ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΚΡΟΚΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

[messinian]

Να μην αρχίσεις να ξεφτάς

Σ' έντυσα με τα πλουμιά σου πολυκαιρισμένο
Σαν πολλά τα όνειρα τα χρόνια που προσμένω
Πάντα γύρα στην καρδιά μου σ' έχω φορεμένο
ντύμα μου και βήμα μου και ακόμα περιμένω
Φύτρα μου και μνήμα μου και σε κρατώ κρυμμένο

Να μην αρχίσεις να ξεφτάς βλαστάρι μου θρεμμένο
είσ' η στερνή παρηγοριά για με τον κουρασμένο
Είσ' η στερνή αναπνοή τα χρόνια που σωπαίνω.

Θα σε πάρω και να πάμε μακριά στα ξένα
Ίσως έτσι και ξεκόψεις ταίρι από μένα
Μα και πια δε θα μπορώ να ζω χωρίς εσένα
Προτιμώ τα στήθια μου να τα χω ματωμένα
κι ας μη λαλάει πετεινός για μας τ' αδερφωμένα

Να μην αρχίσεις να ξεφτάς
βλαστάρι μου θρεμμένο
Είσ' η στερνή αναπνοή
Τα χρόνια που σωπαίνω.

[messinian]

Ζαρζαβάδες - Καλαματιανός

Ζαρζαβάδες ζαρζαβάδες μου ήρθατε στους μαχαλάδες μου
με φιρμάνια παραμάσχαλα πιάσατε το πάνω πάτωμα
με πετάτε στην υπόγα κι είναι η ζωή μου ρόδα
ρόδα ρόδα κι ''αναστεναγμός".

Σηκωθείτε κλωναράδες για να φάμε τους τανξ-νταβάδες
να τους στήσουμε καρτέρι με τραγούδια χέρι χέρι
με τη λεβεντιά ζωνάρι της αγριελιάς κλωνάρι
για να σ' κώσουμε το θάμα από την αρχή αντάμα
για να ξαναβρεί η πλάση το αμόνι που 'χει χάσει.

Ρέμα ρέμα παράσερνες και μένα, ψέμα ψέμα μου ' κανες κακό
όχι όχι κι είχα μιαν απόχη, κυνηγούσα στρείδια στον αφρό

Ως εδώ δεν παίρνει άλλο Γιάννο μ' δως μας το σινιάλο
κάλιο αργά παρά ν' αργούμε τους οχθρούς μας θα τους βρούμε
ξεπουλάν του κόσμου ούλα. Και γιομίζουν τη σακούλα
δε λυγάν με το καρτέρι βάει να δώσουμε ένα χέρι
ενωμένοι να διαβούμε μπρος για να λευτερωθούμε

Μοίρα μοίρα μοίρα κακομοίρα γιόμωσες πείρα άλλαξε τροχιά
κοίτα με μοίρα μοίρα κακομοίρα του λεβέντη πήρα την περπατησιά.

Σηκωθείτε κλωναράδες πόλεμος στους τανξ-νταβάδες
στον αχό μας να κιοτάνε κι απ' το φόβο να το σκάνε
Πόλεμος στις δυό κουράδες τους εργατοπατεράδες
Στον αγώνα μας αιώνια όχι πια μ' αυτούς ομόνοια
Με την εδικιά μας σπάθα θάρθει η λευτεριά μονάχα.

* Η τελευταία στροφή δε θυμάμαι ακριβώς πώς ήτανε.
Πάντως ξαναφτιάχτηκε Μεταπολίτευση - (Μουσικό Θέατρο Φτώχειας)

[messinian]

Τιράντες Νικόλας ʼσιμος

Το πρωί άϊντες, να τραβάς τις τιράντες
Σύνθημά σου να' ναι για ένα καλό ξεκίνημα
Τη μέρα να αντικρίσεις και να καλοτυχίσεις
Έτσι πια αν φοράς τιράντες στη χαρά ξεπερνάς τους πάντες.
Στο χορό κάνε τους στη μπάντια δείξε τους πώς φοράς τιράντα.

Ανηφόρισε ανηφόρησε ανέβα στο βουνό
Αδιαφόρησε αδιαφόρησε για τον κόσμο αυτό.

Έτσι κάνω και γω έτσι κάνω πάντα, το πρωί ξεκρεμώ σφίγγω την τιράντα
Κι έχω ψευδαίσθηση πως ανεμίζω βούρδουλα
Καμαρωτός μ' αργό ρυθμό χτυπώ με πίκρα και θυμό
χτυπώ χτυπώ χτυπώ αυτούς όπου με πρόδωσαν
Αυτούς που μ' εμποδίσανε το χώρο μου να ξέρω
χτυπώ χτυπώ χτυπώ τον ίδιο μου τον εαυτό.
Έτσι φαπ και φαπ και φαπ βγέστε απωθημένα μου
φτάστε γκαπ και γκαπ και γκαπ ως το εικοσιένα μου.
Με ρυθμό ρυθμό ρυθμό σκίστε τα κουρέλια
ώσπου να λυθώ, λυθώ, λυθώ, να λυθώ στα γέλια.

Ανηφόρησε ανηφόρησε ανέβα στο βουνό
αδιαφόρησε αδιαφόρησε για τον κόσμο αυτό.

Ανηφόρησε μελαγχόλησε φτάσε ως το γκρεμό καρδιά
κι άμα βαρεθείς τηλεφώνησε στον Πρωθυπουργό ξανά
ξανά ξανά ξανά ξανά ξανά

Θα τον βρεις αν θες κι αν σου τα μασά πως όλα παν καλά
Αδιαφόρησε και προχώρησε και δως του μια μπουνιά.

Το τραγούδι μου με το χνούδι μου μην παρεξηγείς αστέ
δεν ευθύνεται απευθύνεται κύρια σε σε για σε
από με, σε σε, από σε, σε με, για σε.
Η οσία σου εξουσία σου, κρατάει ένα χωνί. Προλετάριε η ηγεσία σου να σε καθοδηγεί
Ανηφόρησε κατηφόρισε να είμαστε μαζί να
να γυρίσουμε και να ζήσουμε με το φτωχό που ζει αν ζει
που ζει, δε ζει, μ' αν το νοιαστεί να ζήσει, θα ζει

Το πρωί άϊντες να τραβάς τις τιράντες..........

* Οι στίχοι "το τραγούδι μου με το χνούδι μου.......η ηγεσία σου να με καθοδηγεί" προστέθηκαν μεταπολίτεψη και λεγόταν έτσι και στο (Μου.θε.φτω) και στο "Σούσουρο".

[messinian]

Το με με με Νικόλας ʼσιμος στιχο-μουσική διασκευή δημοτικού

Σας παρακαλώ κορίτσια να με βάλετε στη μέση
Να διαλέξω ποιά μ' αρέσει
Του παπά τη θυγατέρα που φορεί τα λερωμένα
Ρίξτα κάτω τα καημένα κι έλα βράδυ με τ' εμένα
Να περνάς χαριτωμένα.
Με με με μεμέ.......βελάξτε
Με με με με με ........ν' αγιάστε.

Να διαλέξω ποια μ' αρέσει στείλτε μου την τε πεσκέσι
Δέσποινα και θυγατέρα να κορδώνετ' όλη μέρα
Να τ'ν αγγίξω μια σταλίτσα να την κάμω παπαδίτσα
Να την έχω προβατίνα να βελάζ' όλο το μήνα
Να φορεί ντεμί φουστάνι γύρω γύρω με γαϊτάνι
Να ταΐζεται με βρώμα και να βάφεται με χρώμα
Να γυρνά και στα σαλόνια πασπατεύοντας γαλόνια

Με μεμε με με .......βελάξτε
Με με με με με .......ν' αγιάστε.

Διάλεξαν τα χρόνια εκείνα για κουμάντο και καντίνα
Κι Οι πολλοί ακολουθούσαν κι άλλοι τόσοι δε μιλούσαν
Με με με με με........ βελάξτε
Με μεμε με με.........ν αγιάστε.

Δέσποινα μου προεδρίνα σ' έφαγαν Νοέμβρη μήνα (1)
..........................................................
Όλα αυτά θα 'ταν αλήθεια αν δεν ήταν παραμύθια (2)
κι αφορμή για δυο ψαξίδια..... αν δεν ήμασταν στα ίδια. (2)
Με με με ....βελάξτε...... με με με........ ν' αγιάστε.

αχ να ήμουνα πουλάκι
νάφευγα σ' άλλο κοσμάκη
αχ να ήμουνα τρυγόνα
μα μην πάταγα στο χώμα
αχ να ήμουν χελιδόνα
να σας κουτσουλώ στο στόμα.

(1) Ο στίχος προστέθηκε επί βασιλείας Ιωαννίδη.
(2) Οι στίχοι προστέθηκαν επί βασιλείας Εθνικής ενότητας. Μόνον που δεν το ξανάπα αυτό το τραγούδι. Βασίζεται σ' ένα ρυθμό που χορεύεται στους Κοζανίτικους φανούς. Ο τραγουδιστής λέει μια-μια φράση κι επαναλαμβάνουν όλοι. Μέχρι τη λέξη "χαριτωμένα" τα λόγια είναι τα ίδια του δημοτικού.

[messinian]

Το βαλσάκι Νικόλας ʼσιμος

Της μαριονέτας το παιχνίδι χρόνια τα χρόνια μου 'μάθαν
Έλα κουτέ να γίνουμε φίλοι κι άσε τη γκρίνια μου λέγαν
Δέκα δραχμές το καριοφίλι κι έτσι συχνά με πουλάγαν
μ' ένα βαλσάκι μ' ένα μαρσάκι με ρεβενιό και χορωδία
κι ήμουν χαρούμενο παιδάκι, χρήσιμον ον στην κοινωνία.

[messinian]

Έλα κουτέ να γίνουμε φίλοι - στίχοι Αργύρης Μαρνέρος

Δέκα δραχμές το καριοφίλι
Τα γιαταγάνια δωρεάν
Έλα κουτέ να γίνουμε φίλοι
ʼστο για άλλους το εάν

Στρατιωτάκια μολυβένια
Έχει πολλά στην αγορά
Με βελαράκια βελουδένια
Όποιος δεν έχει τον παρά

Έλα κουτέ να γίνουμε φίλοι
Δέκα δραχμές το καριοφίλι
ʼστο για άλλους το εάν
Τα γιαταγάνια δωρεάν

[messinian]

Νοέμβρης '73

Από τις άγριες νύχτες της Αθήνας
όπου το μικρό και το μεγάλο συνεκρούσθηκαν
και επεκράτησε το μικρό
για να υψωθεί το μεγάλο σε παραστάτη
οδηγό της αλήθειας.......

άναψε κυρά μου το καντήλι, θα νικήσουμε.....
Από τις άγριες νύχτες της Αθήνας......
λύκοι στα σκοτεινά, λύκοι ξεμοναχιάσαν
λάφι παρθενικό ξεκοίλιασαν το αίμα τούπιαν
και μέσα τους μπολιάστη
κτηνών καρδιά ταράχτη
πρώτη φορά θαρρώ.

άναψε κυρά μου το καντήλι, θα νικήσουμε....

Τραγούδι σέρνω και χορός κινά
στην κέρινη σιωπή της απαγόρεψης
κυκλοφορεί η γνώση
μη μου τους κύκλους τάρατε..... τρανζίστορ νοθεμένο.

ʼναψε κυρά μου το καντήλι... θα νικήσουμε......

Από τις άγριες νύχτες της Αθήνας....
όλοι μαζί ραγιάδες στοχαστείτε...
σας λάλησε τ' αηδόνι απ' το πέτρινο μπαλκόνι.....
και μια φορά λαλεί!!!!

*Το κομμάτι απαγγέλλονταν με συνοδεία τύμπανων κατά την περίοδο του χειμώνα του '73 και "5η εποχή" στο τέλος ο ρυθμός γινόταν πιο στακάτος κι έντονος ταπ ταπατάπ ταπ ταπ, τα όργανα (αρμόνιο, μπάσο, ηλεκτρική κιθάρα" αναπαράγαγαν τους ήχους εκείνης της βραδιάς, σειρήνες, πυροβολισμούς, ήχους καπνογόνων, μηχανές, αλαλαγμούς, και μαζί με τη μελωδία της αμερικάνικης επέλασης που παιζόταν ο κόσμος ακολούθαγε το ρυθμό των τυμπάνων και ψιθύριζε εκείνο το "ΕΣΛ ΕΣΕΣ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ" Καμιά φορά τύχαινε να έχουμε ανοιχτό το παράθυρο και πανικοβάλλοντας ο κόσμος στο δρόμο. Γι' αυτό το παραθέτω, δεν το ξανάπαιξα από τότε. Έτυχε και κάνα δυο φορές να με τραβήξουνε στο τμήμα κι εγώ του έλεγα πως είμαι μουσικός και αναζητώ ήχους.

[messinian]

Το Μπουφ και το Μπαφ στο Τσουφ και Τσαφ
(τραγουδιστός θεατρικός δίλογος-αντίλογος)
Νικόλας ʼσιμος

-Ξέρω μια ξέξασπρη χώρα ξασπρίζει σας λέω.
Τούτα τα χρόνια τα πλάνα μας ήρθε το νέο.
-Ξέρω μια πράσινη γη απ' το χθες
κάνε κουράγιο πιστέ μου να λες
-Ψάχνω τους ντάτσους που τρώνε ζωές
Για δαύτους πιστέ μου να κλαις
-Ξέρω περβόλια κρυφά σχολειά
Μνήμες αγόνων κρατάνε γερά
-Ξέρω γητεύτρα πηγή απ' το χθες
Κάνε κουράγιο πιστέ μου να λες.
Κι είν' αδειανές οι εκκλησιές μου
στα στεφανώματα
Έκλαψες ψες ψιθύρισες μου
κι είδα τα πτώματα
Μ' αγκάλιασες κι οδήγησες μου
στα χαρακώματα
Κι ήρθες γλυκά και ξύπνησές μου
τα ξημερώματα.
-Ο δικός μου ρυθμός ταλαντεύεται ορθός
συναντιέται γυμνός με το χάρο
κουρδιστός μου ο λαός μαραζώνει ξαβός
βολοδέρνει μη χάση το κάρο.
- Μας κάνουν ό,τι θέλουνε. Μας κάνουν ότι θέλουνε
- Και μεις μαρμαρωμένοι μαχητές αργοπεθαίνουμε
μας κάνουν ό,τι θέλουνε.
- Σήκω πάνω το κεφάλι. ʼδραξε το παλαμάρι
- Μπρος ξανά Μπρος ξανά μη νομίσουν πως λυγάμε
-Μπρος παιδιά μου ρε παιδιά όσα ξόρκια κάνουμε τόσο μας τουμπάρουνε
-Αι καρδιά μου πιο ψηλά όσες φιέστες σκώσουμε τόσες θα γκαστρώσουμε
- Μη θαρρέψουν πως λυγάμε στη στροφή πως σταματάμε
- Θα τους μαγαρίσουμε
-Θα τους σκίσουμε
-Θα τους αυγατίσουμε
-Θα τους επικρατήσουμε
-Θα τους ζαβλακώσουμε
-Ορέ θα τους λιώσουμε.
Γιατί αυτό είναι το στρατί
το μονοπάτι που θα κρατεί
και που γι' αυτό έχουμε ταχτεί
Οι τυχεροί
Μύστες αγωνιστές (εδώ πάντα , μα πάντα ο κόσμος χειροκρόταγε και εμείς συνεχίζαμε)
Τρίχες κατσαρές! χέστες! Κοπροψωλοαντεροσκόποι!
Υπολογιστές
Ταπ, ταπ, ταπ, ταπ, ταπ, ταπ
ένας περπατάει
ʼλλος κολυμπάει
τρίτος καρτεράει
κάποιαν αλλαγή
Όλοι μας τραβάμε
γύρω γύρω πάμε
προσκυνάμε
Κι όλο σκουντουφλάμε
- Ποιος θα μας φροντίσει
- Ποιος θα μας δροσίσει
- Ποιος καλήν ελπίδα
θα καλωσορίσει.
- Όχι πια δάκρυα - όχι πια θρήνους
Καιρός να σηκώσουμε μονάχοι τους πύρινους
Μαλαματένιους κρίνους
- Το σπέρμα τριζόλαμψε της γης των λαφίνων.
- Πομπές θεατρίνων στη μάχη των όστρακων.
Τυφλών μανδαρίνων - σαν άλλοι τιτάνες !!!
- Στ' αδράχτι των θρύλων
- Θαρρώ κάποιος σφύριξε
Καιρός για πουτάνες;;;
- Ποιος είναι ο Θωμάς;;; Τ' ατσάλινα τέρατα τ' αμάχι τα τρόμαξε
πια δεν κρατάνε
Κι η δύναμις πούχουνε σε μας τη χρωστάνε
Εμείς τους οπλίσαμε
Τους καλωσορίσαμε τη μοίρα μας κλαίγοντας
Μμμου μμου μμμμ * (μοιρολόγι)
Εμείς τους φιλέψαμε.... τους καλοποτίσαμε...... μμμμμ
- Όχι πια δάκρυα
- Όχι πια θρήνους
- Καιρός να κρατήσουμε αυτοί μας τα δόρατα
- Τελειώσαν τα ψέματα. Παχύναν και οι γίδες
- Τι λέει ο πούστης !
- Μονάχοι θε να φτιάξουμε τις δικές μας πατρίδες
Ξέρω μια ξάστερη χώρα
ραΐζει σας λέω
τριγολογά το μυαλό μας
το έρμο μας νέο.
Ξέρω περήφανη γη απ' το χθες
κάνε κουράγιο πιστέ μου να λες.
Ξέρω περβόλια κρυφά σχολειά
Στ' αστραποβρόντι κράτησαν γερά.
Ταπ, ταρατάπ, ταρατάπ, ταπ, ταπ.
Ε μαλθακέ ε.
Ε μαλθακέ
Ψήσε καφέ μαλθακέ μου λαέ
- Κι αν σου χωθεί ή κι αν σου χωθεί
- Κι αν σου χωθεί το παλούκι μακρύ
- Θα βαρεθεί ή
και θα ξαναβγεί.
- Να 'ναι καλά η ψείρα μας η θεια η ζωντοχήρ μας
Να 'ναι καλά τα ντέρτια μας τα τόσα μαραφέτια μας
Αλίμονο στην πλέρια μας την αυταπατομιζέρια μας
Αλίμονο στα αίματα που χύσαμε στα ψέματα
Αλίμονο τα θάματα χρειάζονται προσάναμ
- Εμπρός με τον αρχάγγελο για το δικό μας τ' άντερο.
Τι να φταίει τι να φταίει
Αϊ το μωρουδέλι μ' κλαίει
Ντα χτιρντί Ντάχτιρντό - Νταχτιρντιροντί ντιρντό
Ντάχτιρντι ντίρντι ντριρντίντο
κάποτες με λέγαν βίντο
Σας ρίχνω ένα μήνυμα για ένα νιο ξεκίνημα
Κι ευρήκεν ανταπόκρινση η πρωτινή μας πρόσκληση
- Κι έχομε τα περθώρια να φτιάξωμεν φυτώρια
Να πούμε στο δολάριο το άλλο μας τροπάριο
Να βρούμε τρόπο φίλοι μας ν' ανοίξουνε τα χείλη μας
Ν' ανοίξουνε τα σκέλη μας να βγει το μπαγανέλι μας
Γιατί στο προσκεφάλι μας θρονιάστηκε το χάλι μας...

[messinian]

Τα στέρεψαν 'κείνα τα τραγούδια
Και δε γράφω πια για το κοινό
αλλάζω στίχους καλαμπούρι βαρώ
κι απ' το ίδιο πίνω το νερό.

Ποιος θε να 'ρθη ρωτώ στο πανηγύρι αυτό
και δε θα γυρέψει να αρπάξει
τα πανέρια μου και τα χέρια μου
το χαρταετό μου να μου σπάσει
εδώ αφέντηδες μασάτε
ό,τι αγγίξετε πιο τρυφερό
κι εσείς δούλοι προσκυνάτε ωω
και βολεύεστε θαρρώ

Όλες τρώτε τα παιδιά σας
κι όλοι σφάζεστε ω γιες
φάγατε και την καρδιά σας
κι οι βιτρίνες σας αστραφτερές
πώπωπωπωπωπωπώ αχ τι κακό τι κακό
ω τι κόσμο θωρώ στο πανηγύρι αυτό
στο πανηγύρι αυτό, στο πανηγύρι αυτό
που δεν έχει τελειωμό.

Ξέρω, ξέρω ένα παραμύθι που λέγεται
πως στήλη άλατος γένηκε του Λωτ η γυναίκα
γιατί παράκουσε το θεσμικό σκατό
και γύρισε τα Σόδομα και Γόμορρα να δει
που καιγόταν.

Κι άλλο ένα ξέρω παραμύθι, εσύ που θες να λέγεσαι λαός
είτ' υπηρέτης είτ' αφεντικός
τη φυλακή σου αμπάρωσες γερά

[messinian]

Θυμάμαι τότε τον παπά κατούραγε στη στράτα
κι 'τανε όλα γύρω μας όμορφα και καπάτσα
ορέ παπά του είπαμε δεν ντρέπεσαι με ράσα
το άλογό σας χλόμιασε δεν το 'σωσαν μωρέ τα ράσα

Θέμε όλοι θέμε όλοι του παπά μας το περβόλι
κατουράμε τη βδομάδα δυο φορές την πρασινάδα
να μαράνει το περβόλι και να μπούμε μέσα όλοι
να κρεμάσουμε λαμπάδα στου παπά μας τη φοράδα
μαστορεύανε και γελούσανε, τραγουδάγανε, κοροϊδεύανε
τότες που τους χορεύανε στο ταψί
τώρα σώπασαν, δε γελάνε πια, δεν τους νοιάζει πια, τάχουν όλα αυτά
τάξη, ησυχία και λεφτά.
μόνο που τους στερήσαν τη φωνή, χάσανε κι αυτοί την ανθρωπιά τους
μόνο που μας αγόρασαν την καρδιά, χάσαμε κι εμείς την ανθρωπιά μας
ορέ παπά του είπαμε δεν ντρέπεσαι με ράσα
το άλογό σας ψόφησε δεν το 'σωσαν μωρέ τα ράσα
Θέμε όλοι θέμε όλοι του παπά μας το περβόλι
κατουράμε τη βδομάδα δυο φορές την πρασινάδα
να μαράνει το περβόλι και ναμπούμε μέσα όλοι
να κρεμάσουμε λαμπάδα στου παπά μας τη γενειάδα
φταίμε όλοι, φταίμε όλοι, που παπάς έχει περβόλι.

*Ο παπάς αποτέλεσε το μεγάλο μου σουξέ επί διχτατορίας και στη Σαλονίκη και στην Αθήνα.. Το μόνο κακό ήταν ότι σχεδόν όλοι συνδυάζαν τον παπά με τον Παπαδόπουλο, ακόμα και οι κρατούντες και γι' αυτό με τραβάγανε πολλές φορές εξ' αιτίας αυτού του τραγουδιού. Εγώ όμως δεν είχα σκεφτεί καθόλου όταν τόγραφα ούτε σήμερα και μ' αρέσει καμιά φορά να το επαναλαμβάνω.