Τι να δούμε;

[sporos]

Ζκιάχτρο

ακόμα να απενοχοποιηθείς εσύ?

εδώ ο κόσμος χορεύει εσύ στις μαλακίες σου μια ζωή...


έτσι είπε ο κινγκ?

ο τρόμος τραβάει το πόδι?

δεν είχε δει το ψυχώ φαίνεται με τις απανωτές μαχαιριές


αφού σε χαλάνε ρε ζκιάχτρο τα θρίλερ άντε δες το τόι στόρυ να ησυχάσουμε επιτέλους

είδαμε το θρίλερ

τρομάξαμε

πάθαμε ψυχολογικό τραύμα αρκετό

ε δεν ξαναβλέπουμε

(θα σας γράψω κάποια στιγμή που είχα δει στο χωριό το ψυχω 2
το 2 είδα πρώτα
το 1 το είδα χρόνια μετά
αλλά ήξερα το τέλος
γι'αυτό και δε με τρόμαξε ανάλογα)

θα το γράψω αλήθεια

[wpleftyboy]

η λογοτεχνια τρομου και οι ταινιες τρομου παιζουν με τους παναρχαιους φοβους που φωλιαζουν βαθεια στα ανθρωπινα κεφαλια

για καποιο λογο φαινεται οτι πολλοι ανθρωποι διασκεδαζουν οταν φοβουνται
ενω κατα βαθος πιστευουν οτι ειναι ασφαλεις

ειναι κατι αναλογο με τη βολτα σ'ενα roller coaster
οι επιβατες ουρλιαζουν εντρομοι στις αποτομες κατηφορες αλλα κατα βαθος πιστευουν οτι ειναι ασφαλως δεμενοι με τη ζωη ...
ωστοσο γινονται ατυχηματα στα roller coasters και ανθρωποι πεθαινουν σ' αυτα γιατι ποτε , πουθενα και κανεις δεν ειναι ουτε ηταν , ουτε και θα ειναι απολυτα ασφαλης κι αυτο δεν ειναι παρα η ψυχρη πραγματικοτητα .

Αναλογα οι κοινωνοι των ταινιων και της λογοτεχνιας τρομου δεν πολυπιστευουν οτι ολ' αυτα τα τερατα απειλουν κανεναν , αλλα οταν πεσουν οι τιτλοι και μετα αναγνωριζουν στο φως γυρω τους πολλα απο αυτα τα τερατα να κυκλοφορουν αναμεσα τους ...ισως μαλιστα να αναγνωριζουν και τον εαυτο τους ως το πιο τρομακτικο ...ή τουλαχιστον ενα μερος του εαυτου τους ...ολοι θα εχετε δει καποια ταινια οπου οι ηρωες καταλαμβανονται απο αλλοκοσμα πνευματα ή ακομα και πλασματα που κατοικουν μεσα τους και απειλουν να πεταχτουν εξω απ' την κοιλια τους
τσιριζωντας σαν μωρα αλιεν (μια και ο μυθος ανεφερε την εξαιρετικη πρωτη ταινια ) ....και τι μπορει να ειναι τρομακτικοτερο απο αυτο που κατοικει μεσα
στον ανθρωπο και τον μετατρεπει σε απληστο θηριο ετοιμο να ξεσκισει τις σαρκες των συνανθρωπων του για να κερδισει το αιωνιο παιχνιδι της κυριαρχιας , της δυναμης και του κερδους .
Κι αυτο κυριες και κυριοι ειναι η ψυχρη πραγματικοτητα . Ολα αυτα τα τερατα που φωλιαζουν κατω απ' τα κρεβατια μας τα βραδυα και απειλουν να μας αρπαξουν το ποδι ειμαστε εμεις και οι ομοιοι μας .

Και η λογοτεχνια τρομου πετυχαινει να μας το δειξει αυτο με τον πιο ευχαριστο και σεμνο τροπο . Χωρις να διεκδικει φιλολογικες δαφνες . Συνηθως με τον παραδοσιακο pulp τροπο ή με low budget αριστουργηματα
οπως οι ταινιες του καρπεντερ ή του ρομερο και τα βιβλια του λαβκραφτ ή του κινγκ ή του καμπελ και του μαχεν ή του μαθεσον ή του μωπασαν ή ακομα και αυτου του μεγαλου δασκαλου ολων , του Ε.Α. ΠΟΕ ... δεκαδες μεγαλων δημιουργων υπηρετησαν πιστα το παρεξηγημενο (και πολλες φορες αποκαλουμενο "παραλογοτεχνια" ) ειδος .

Για δοκιμαστε να αποδειξετε οτι ο καρπεντερ , για παραδειγμα , δεν ειχε να πει τιποτα με το "Ζουν αναμεσα μας" ή ο μαθεσον δεν ειχε να πει τιτοτα με το "I am legend" ή ο μουντυ (για να προτεινουμε και καποιον πιο νεο) δεν εχει να πει τιποτα με τη σειρα "Φθινοπωρο" ....

Ενα ταξιδι στη σκοτεινη πλευρα του εαυτου μας ειναι λοιπον η φιλολογια του τρομου ...χμ...για καλο και για κακο ομως θα ριξω και μια ματια κατω απ' το κρεβατι μου και τα κρεβατια των παιδιων μου το βραδυ , να σιγουρευτω οτι δεν κρυβεται κατι εκει κατω και θα πω και την προσευχη μου πριν κοιμηθω για να ξορκισω το κακο...καλλιο γαϊδουροδενε παρα γαϊδουρογυρευε που λενε .


ΥΓ . προς μυθο και οσον αφορα το saw .
η συγκεκριμενη ταινια εχει σιγουρα επηρεαστει απο τα RPG παιχνιδια που αναφερεις και το παρακανει με τις εκπληξεις (και δεν ειναι και πολυ του γουστου μου κι εμενα αυτος ο τροπος αφηγησης) ωστοσο δεν παυει να αποτελει ενα πολυ δυνατο σχολιο πανω στα βασικοτερα ζωωδη ενστικτα μας και την σταδιακη παραιτηση μας απο αυτα για χαρη των φαρμακων και των απολαυσεων του πολιτισμου μας και εξαιτιας απατηλων υποσχεσεων φιλοσοφιων και θρησκειων , που μας καθιστα (η παραιτηση) ανικανους να αντιδρασουμε και να παρουμε κρισιμες αποφασεις σε καταστασεις οπου απειλειται η ζωη μας και των οικειων μας και καλουμαστε να επιβιωσουμε ...

η ταινια για μενα ειναι υμνος στη ζωη .
Ακομα φαινεται να ακολουθει την low budget παραδοση (ισως ομως και να ειναι απλο τρυκ αυτο) των cult ταινιων . ΚΑΙ ΟΠΩς ΠΑΝΤΑ η πραγματικοτητα ξεπερναει τη φαντασια ...δεν ξερω αν εχεις ακουσει την ιστορια ενος αμερικανου ορειβατη που παγιδευτηκε για μερες απο ενα βραχο σ' ενα φαραγγι και για να επιβιωσει εκοψε το χερι του σιγα σιγα μ'ενα σουγια και περπατησε μια δυο μερες ωσπου τον βρηκαν κατι τουριστες πεζοποροι .

[Mythos]

Μύθε
.. στο προσκήνιο ετέθει το μέγα θέμα του "spoiler"
Εννοια που γίνεται ιδιαίτερα ενοχλητική όταν αφορά μια ταινία που μόλις βγήκε στις προθήκες των dvd club.
Ας δούμε τι σημαίνει,στο συγκεκριμένο θέμα, "spoiler"

Spoiler είναι
-ο τυπάκος στο πίσω κάθισμα στο σινεμά όπου στη διάρκεια της ταινίας τον ακους να ψιθυρίζει με αρκετή ένταση στο διπλανό του
"ρε τη βλέπεις αυτήν; Μετά θα βουτήξει το διαμάντι απο το χρηματοκιβώτιο αφου πρώτα κάνοντας διπλό τολούπ και τριπλό άξελ περάσει τις δέσμες λέιζερ του συναγερμού"

-αυτός απο την παρέα που όταν δει τους τίτλους έναρξης της ταινίας μυστηρίου θα θυμηθεί ότι την έχει δει στο πρόσφατο παρελθόν και θα πεταχτεί περιχαρής να δηλώσει:
" ρε μαλάκες ο δολοφόνος είναι ο μπάτλερ!!"

μια βελτιωμένη έκδοση είναι και η παρακάτω:

Δεν θελω να το μηδενισω, το μουβι, αλλά αν εξαιρεσεις την πραγματικα ανατριχιαστικη (αν και καπως εξωφρενικη στην πρωτογονικη της αφελεια) σκηνη οπου ο "γιατρος" κοβει με το πριονι το ποδι του (!!) για να απελευθερωθει (μηπως σας θυμιζει ελαφρως την θρυλουμενη "συνηθεια" της αλεπους που αναγκαζεται, προκειμενου να ξεφυγει απο το δοκανο, να κοψει με τα δοντια της το ποδι της ; ) κατα τα λοιπα το εργο κυλαει πληκτικα και σχεδον προβλεψιμα, αν και οχι τοσο προβλεψιμα χαρις στο αλλοπροσαλλο σεναριο του. Σε μερικα σημεια θυμιζει εντονα RPG βιντεο-γκέιμ, ιδιαιτερα στις σκηνες οπου οι ηρωες καλουνται να λυσουν τους "γριφους" για το πως βρεθηκαν δεμενοι σαν μεσαιωνικοι καταδικοι με το χαλκα στο ποδι και το πως θα καταφερουν να ξεφυγουν απο τη σκατοκατασταση ανακαλυπτοντας διαφορα αντικειμενα κρυμενα στο τοιχο η κατω απο το "χαλί" (λ.χ. το "κουφο" πτωμα στο κεντρο της τουαλετας απο το οποιο θα αποσπασουν το μαγνητοφωνακι με το οποιο θα ακουσουν τις μικροκασετες που βρηκαν στις τσεπες τους, απο οπου θα λαβουν νεες "οδηγιες" ωστε να ανακαλυψουν το κλειδακι και το σιδερενιο κουτι στη μυστικη κρυπτη στον τοιχο, σε ενα σημειο που ειναι μαρκαρισμενο με ενα φωσφοριζον Χ το οποιο ομως Χ για να φανει πρεπει καπως κατι να υποψιαστει ο ενας απο τους δυο "παικτες" και να ζητησει απο τον αλλο να σβυσειν τα φωτα και.... παει λεγοντας. Ενα σαχλαμαρε "point & click", δηλαδη, role playing game του τελους της δεκαετιας του '90..

σημείωση:

οι ταινίες τρόμου (όπως και η λογοτεχνία τρόμου) δεν καλούνται να "πουν" κάτι στο θεατή Μύθε.Δεν έχουν κανένα άλλο στόχο πέρα του να χώσουν νύχια και να διεγείρουν το αίσθημα του φόβου.
Είναι αυτό που σε κάποιο πρόλογο βιβλίου του ο Στήβεν Κινγκ είχε πει
"ακόμα φοβάμαι το χέρι που θα απλωθεί κάτω απο το κρεβάτι μου και θα μου αρπάξει το πόδι".

Ο απλός θεατής που δεν έχει γνώσεις σκηνοθεσίας ώστε να εκτιμήσει ..

Σκιαχτρο,

(αυτολογοκρινονται μερικες μαλλον ανουσιες αραδες που ειχα γραψει για να αντικρουσω τον εξισου ανουσιο πλην και εκτος τοπου και χρονου ισχυρισμο περι spoiler)

Στο προηγουμενο ποστ μου, παρεθεσα για το "Saw", μια συνοπτικη, και βεβαια οχι πολυβασανισμενη και πληρη (κυριως λογω ελλειψης χρονου) κριτικη. Μολονοτι οπως ειπα ειναι μια κριτικη οχι πληρης, εξακολουθω να την βρισκω εγκυρη, ευστοχη και δικαιη. Το "saw" ειναι μια καλουτσικη ταινια, (οπως ειπα και την προηγουμενη φορα δεν θελω να την μηδενισω) αλλα εχει αρκετες και μαλιστα σε μερικα σημεια εμφανεστατες και κραυγαλεες ατελειες, κινηματογραφικες και αφηγηματικες.
Τωρα που το σκεφτηκα πιο ψυχραιμα και αφου εριξα μια ματια στο δικτυο, συνειδητοποιησα τι ηταν αυτο που μου "στραβοκαθησε" περισσοτερο με την συγκεκριμενη ταινια. Λοιπον, δεν ειναι αλλο απο την μετριοτατη εως εντελως ακαταλληλη ερμηνεια του πρωταγωνιστη της. Δεν ξερω αν ειναι τοσο αταλαντος η "εκτεθηκε" ανεπανορθωτα και "αφεθηκε" σκηνοθετικα να πνιγει στα θολα νερα της μπανιερας που ειναι η σκηνικη αφετηρια του φιλμ. Το βεβαιο ειναι οτι καταποντιστηκε εντελει, ο φτωχος, και αυτο μαλλον στοιχιζει πολυ στο τελικο "ταμειο" της ταινιας.


Περαν τουτου, μου ειναι εξαιρετικα δυσκολο να συμμεριστω την ρηχη αποψη που προβαλεις λεγοντας οτι "οι ταινίες τρόμου (όπως και η λογοτεχνία τρόμου) δεν καλούνται να "πουν" κάτι στο θεατή" και οτι "Δεν έχουν κανένα άλλο στόχο πέρα του να χώσουν νύχια και να διεγείρουν το αίσθημα του φόβου."

Τιποτα, ως ετικετα ή ως "ειδος", δεν "καλειται" να "πει" τιποτα σε κανενα. Ουτε οι κοινωνικες ή αισθηματικες ή αστυνομικες ή πολιτικες ταινιες ουτε και η αντιστοιχη λογοτεχνια, "καλουνται" να "πουν" κατι. Ο δημιουργος ειναι που νοιωθει (η δεν νοιωθει) οτι εχει "κατι" να "πει" και αναλογα με τις δεξιοτητες του και το ταλεντο του, επιστρατευει το ειδος και επιλεγει το εκφραστικο του μεσο για το "πει" καλλιτερα, δημιουργωντας την "ιστορια" του και το εργο του.

Εμπασει περιπτωσει, φαινεται πως εχεις παγιωσει "αποψη" για το συγκεκριμενο φιλμ. Εχεις "φυσικο" δικαιωμα να την διαφυλαξεις και, γιατι οχι, να την υπερασπιστεις σθεναρα, ενδεχομενως και να ζησεις με αυτην.

Αυτο που δεν γινεται κατανοητο ειναι το γιατι η "αντιθετη" ή απλως "η διαφορετικη" αποψη (εν προκειμενω η δικη μου) πρεπει χλευαστικά να ταυτοποιηθει ως "spoiling" και ο εκφραστης της (η αφεντια μου βεβαιως, βεβαιως) να παρομοιωθει ως "spoiler", δηλ. ο εξυπνακιας "τυπακος" του πισω καθισματος, που εκτος των αλλων ειναι και αξιοπροσεκτος γνωστης της ορολογιας του καλλιτεχνικου πατιναζ! Μη τρελαθουμε κιολας...

Μιας και σε εχει εντυπωσιασει εξοχως το φιλμ, ριξε μια ματια εδω, για ακομα περισσοτερο "spoiling".

http://www.cine.gr/film.asp?id=704932&page=4

Υ.Γ.1. Μιας και ανεφερες στον απλο "θεατή που δεν έχει γνώσεις σκηνοθεσίας ώστε να εκτιμήσει.." κ.λ.π. επιτρεψε να σου πω οτι οχι μονο δεν ειμαι "απλος θεατης" και δεν εχω και σε καμμια ιδιαιτερη υποληψη τους "απλους θεατες".
Υ.Γ.2 Ειναι διασκεδαστικος ο τροπος με τον οποιο υπερασπιζεσαι τους πιτσιρικαδες δημιουργους του "Saw"..

[Affectuoso31]

Την περασμένη Δευτέρα στις 18:00 στον κινηματογράφο "'Έλλη" πραγματοποιήθηκε η avant premiere της Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Η Σ δανέζικης ταινίας της Sussane Bier "Βrothers" ελληνιστί "Ουκ επιθυμήσεις την γυναίκα του πλησίον σου" Αυτή την εβδομάδα ήδη προβάλετε στους κινηματογράφους "Έλλη" και "Δαναό 1&2"
Μην την χάσετε !!!

Υπόθεση :
Ο Michael (Ulrich Thomsen) έχει μια επιτυχημένη στρατιωτική καριέρα, μια όμορφη σύζυγο (Connie Nielsen) και δύο κόρες. Ο μικρότερος αδερφός του Jannik (Nikolaj Lie Kaas) κάνει μια ριψοκίνδυνη ζωή, στα όρια της παρανομίας. Όταν ο Michael θα φύγει στο Αφγανιστάν για μια αποστολή των Ηνωμένων Εθνών, η ισορροπία μεταξύ των δυο αδερφών θα αλλάξει για πάντα. Ο Michael αγνοείται και η σύζυγός του βρίσκει παρηγοριά στον Jannik, ο οποίος παραδόξως δείχνει ικανός να φροντίσει τον εαυτό του και την οικογένεια του αδερφού του. Η σχέση τους γρήγορα θα αναπτυχθεί και όταν ο Michael θα επιστρέψει στο σπίτι του τίποτα δεν θα είναι όπως πριν....

Ανάμεσα στις περίπου 40 ταινίες (ελληνικές και ξένες) που παρακολούθησα φέτος στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης μπορώ να πω ανεπιφύλακτα πως ήταν η καλύτερη με διαφορά.

Μετά τους τίτλους τέλους είχα μείνει καθηλωμένη στην καρέκλα μου περίπου για 10 λεπτά μέχρι να είμαι σε θέση να πάρω τα πόδια μου για να βγω με τους τελευταίους που είχαν απομείνει στην αίθουσα....

[skiaxtro]

Primo Amore

(2004)





Σκηνοθεσία:Matteo Garrone
Σενάριο:Matteo Garrone-Massimo Gaudioso


O Βιττόριο φτιάχνει μικρά έργα τέχνης δίνοντας μορφή σε χρυσό.Η Σόνια τα βράδια κάνει το μοντέλο στη Σχολή Καλών Τεχνών.Ο Βιττόριο είναι ένας άντρας με ήρεμο παρουσιαστικό και ενα μυαλό όπου μαίνονται θύελες.Η Σόνια -προ Βιττόριο διέθετε χιούμορ,ευφυία,τρυφερότητα τυλιγμένα σε 57 κιλά σάρκας τα οποία στο Βιττόριο φαίνονται υπερβολικά πολλά.
"Κάποτε κυνηγούσα να βρω πρώτα το σώμα και μετά το μυαλό.Τώρα κυνηγάω πρώτα το μυαλό αλλά δε βρίσκω το σώμα.Τα θέλω και τα δυο.Τι είναι ενα μυαλό χωρίς σώμα;"
Στην αναπτυσσόμενη σχέση ο Βιττόριο προσπαθεί να πλάσσει το σώμα της Σόνιας σύμφωνα με το λιπόσαρκο ιδεώδες σώμα.



Η ανάπτυξη μιας ακόμα σαδομαζοχιστικής σχέσης όπου ο καθένας προσήλθε για να καλύψει την ανάγκη του να εξουσιάσει ή να εξουσιαστεί κάτω απο το προκάλλυμα του έρωτα;
Δεν ξέρω μιας και είναι κυρίαρχη η αίσθηση ότι είναι πολλά περισσότερα (και πιο οδυνηρα) απο αυτά που κατάφερα να αντιληφθώ.
Λίγες ώρες μετά πάνω στην προσπάθεια να την ανασυντάξω μέσα στο μυαλό μου ανακαλύπτω οτι η ταινία είναι σπασμένη σε χιλιάδες κομμάτια πολλά απο αυτά θολά.
Στο ξεκίνημα της είναι μια ταινία που αποπνέει έντονα τον αέρα του ευρωπαϊκού κινηματογράφου κάνοντας ετσι ,τουλάχιστον στα μάτια μου, αρκετά "δήθεν".Στην πορεία όσο αυξάνεται η εσωτερική ένταση των προσωπων μοιάζει να απογυμνώνεται απο τον καταναγκασμό που δημιουργούν οι ευρωπαικές σχολές σε κάθε νέο σκηνοθέτη.Εκείνο τον καταναγκασμό με τους υποτονικούς/ψυχρούς ή έντονους/ζεστους φωτισμούς,τη φωτογραφία,την παλέτα των χρωμάτων ή τη συρραφή των πλάνων και ο θεατής εστιάζει το βλέμμα του πάνω στους ήρωες.

(εδώ ας τονίσω οτι δεν είμαι ειδήμονας πάνω στον ευρωπαϊκό ή ασιατικό ή αμερικανικό κινηματογράφο,που γνωρίζει τεχνικές και ρεύματα, τη σημειολογία του κινηματογράφου και επαγωγικά υπάρχουν μεγαλές πιθανότητες να είναι λανθασμένες οι παρατηρήσεις που γράφηκαν πιο πανω.Είναι οι καταγραφές στη μνήμη κάποιου που είναι αδαής μα παράλληλα αγαπά τη μαγεία του κινηματογράφου.)








"Βιττόριο: Είσαι ένα τίποτα.
Σόνια: Ασε με να φύγω
Βιττόριο: Δε μπορώ να σε αφήσω να φύγεις.Αν φύγεις μετά χωρίς εσένα θα είμαι εγώ ένα τίποτα."

[skiaxtro]

Being There
(1979)




Σκηνοθεσία:Hal Ashby (8 εκατ.τρόποι για να πεθάνεις)
Σενάριο:Jerzy Kosinski


Ο Chance είναι κηπουρός στο σπίτι κάποιου.Όλη του τη ζωή την έχει περάσει πίσω απο τους τούβλινους τοίχους της αυλής φροντίζοντας τον κήπο και γνωρίζοντας τον κόσμο με παράθυρο την τηλεόραση.Οταν ο ηλικιωμένος πεθαίνει ο Τσανς με ενα παιδικό μυαλό σε σώμα μεσήλικα βρίσκεται για πρώτη φορά στον πραγματικό κόσμο.
Μια μικρή σειρά συμπτώσεων (η τύχη έχει σαρδόνιο γέλιο) θα βρεθεί στο σπίτι ενος απο τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες και ρυθμιστές της πολιτικής κατάστασης των HΠΑ.
Ο Τσανς ο κηπουρός (gardener) θα γίνει χωρίς να το επιδιώξει Chauncey Gardner οικονομικοπολιτικός γκουρού.

Peter Sellers .... Chance - Chauncey Gardiner
Shirley MacLaine .... Eve Rand
Melvyn Douglas .... Benjamin Turnbull Rand
Jack Warden .... President 'Bobby'
Richard A. Dysart .... Dr. Robert Allenby (as Richard Dysart)




~~~~~~~

Λεπτή ειρωνία να πλημμυρίζει μια ταινία που ισορροπεί ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα.

(και επειδή βαριέμαι πρωί πρωί να γράψω κάτι παραπάνω..
είναι απο τις ταινίες αξίζει να δει κανείς για κάμποσους λόγους
αλλά κυρίως για την συνεχή επισήμανση οτι "αυτό που αντικρύζει κανείς είναι αυτό που επιθυμεί να δεί"
(η σχετικότητα της πραγματικότητας)

[skiaxtro]

Προηγήθηκε μια σειρά αδιάφορων έως και χείριστων ταινιών όπως ενδεικτικά το

~ Danny the dog
οι αμερικάνοι γλυφουν ακόμα την εμπορική καραμελίτσα των υψηλών ανθρώπινων αξιών πάνω σε μια ιδέα που θα μπορούσε με άλλον σκηνοθέτη και σεναριογράφο να δώσει μια ταινία πραγματικά αξιόλογη.

~η Αυτοκρατορία των Λύκων
η επιδημία 'πορφυρά ποτάμια' ξαναχτυπά και ρίχνει σε βαθύ κώμα χιλιάδες θεατές. Εαν δε, αποφασίσεις να στοιχηματίσεις ότι αυτό το αστυνομικό θριλεράκι εξελίσσεται σε κωμωδία,να ποντάρεις αρκετά ευρά.Εχεις σίγουρη τη νίκη (και ειδικά το τέλος θα σε ευχαριστήσει διπλά)

~In Her Shoes
Ο σκηνοθέτης επενδύει πάνω στη Ντίαζ.Μπορεί να μην αποκαλύπτεται τον ταλέντο της στην υποκριτική ωστόσο ο θεατής ανακαλύπτει ενα 34χρονο κορμί που αντιστέκεται σθεναρώς στη φθορά του χρόνου.Αποτέλεσμα είναι να υπάρξει ενα δίλλημα στο αντρικό κοινό όσον αφορά την αξία της ταινίας: το κορμί απο τη λαιμό και κάτω ανακηρύσει την ταινία έξοχη ενώ απο το λαιμό και πάνω προβάλλει σοβαρές ενστάσεις.Το γυναικείο κοινό σύσσωμο και ολόσωμο θεωρεί την ταινία ως "πατάτα" και την Ντίαζ ως "φάουστ" (και τρίβουν τα χέρια τους οι Χόντος ,Πρίνου και σια)

~ "Η Χορωδία του Χαρίτωνα" του Γρηγόρη Καραντινάκη.
Πως ενα καλο προμότιον (λόγω υψηλού budget) μπορεί να αυξήσει τα εισητήρια σε μια υποτίθεται χιουμοριστική ταινία που -υποτίθεται- καυτηριάζει τη σοβαροφάνεια και που
-υποτίθεται- επικροτεί τη διονυσιακή στάση απέναντι στα γεγονότα.
Μαζεύτηκαν όμως πολλά τα "υποτίθεται" και μαζί με αυτή την εμμονή για χρήση ιστορικού φόντου συγκεκριμένες εποχές της νεοελληνικής ιστορίας ώστε η ταινία του Καραντινάκη επιβεβαιώνει ότι ο συγχρονος ελληνικός κινηματογράφος είναι φορτωμένος με τόνους δηθενιάς και προχειρότητας
(και σας παρακαλούμε γονυπετείς : μπορεί ο Χωραφάς να είναι ωραίος-ωραιότατος άντρας αλλά είναι τόσο άνευρος που καλύτερα πάει σε βιτρίνα και όχι σε ταινία.Ευχαριστούμε. )


..αναρωτιέσαι πως μπορεί να εξαφανίστηκε η μαγεία του σινεμά;

Μέχρι που στα χέρια σου πέφτει το Broken Flowers του Τζιμ Τζάρμους ( "coffee and cigarettes) και κάθεσαι σα φυτεμένος χάνος στον καναπέ σου.
Κι αν στην αρχή έχεις την αμυδρή υποψία ότι ενδεχομένως η "στέρηση" και το κακό προηγούμενο λειτουργούν ως ενισχυτές του ενθουσιασμού σου
ο Τζάρμους με τα ιδιόμορφα πλάνα που σβήνουν,τη λεπτή ειρωνία ενός λιτού σεναρίου,το ιδιοφυές χιούμορ που δε βασίζεται στις κλασσικές συνταγές των βαρύγδουπων εξυπνακίστικων τσιτάτων,την έθνικ μουσική ως τμήμα της ταινίας και όχι ως ηχητικό μπακγκράουντ και με εκείνη την εκφραστική παρουσία του Μάρει (που αποδεικνύει οτι το εσωτερικό παίξιμο δεν συνδέεται με εκφραστικές μούτες ) σβήνει κάθε ενδοιασμό απέναντι στην ταινία του.
Σου αφήνει χώρο να φανταστείς,να κάνεις τις δικές σου "αναγνώσεις",να δώσεις τις δικές σου απαντήσεις στα ερωτηματα που προκύπτουν.
Δημιουργεί μια ταινία φαινομενικά απλή.Μα κάθε πλάνο είναι μια "μαγική" εικόνα αποτελούμενη απο δεκάδες σχεδόν αόρατες λεπτομέρειες που σε διασκεδάζουν (το κουμπί της παύσης στη συγκεκριμένη ταινία είναι εξαιρετικά χρήσιμο).
Τσιγκλάει ακόμα και τον "τεμπέλη" θεατή εισάγοντας τον στο παιχνίδι του μπρος και πίσω απο το φακό.

[feelgood]

καλα ρε σκιαχτρα, χαλαρωσε λιγακι
ο μαρευ, αν και ενας εκ των αγαπημενων μου ηθοποιών, θα λεγα πως απέτυχε σ αυτη τη ταινία
λυπάμαι, μα εγω δε ταυτίστηκα μαζί του, μου προκάλεσε οίκτο (και η ταινία και ο μάρευ) και περίμενα περισσότερα από τον τζάρμους

συγχωρεμένος όμως (ο τζαρμους κι όχι ο μάρευ) επειδή όλοι μας κάνουμε στη ζωή μαλακιες, πως αλλιώς θα προχωρούσαμε?

[skiaxtro]

(αδυνατώ να χαλαρώσω...φτιάχνω κορμί αυτό τον καιρό)

Επικαλούμενος τα σημεία ταύτισης με τον ήρωα ως κριτήριο για την αξία μιας ταινίας θα έλεγα οτι περιορίζεται το "οπτικό" σου πεδίο ως θεατή.Βέβαια οι αμερικάνοι (και λοιποί αμερικανίζοντες ) έχουν ψιλιαστεί αυτή την "αδυναμία" του θεατή γι'αυτό και έχει πλημμυρίσει αγορά με εύπεπτες (σεξ ,βία και εγκληματικότητα) ή δύσπεπτες (αλλιώς βαθυστόχαστες και φιλοσοφίζουσες τύπου "τι είναι ο κάβουρας και τι είναι το ζουμί του" ) ταινίες.
Και σαφώς το θέμα ή ο πρωταγωνιστής μιας ταινίας δεν είναι τα μόνα κριτήρια (μπορεί μεν να είναι βασικά αλλά σίγουρα όχι τα μοναδικά) .

Ωστόσο μιας και υποψιάζομαι οτι η παγίωση σε μια θέση προκαλεί μια σχετικά μεγάλη ανελαστικότητα στις νοητικές διαδικασίες
(συν του αδιαμφισβήτου γεγονότος οτι η ηλικία ήδη έχει φέρει μια δυσκαμψία και στα διαλεκτικά παίγνια )


εσύ Φιλ τι περίμενες απο τον τζάρμους;

[epsilon]

παιδιά, ψιλοάσχετη μπορεί να είμαι (μάλλον χοντροάσχετη), πήγα εχτές με την κόρη μου στο θερινό της γειτονιάς και είδα το τσότσι.
δεν είναι καινουριο βέβαια, μα θέλω να σας ρωτήσω. το είδατε;

εκπληκτικό έργο.
ίσως λίγο καρικατούρα σε κάποια σημεία του, κυρίως στην μαγική ατμήσφαιρα στο χαμόσπιτο της πανέμορφης χήρας με το πιτσιρίκι,
και με ψυχαναλυτικα κλισέ περί επαναφοράς στην παιδική αθωότητα.
σκληρό όπως οι άνθρωποι που βλέπεις στους ανάλογους τόπους, εννοώ το μετρό της νέας υόρκης, πχ...
ιδιαιτέρως μου φάνηκε να αποδομείται και να επαναδομείται η έννοια του πατέρα, με απαρχή τις εικόνες που έφερε ο ανάπηρος, με τον τρομερό πατέρα του τσότσι, το σκύλο, τ η μητέρα, τον τρόμο.
ακριβώς τον ίδιο ρόλο, μα ανάποδο, είχε στο τέλος ο απτέρας του μωρού: να φροντίζει τη μητέρα του μωρού, να είναι γενναίος, και να συναινεί στην επανένταξη στη ζωή του τσότσι. συμβολισμός χριστιανικός σε πολλά κομμάτια του