα οπως διαπιστωσες,κοιτωντας το νταβανι σου,μαλλον σκιες ειμασταν . Σκιες που προσπαθωντας να φτασουν την υποσταση του εαυτου τους το μονο που καταφερνουν ειναι να κατακερματιζονται .Σ αυτον εδω τον εικονικο (Γραπτο) κοσμο που βιωνουμε απο τη στιγμη που αρχιζουμε τα τσακα τσουκα στο πληκτρολογιο, οι σκιες που παιρνουν τη σκυταλη στο λογο θεωρω πως ζουμε μια "πλανη". Και εξηγω κ οποιος καταλαβε καταλαβε..
Η δυνατοτητα της πλανης , της αποδοχης δλδ, κ το λεω ευθεως ,μεταξυ του ποιος ειμαι, αντιδιασταλομενο , με το τι γραφω, προσπαθωντας εν μεσω του γραπτου λογου να δειξω το τι θα μπορουσα να μαι, γεννιεται απλως απο το ασυμπτωτο του ενος με τον αλλο τροπο που υπαρχουν τα πραγματα σ αυτους τους 2 κοσμους . Υπαρχει μια αβυσσος αναμεσα στους ορους η στο τροπο της σκεψης, και στους ορους, η στο τροπο του "πραγματος". Ο στοχασμος σε επιπεδο γραπτου Λογου προσπαθει να ξαναφτιαξει το κοσμο απ'την αρχη μη αποδεχομενος τη ρεαλιστικη μορφη της πραματικοτητας..Του "πραγματος" δλδ που το βαλα κ ποιο πανω..Καταλαβα εγραφε ο Ντεκαρτ πως ημουν μια υποσταση που ολοκληρη η ουσια η η φυση της δεν ειναι παρα το να σκεπτεται και που δεν εχει αναγκη , για να υπαρχει,απο κανεναν τοπο κ ουτε εξαρταται απο τιποτα το υλικο... Ετσι αρχιζει ολο και σταθερωτερη να γινεται η συνειδηση στην αποφαση της οχι μονο στις δικες της ολοφανερες βεβαιωσεις να θεμελιωσει το <ειναι> των "πραγματων" , αλλα και γεωμετρικα ακομη δλδ με τη νοητικη της ουσια να διακαθορισει κατα καποιο τροπο την υφη της...
Κ ετσι λοιπον φτανουμε μετα απο γενιες και γενιες στοχασμου σε μια νεα αν το θες πες το και ετσι μεταμοντερνα ταξη πραγματων εσυ, εμενα δε με αγγιζει, οπου μια νεα εξουσια , η στοχαζομενη ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ κατακτα και διακηρυτει τα κυριαρχικα δικαιωματα της..Οποτε παλιοφιλε οταν περασω απ το φαναρτζιδικο σου για καφε απαντησε μου αν αραγε μενει αναλλοιωτος ο ανθρωπος στις αλλαγες γυρω του μεσα απ τη διαδρομη του χρονου η μεταβαλλεται κ αυτος μαζι με το ιστορικο κλιμα .Κ ως ποιο σημειο προχωρα αυτη η μεταβολη αν υφισταται..Διοτι κυρ Χαραλαμπη μου αν με την ιστορικη μας εξελιξη μεσα στο χωρο του πολιτισμου μας παθαινουμε σημαντικες για την εκταση και το βαθος τους μεταβολες , τοτε η γνωση του παρελθοντος , που και κατα τους υπαρμαχους,μα και κατα τους αντιπαλους του ιστορικου αγνωστικισμου πηγαζει απο την εμπειρια και τις εννοιες του παροντος, ειναι εκτεθειμενη σε μια δεινη αμφιβολια ,,Αμφιβολια με τη γενικοτερη εννοια σε ολο το φασμα του λογου...
Αν τωρα για τους οποιους μας διαβασαν κ δε κατανοουν,το παραδειγμα του Ναχωρ παραπεμπτει μυθιστορηματικα στο πως μπορει να αντιληφθει η συγχρονη ταση της παραγματικοτητας το εμποδιο που διαμορφωνει η σκια που σερνουμε πισω μας τη σχεση μεταξυ του παρελθοντος πουμας κυνηγα αδυσωπητως και του δεσμου του οποιου εγκαλουμαστε να κοψουμε εις το ονομα του παρωντος (αμην) που βιωνουμε...

[aspic]

Eίδε και αποείδε ο φιμπουλές περιμένοντας κάποιος να απαντήσει επιτέλους στο μαλάκα τον άσπικ που χτυπιέται όλο τον αύγουστο εδώ μέσα, και τελικά αποφάσισε να πάρει πάνω του τη δουλειά.
Ο φίμπι ειναι καλό παιδί και ψυχοπονιάρης.Είναι από αυτούς που άμα το παιδί των φαναριών κολλήσει το πατσαβούρι στο παρμπρίζ του,με τίποτα δέν μπορεί να του α ρνηθεί ένα ευρουδάκι.

Το λοιπόν,έστω και από λύπηση ο φιμπουλές είπε σημαντικά πράγματα και έβαλε ένα κάρο θέματα στο άδειο μας τραπέζι.
Αλλά αυτό που ήταν πραγματικά συγκλονιστικό...να μου σηκώθηκε η τρίχα άν δέν με πιστεύετε....ήταν αυτό που μας είπε για την δεινή αμφιβολία της ιστορικής γνώσης σε όλο το φάσμα του λόγου που δέν μπορεί να μας αφήνει αναλλοίωτους μέσα στην εξέλιξη του πολιτισμικού μας χώρου (ο φιμπουλές σε αυτό το τόπικ πραγματικά έχει δώσει ρέστα).
Για να πάρω την σκυτάλη να το προχωρήσω και εγώ λίγο δηλαδή το πράγμα,το υποκείμενο στην προσπάθειά του να επιλύσει το καθεαυτό ιστορικό του ζήτημα, γίνεται μέρος του ζητήματος,μετατοπίζοντάς το έτσι (το ζήτημα), που η οποιαδήποτε λύση που θα επιτύχει να είναι σωστή μόνο άν δέν υπήρχε το ίδιο το υποκείμενο να την επιννοήσει και τουτέστιν οι λύσεις του κόσμου μας να είναι αποκλειστικά και μόνο δυνητικές.
Και έτσι λοιπόν επί τω προκειμένω ,γράφουμε στο διαδίκτυο που λέει ο φιμπουλές,όχι για να γίνουμε αυτό που <<δέν>> σε παρένθεση είμαστε,αλλά αυτό που <<είμαστε>> σε παρένθεση δέν.

Είμαστε πχ σάν αυτόν τον ταλαίπωρο, φτυσμένο από την ιστορία,εργαζόμενο,ο οποίος κάποτε θα διαπιστώσει πως η ίδια η δουλειά του που θα του εξασφαλίσει το αναγκαίο εισόδημα για να ικανοποιήσει τις όποιες επιθυμίες και ανάγκες του,είναι αυτή η ίδια τελικά που γίνεται και εμπόδιο για τις παραπάνω προσδοκίες του.
Και έτσι καταλήγουμε στην τραγική διαπίστωση,πώς οτιδήποτε στον κόσμο μας είναι προυπόθεση ευτυχίας,αυτομάτως θα είναι και το αντίθετο,προυπόθεση δυστυχίας δηλαδή.
Και αυτό το αβυσσαλέο χάσμα που λέει ο φιμπουλές,μεταξύ αντικειμενικού και υποκειμενικού που κάνει τον κόσμο μας εκ φύσεως ελλειματικό,δέν είναι τίποτα άλλο από την αδυσώπητη συνειδησιακή μας και αυτοσυνειδησιακή μας μοίρα,του εξαντικειμενισμού της υποκειμενικότητάς μας.
Τι είναι αντικείμενο τι είναι υποκείμενο;
Πώς μπορώ να κατανοήσω τον υποκειμενικό μου κόσμο άν δέν τον θέσω έξω από μένα, καθιστώντας τον όμως έτσι αντικείμενο με αλλοιωμένη την υποκειμενική του πραγματικότητα;

Μέχρι σήμερα το πρόβλημα αυτό αποπειράται να το λύσει η εξουσία (θρησκευτική,πολιτική,επιστημονική,και λοιπά) κάνοντας σαφή και απολυτο διαχωρισμό αντικειμένου και υποκειμένου,που στο πιο πάνω παράδειγμά μας άς πούμε θα είναι ότι υποχρεώνει κάποιον να δουλεύει (δυστυχία) και κάποιον άλλο να απολαμβάνει τους καρπούς του πρώτου (ευτυχία),ξεπερνώντας το ταξικό και για αυτό βαθύτατα ηθικό ζήτημα που προκύπτει,με την πλαστή επανασύνθεση του κόσμου αναφερόμενο πλέον σε μιά απρόσωπη και αφηρημένη κατάσταση σάν θεότητα,ανθρωπότητα,εξελικτικότητα και ότι άλλο.
Πράγματα δηλαδή που παραμυθιάζουν ακόμη και σήμερα τίποτα ζώα σάν και αυτά στο μούλτι (άρπα κούκε τους αντιχαιρετισμούς και από μένα),καθώς οι ιθύνοντες σχεδόν τα εξαναγκάζουν σε ιδρυματική κατάσταση (άρπα τη και εσύ αρχιεπίσκοπε να συνέλθεις από το μεθύσι σου ),έτσι που στο μέλλον όπως προδιαγράφεται να μήν υφίσταται και πρόβλημα βέβαια,αφού θα αναφερόμαστε πλέον μόνο σε αντικείμενα που απλώς θα μιλάνε ή θα γράφουν χωρίς να καταλαβαίνουν τίποτα πίσω από τα λόγια και τις λέξεις τους (πάρτε τα και εσείς οι υπόλοιποι).
Σε αυτήν την περίπτωση λοιπόν φιμπουλέ,μπορούμε να περιμένουμε απο πουθενά αλλού την διευθέτηση της ιστορικότητας του κόσμου,πέρα από τα δέντρα,τις πέτρες και τα ποτάμια,που μέσα απο την συνειδησιακή αυτοφυσικότητά τους,,θα αρχίσουν (όπως άρχισαν) να επαναστατούν στην ετεροκαθοριζόμενη τάξη του κόσμου;
Διότι μήν ξεχνάς,πώς αυτά που είναι τώρα δέντρα και πέτρες ήταν κάποτε άνθρωποι,αλλά και αυτοί που άνθρωποι είναι τώρα, κάποτε δέντρα και πέτρες θα γίνουν.
Και τελικά δέν νομίζεις πώς αντιστρέφοντας τα πράγματα και απλώς με το να ονοματίζουμε και μόνο τα αντικείμενα σάν υποκείμενα και τα υποκείμενα,καθιστούμε τον κόσμο τόσο καθολικά υποκειμενικό που τελικά μοιραία αντικειμενοποιείται,ξεπερνώντας έτσι και το πρόβλημα της αυτοσυνειδησίας μας;
Βέβαια θα μου πείς πώς αυτά είναι μαγεία,αλλά είπαμε φιμπουλέ,
μαγεία είναι άν τα δείς από δώ,από την υποκειμενικότητά σου.
ʼμα,όμως πάς απέναντι,στον αντικειμενικό κόσμο, θα τα πείς μεταμοντέρνο.
Για αυτό σου λέω κάνε ότι κάνω και κοίτα πώς θα πηδήσω τώρα απέναντι...παίρνω φόρα και με το ένα με το δύο με το τρία,έφυγααααα......

























































































....ΖΝΤΟΥΠ!
Ώχ!
Μάλλον δέν πήρα αρκετή φόρα φαίνεται και έπεσα στο χάσμα.
Σκαρφαλώνω πάνω και ξαναδοκιμάζω πάραυτα όμως (να μήν ξεχάσω να πάρω και το κράνος μου αυτή τη φορά).
Τι τραβάμε και εμείς οι μεταμοντέρνοι τελικά!!


ΒΓ Κολλητηράκι δέν σου δίνω την άδεια,αλλά εσύ μπορείς να το βάλεις άμα θέλεις στο μουλινέξ.Στείλε και χαιρετίσματα στα ζώα και πέστους ότι έχουν γίνει πολύ χειρότερα από ότι περίμενα.Και πέστους ακόμη,ότι άμα μου κάνει ο δρόμος καμμιά μέρα θα περάσω να τα βρίσω και από κοντά.