Τι να δούμε;

[skiaxtro]

(εκπρόθεσμα μεν μιας και χτες ανακάλυψα οτι υπάρχει τέτοια ταινία μόλις 5 λεπτά πριν την προβολή της,
ωστόσο βασίζομαι στο αδιάσειστο γεγονός οτι η κρατική τηλεόραση είναι οπαδός του ρητού "Η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως )





Never Cry Wolf (1983)

(Οι μεταγλωττιστές θαυματούργησαν για μια ακόμα φορά
όσον αφορά τον ελληνικό τίτλο και η ταινία προβάλλεται κάτω απο την ταμπέλα "Μοναχικός Λύκος)






Πρόκειται για πραγματική ιστορία ενός βιολόγου του Φάρλευ Μόατ που στάλθηκε απο τις ΗΠΑ στην Αλάσκα για πιστοποιήσει τη συμβολή του αρκτικού λύσκου στη δραματική μείωση των πληθυσμών των καριμπού.

Το ταξίδι στα αχανή λευκά τοπία της Αλάσκας μετατρέπεται σε μελέτη της ηθολογίας του μεγαλύτερου λύκους και στη συνέχεια μέσα απο την διαδραστική σχέση που αναπτύσει ο πρώην παρατηρητής με το αντικείμενο παρατήρησεις το ταξίδι γίνεται μιας εσωτερική πορεία ,μια διαδικασία ενδοσκόπησης.

Για κάποιον που δεν έχει διαβάσει το βιβλίο πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ταινία που παρουσιάζει χωρίς μελοδραματισμούς τον κεντρικό ήρωα και τον τρόπο που προσεγγίζει το ζώο,τον τρόπο που αποκωδικοποιεί τα προσλαμβάνοντα ερεθίσματα
Σε αντίθεση με το βιβλίο όμως έχει ως άξονα αναφοράς τον ανθρωπο και βάζει σε δευτερεύουσα μοίρα τον λύκο μην μπορώντας να διαφύγει απο αυτό που καυτρηριάζει ο Μοατ στο βιβλίο του : τον δυτικό ανθρωποκεντρισμό.

Το βιβλίο του Φάρλευ Μόατ κυκλοφορεί με τον τίτλο
"Λύκοι σας παρακαλώ μην κλαίτε",απο τις εκδόσεις Χατζηνικολή.




Ζωντανή γραφή που δημιουργεί εικόνες ακόμα και στον αναγνώστη που έχει ευνουχισμένη φαντασία.
Καυστικό χιούμορ που στον πυρήνα του κρύβει μια απεριόριστη τρυφερότητα και αγάπη για το πιο παρεξηγημένο απο όλα τα ζωικά είδη.
Ξεπερνά τα στενά όρια της στεγνής παρουσίασης της ηθολογίας του λύκου
και υπερπηδά την παγίδα των αντιστοιχιών με ανθρώπινες καταστάσεις και συναισθήματα.
Διαλύει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια το μύθο του αιμοσταγούς δολοφόνου που φωλιάζει στην ανθρώπινη συνείδηση .Μύθος υπεύθυνος για τις αδίστακτες μαζικές δολοφονίες και την εξαφάνιση πολλών υποειδών του είδους Canis lupus.







"Οι λύκοι ουρλιάζουν όταν αισθάνονται μοναξιά.
Ετσι κρύβεσαι και αρχίζεις να ουρλιάζεις.
Οι υπόλοιποι θα ρθουν να δουν τι συμβαίνει
Και τότε τους σκοτώνεις"

[skiaxtro]

και να υπήρχε το έντιτ σίγουρα ο κόσμος δε θα ήταν πιο φωτεινός
ωστόσο θα αποφεύγαμε τις αυτο-επικρίσεις κατά τη δεύτερη ανάγνωση του ποστ και θα συμπληρώναμε και οσα αδυνατεί ενα κοινό μυαλό να συγκεντρώσει και να παραθέσει μονομιάς.


Οταν έψαχνα το βιβλίο του Μόατ πριν κάμποσα χρόνια το είχα βρεί μόνο στον Παπασωτηρίου.

(διευκρίνηση: δε παίρνω μίζα απο το συγκεκριμένο βιβλιοπωλείο)

[Mythos]

http://www.flytoistros.com/modules.php?name=News&file=article&sid=383

[Mythos]

''Amores perros''
(''Χαμένες αγάπες'')

Του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου (Μεξικό, 2000)
Με τους: Γκαέλ Γκαρθία Μπερνάλ, Εμίλιο Ετσεβάρια, Γκογια Τολέδο, Αλβάρο Γκουερέρο κ.α.

Δεν την ειδα την ταινια.. και συνεπως, το γεγονος οτι την συστηνω ανεπιφυλακτα, θα μπορουσε να θεωρηθεί μαλλον περιεργο. Για την ακρίβεια, ειδα τα τελευταία 30-40 απο τα 153 συνολικα λεπτά του εργου, αφου ο ΑΝΤ1 στον οποιο προβλήθηκε το φιλμ χτες, θεωρησε οτι η ιδανικωτερη ωρα προβολης ηταν στις.. 03.00 (και βαλε) το πρωί! (Και παλι καλα να λεμε αφου ασφαλως προηγουνται τα τηλεσκουπιδια και οι συνηθεις ανρθωποφαγιες που προτιμα το τηλεκανιβαλο κοινο..) Κρινοντας απο το κομματι αυτό, που λογω προωρης και μη προγραμματισμενης αφυπνισης, προλαβα να δω, δεν δισταζω να πω οτι προκειται για ενα εξαιρετικα πειστικο, ρεαλιστικα σκληρο, δυνατο, σχεδον αριστουργηματικο δραμα με εντονη κοινωνικη στοχευση και ενδιαφερον, που πειθει απολυτα για την αξια του σαν ταινια οσο και για την αξια του δημιουργου του και των αλλων συντελεστων.

Διαβαζω οτι εχει παρει καμμια πενηνταρια βραβεια και ηταν ηταν υποψηφιο για αλλα τοσα, (μεταξυ των οποιων για όσκαρ ξενογλωσσης ταινίας και για χρυση σφαιρα).
...
Υποθετω οτι μαλλον θα ειναι διαθεσιμο στα ντιβιντικλαμπ της γειτονιας.

[skiaxtro]

''Amores perros''
(''Χαμένες αγάπες'')

Κρινοντας απο το κομματι αυτό, που λογω προωρης και μη προγραμματισμενης αφυπνισης, προλαβα να δω, δεν δισταζω να πω οτι προκειται για ενα εξαιρετικα πειστικο, ρεαλιστικα σκληρο, δυνατο, σχεδον αριστουργηματικο δραμα με εντονη κοινωνικη στοχευση και ενδιαφερον, που πειθει απολυτα για την αξια του σαν ταινια οσο και για την αξια του δημιουργου του και των αλλων συντελεστων.

...
Υποθετω οτι μαλλον θα ειναι διαθεσιμο στα ντιβιντικλαμπ της γειτονιας.

Την ταινία την είδα πριν λίγες νύχτες μιας και το γούστο του Μύθου το εμπιστεύομαι.Ωμότητα,περίεργες γωνίες λήψης που δίνουν αμεσότητα στην ταινία,γρήγοροι ρυθμοί και για να επαναλάβω τα λόγια του Μύθου " δράμα με έντονη κοινωνική στόχευση"
Καθώς ξετυλίγει ο Ιναρίτου τις τρεις ιστορίες που διαπλέκονται, μου δημιουργείται μια άγνώστου αιτίας ενόχληση (θα την παρομοίαζα με εκείνο το κλασσικό γυναικείο χαρακτηριστικό "κάτι μου φταίει αλλά δε ξέρω ακριβώς τι είναι" το οποίο συνοδεύεται απο την αντρική επίσης αιτιολόγηση όλων αυτών των απροσδιορίστων αιτιών δυσφοριών,εκνευρισμών που μαστίζουν την γυναικεία φύση -"μήπως έχεις περίοδο;"-)
Τελειώνοντας η ταινία συνειδητοποιησα ότι η πηγή αυτής της ενόχλησης που μου αμαύρωσε την "αριστουργηματική " ταινία ήταν η ματιά σεναριογράφου και σκηνοθέτη απέναντι στις γυναίκες-ηρωΐδες.
Οι ανδρικοί χαρακτήρες είναι πολλοί και αντιπροσωπεύουν μια πληθώρα διαφορετικών ψυχοσυνθέσεων ,ο συναισθηματικός,το καθίκι,το θύμα,ο ιδεαλιστής που πράττουν όπως πράττουν αλλά πάντα υπάρχει ενα άλλοθι για την ηθική αυτών των πράξεων και κάποιοι απο αυτούς εξαγνίζονται στα μάτια του θεατή μετατρεπόμενοι σε ήρωες.
Οι κεντρικοί γυναικείοι ρόλοι ήταν μόνο δυο.Δυο γυναίκες εγωκεντρικές,καιροσκόποι,ανασφαλείς στα όρια υστερίας καταδικασμένες απο τους δημιουργούς σε μίζερες υπάρξεις-δορυφόρους ενός άντρα ή και πηγές δυστυχιών για έναν άντρα.
Μια κρυφοφαλλοκρατική ματιά που χωρίζει ουσιαστικά ,όσο υπερβολικό και αν ακουστεί, τον κόσμο σε γυναίκες και ανθρώπους.

~~

είχα σκοπό να γράψω για το "Ταξίδι του Αυτοκράτορα" αλλά ο χρόνος είναι περιορισμένος


"Η Φύση εφύηρε την ωραιότερη ιστορία"

[epsilon]

αυτό το έργο το είδα πέρσι. μου άρεσε παραπολύ...

[trueseeker]

PERFUME: THE STORY OF A MURDERER
ΤΟ ΑΡΩΜΑ: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ



Σκηνοθεσία: Tom Tykwer
Ηθοποιοί: Ben Whishaw, Alan Rickman, Rachel Hurd-Wood, Dustin Hoffman



Αν έχετε διαβάσει το βιβλίο, η ταινία θα σας φανεί λίγη … αλλά ακόμα κι αν δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο η ταινία μάλλον δεν θα σας συναρπάσει. Λίγα πράγματα αξίζουν και σίγουρα ένα από αυτά είναι δεν είναι η ερμηνεία του πρωταγωνιστή μπεν γουίσοου που παρέμεινε πιστός στο "άοσμο" του ρόλου του (και στο άγευστο … και στο άχρωμο …). Αυτό που ξεχωρίζει είναι η παντελής έλλειψη αίματος παρόλο που η ταινία εστιάζει στους φόνους. Πολύ καλή η αναπαράσταση της εποχής και η μουσική. Εξαιρετικός ο αφηγητής!

Δυστυχώς δεν αποτέλεσε εξαίρεση στον γενικό κανόνα ότι τα βιβλία που μεταφέρονται στην μεγάλη οθόνη προκαλούν απογοήτευση στους αναγνώστες …



Ανεξάρτητα με το αν θα δείτε ή όχι την ταινία, διαβάστε το βιβλίο!!!!
(Το άρωμα, Πάτρικ Ζίσκιντ)

[Επισκέπτης]

Τhe Savages (2007)




Απο τις σπάνιες πια ταινίες που τρέφουν την ισχνή ελπίδα ότι ο κινηματογράφος έχει να δώσει κάτι παραπάνω απο μεγαλόσχημους συμβολισμούς και γκλάμορους σκηνικά/εφέ που ντύνουν σενάρια ανούσια ή ιστορίες που αναμασούν τετριμμένες ιδέες.
Η Ταμάρα Τζένινγκς περιγράφει τις σχέσεις 2 αδελφών που ισορροπούν μεταξύ αγάπης και φθόνου ,καθήκοντος και ναυαγισμένων ονείρων χρησιμοποιώντας κοφτά πλάνα που δε φλυαρούν αλλά μιλούν ψιθυριστά ανάμεσα στις παύσεις του λόγου των ηρώων.Είναι απο εκείνες τις ταινίες,που αφήνουν το θεατή να αφουγκραστεί τις υπόγειες εντάσεις στο τρίγωνο πατέρα-γιου- κόρη.Μια ταινία που περισσότερο υπαινίσσεται χωρίς να αναλώνεται σε στομφώδεις μελοδραματισμούς για τη μιζέρια ,την ανθρώπινη μοναξιά και την ανάγκη για τρυφερότητα.
Στο ρόλο του 45χρονου καθηγητής δράματος Τζον Σάβατζ ο Φίλιπ Σέυμουρ Χόφμαν , της 39χρονης Γουέντι η Λώρα Λίνευ και στο ρόλο του πατέρα ο Φίλιπ Μπρόσκο.
Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι της Ταμάρα Τζένινγκς

[epsilon]

το σπίτι της μπερνάρντα άλμπα είναι μια συμπιεστική δραματική σκηνή της ισπανίας.
αυτής ακριβώς που κουβάλησε, μετά τον πλουραλισμό των αράβων, εβραίων, γότθων,
φράγκων, την Λύση της ιεράς εξέτασης και τον εφιάλτη του φράνκο, ώστε βέβαια να είναι
εντελώς σίγουρος ο φόνος του λόρκα.
αυτό είναι ίσως, το σπίτι της μπερνάρντα άλμπα. ένα ανεξέλεγκτα τραγικό κείμενο,
σε όλες, τις πολλαπλές, αναγνώσεις του.
η τότα σακελλαρίου το ανέβασε στη Μαύρη Σφαίρα, οδός ζωοδόχου πηγής.
το είδα πέρσι, μόνη μου, με παρέα το κείμενο του λόρκα, και συγκλονίστηκα. ό
όπως το θεατράκι είναι μικρό, η σφαγή του έσω ανθρώπου εκτελείται μπροστά στα μάτια σου
έστω κι αν ο λόρκα ακολουθεί τη γραμμή της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας:
όλα μέσα. στο πουθενά της κραυγής, πέρα από τα σκαλοπάτια της σκηνής. στο επέκεινα.
έτσι και η σακελλαρίου απέδιδε συν-αρπαστικά τον ου-τόπο του πεπρωμένου,
του ανθρώπινου, κι έδινε μπροστά μας τα ανθρώπινα αδιέξοδα.
φέτος το ξαναείδα, με την κόρη μου, που σπουδάζει αλλού κι έχει κόλλημα με το κείμενο αυτό.
συγκλονίστηκα ακόμη περσότερο.
η τότα σακελλαρίου βαστάει γερά στα πόδια της τόσο τη σκηνοθεσία, όσο και τη διδασκαλία
και την έννοια της ομάδας, που σπάει κόκκαλα επί σκηνής. ελευθερώνει.
αξίζει πραγματικά, δεν ξέρω αν το παίζει ακόμη, ήταν να λήξει τέλη φλεβάρη, έμαθα όμως
ότι παίχτηκε και μάρτη. αξίζει, αν το προλάβετε.

[epsilon]

χάρη στο βακχικόν, χτες είδα το ημερολόγιο ενός τρελού.
δε λέω τίποτε αν αναφωνήσω: τι αριστουργηματικό κείμενο θεέ μου!
θα μου πείς, γκόγκολ. ωςστόσο τι κείμενο! αδρό, ευαίσθητο, ένα καρφί ανάμεσα στην πραγματικότητα και την εσωτερική ανικανοποίηση που οδηγεί στην τρέλα.
μια παράσταση όμως δεν είναι ποτέ ένα σκέτο ποίημα, ένα σκέτο θέαμα.
ο γαλάνης έντυσε το φοβερό μονόλογο με το απέρριτο μιας κατάθλιψης στην αρχή, ως ότου το απέρριτο -που δεν άλλαξε σε τίποτε, το σκηνικό ήταν πάντα το ίδιο- αυτό λοιπόν το απέριττο έγινε ακριβώς ο δρόμος της αφαίρεσης για το θεατή, της ίδιας αφαίρεσης του ασθενούς από την απτή πραγματικότητα έως τη φοβερή μοναξιά της τρέλας. η εσωτερική τραγωδία ακουμπούσε στους τοίχους με το κεφάλι του γαλάνη, ηθοποιού και σκηνοθέτη, να ακουμπά δυο στιγμές καθορισμένες το άλγος της ψυχασθένειας πάνω στον τοίχο. ο 'πίνακας' του χρόνου, όπου σιγά σιγά καταργείται ο χρόνος και μένει η νόσος να βασιλεύει, χάνεται σχεδόν όταν, τελειώνοντας το καταπληκτικό ανέβασμα, ο 'άνθρωπος' γονατίζει γιατί δεν αντέχει την αρρώστεια, κι από το 'βασιλιάς της ισπανίας' της φαντασίωσης, γίνεται και νιώθει ακριβώς τόσο ευάλωτος όσο ένα μικρό παιδί που καλεί τη μάνα, σχεδόν όχι για να το γεννήσει, μα για να το καταπιεί, να χαθεί δλδ ο τρελός εκεί όπου χρόνος δεν υπάρχει, μιας και οι μέρες του ήταν η πορεία μιας εσωτερικής καταδίκης.
σκαλί σκαλί ο σκηνοθέτης-ηθοποιός μπάζει το θεατή στο εσωτερικό της ψυχασθένειας, παίρνοντάς τον από το χέρι. σχεδόν λες και σου εξηγεί χωρίς λόγια το -άντε πάλι θα το πω: αριστουργηματικό- κείμενο.
τα συγχαρητήριά μου στο γαλάνη, και ευχαριστώ το βακχικόν, γιατί χάρη στο βακχικόν κατάφερα να κινητοποιηθώ και να πάω χτες βράδυ στην παράσταση.
οφείλω οπωσδήποτε να πω και κάτι άλλο: κομμάτι της σκηνοθεσίας θεωρώ την επιλογή της μουσικής. έδενε η μουσική να πω; όχι, είναι υποτιμητικό για τη μουσική: η μουσική ήταν τόσο καλά επιλεγμένη και πραγματοποιημένη μέσα στην παράσταση, που ήταν εντελώς κομμάτι του έργου.
τα συγχαρητήριά μου, κι ευτυχώς που υπάρχουν τέτοιες αναλαμπές στα θεάματα, όπως αυτό που είδα χτες, όπως ο μονόλογος ενός τρελού του γαλάνη, το σπίτι της μπερνάρντα άλμπα της τότας σακελλαρίου. είναι σαν να διατηρείται ακόμη ζωντανός ο πολιτισμός στις μέρες μας.