Πόσο λυπημένη είμαι σήμερα...! Και πόσο εξουθενωμένη...! Γιατί, σκέφτομαι, αφού είναι όλα τόσο απλά, αφού κατά βάθος δυο άνθρωποι αναζητούν το ίδιο πράγμα, γιατί κάνουν τόσο δύσκολη τη ζωή τους με τη δυσπιστία, την ασυνενοησία, γιατί στραβώνουν τη σκέψη, γιατί διαγράφουν την επιθυμία, γιατί δε ζητάνε εξηγήσεις που θα απέτρεπαν τις παρεξηγήσεις; Γιατί με θυμώνουν όλα αυτά; Πότε θα πρέπει να σταματήσω να προσπαθώ και να δρέψω μερικούς απ' τους καρπούς της προσπάθειάς μου;
Ποιος ξεκίνησε όλη αυτή την ιστορία με το ψέμα, την υποκρισία, την απόκρυψη, το φόβο; Ποιος άθλιος Θεός τιμώρησε την επιθυμία; Ποιος ανακάλυψε την τιμωρία, τον πόνο. Ποιος αποφάσισε για τη ζωή μας; Πως να ξεφύγω, να αποδράσω.... Πως να μην σπαταλάω τον εαυτό μου;
Κι αυτές οι ερωτήσεις μου ξέρετε αν είναι υπεκφυγές; Μήπως με παραπλανεί ο ίδιος μου ο εαυτός; Μήπως όλα αυτά είναι δημιουργήματα του δικού μου εγκέφαλου; Μήπως απλά ψάχνω για άλλοθι;
Κι ακούω: (τον Μάνο Ελευθερίου και τον Χρήστο Νικολόπουλο)
Όλα συμβαίνουν στο μυαλό μας
γι αυτό και τ αδιέξοδό μας
είν η ανίατη αρρώστια ν αγαπάς
Που δίνεις δίχως να χορταίνεις
και ούτε ευχαριστώ να παίρνεις
και που ερείπιο στο τέλος καταντάς
Σε θέλω μ όλο μου το αίμα
που ζουν τα πάθη τα κρυμμένα
και δεν τα λες γιατί κι η γλώσσα θα καεί
Κι όσα ντρεπόμαστε να πούμε
μες στη σιωπή θα νοσταλγούμε
και λες πως ζούμε μια κρυφή διπλή ζωή
Όλα μιλούν στο πρόσωπό μας
γι αυτό φοβάται ο εαυτός μας
να ομολογήσει την αγάπη φανερά
Γι αυτό κι η αγάπη αρρωσταίνει
κι είν η καρδιά μας διψασμένη
που δεν μοιράζεται με κάποιον τη χαρά
... κι οργίζομαι μ' αυτόν τον ίδιο τον εαυτό μου και με "σένα" που λες καταλαβαίνεις και περιμένεις να καταλάβω κι εγώ...
Κι οργίζομαι και θέλω να βάλω φωτιά, να γίνουν όλα στάχτη, να έρθει το κενό, το σκοτάδι και να "ξεκουραστώ"...
Και ξυπνάω το επόμενο πρωί με μια γεύση (άκου τώρα να δεις...) ώριμου κερασιού στο στόμα και ύστερα από λίγο (αφού ξυπνήσει κι ο εγκέφαλός μου) αρχίζει να πικραίνει, μέχρι που γίνεται φαρμάκι...
Κι όλο πάλι απ' την αρχή!