Η αγάπη αρρωσταίνει...

[χαμίνι]

Πόσο λυπημένη είμαι σήμερα...! Και πόσο εξουθενωμένη...! Γιατί, σκέφτομαι, αφού είναι όλα τόσο απλά, αφού κατά βάθος δυο άνθρωποι αναζητούν το ίδιο πράγμα, γιατί κάνουν τόσο δύσκολη τη ζωή τους με τη δυσπιστία, την ασυνενοησία, γιατί στραβώνουν τη σκέψη, γιατί διαγράφουν την επιθυμία, γιατί δε ζητάνε εξηγήσεις που θα απέτρεπαν τις παρεξηγήσεις; Γιατί με θυμώνουν όλα αυτά; Πότε θα πρέπει να σταματήσω να προσπαθώ και να δρέψω μερικούς απ' τους καρπούς της προσπάθειάς μου;

Ποιος ξεκίνησε όλη αυτή την ιστορία με το ψέμα, την υποκρισία, την απόκρυψη, το φόβο; Ποιος άθλιος Θεός τιμώρησε την επιθυμία; Ποιος ανακάλυψε την τιμωρία, τον πόνο. Ποιος αποφάσισε για τη ζωή μας; Πως να ξεφύγω, να αποδράσω.... Πως να μην σπαταλάω τον εαυτό μου;

Κι αυτές οι ερωτήσεις μου ξέρετε αν είναι υπεκφυγές; Μήπως με παραπλανεί ο ίδιος μου ο εαυτός; Μήπως όλα αυτά είναι δημιουργήματα του δικού μου εγκέφαλου; Μήπως απλά ψάχνω για άλλοθι;

Κι ακούω: (τον Μάνο Ελευθερίου και τον Χρήστο Νικολόπουλο)

Όλα συμβαίνουν στο μυαλό μας
γι’ αυτό και τ’ αδιέξοδό μας
είν’ η ανίατη αρρώστια ν’ αγαπάς
Που δίνεις δίχως να χορταίνεις
και ούτε ευχαριστώ να παίρνεις
και που ερείπιο στο τέλος καταντάς

Σε θέλω μ’ όλο μου το αίμα
που ζουν τα πάθη τα κρυμμένα
και δεν τα λες γιατί κι η γλώσσα θα καεί
Κι όσα ντρεπόμαστε να πούμε
μες στη σιωπή θα νοσταλγούμε
και λες πως ζούμε μια κρυφή διπλή ζωή

Όλα μιλούν στο πρόσωπό μας
γι’ αυτό φοβάται ο εαυτός μας
να ομολογήσει την αγάπη φανερά
Γι’ αυτό κι η αγάπη αρρωσταίνει
κι είν’ η καρδιά μας διψασμένη
που δεν μοιράζεται με κάποιον τη χαρά


... κι οργίζομαι μ' αυτόν τον ίδιο τον εαυτό μου και με "σένα" που λες καταλαβαίνεις και περιμένεις να καταλάβω κι εγώ...

Κι οργίζομαι και θέλω να βάλω φωτιά, να γίνουν όλα στάχτη, να έρθει το κενό, το σκοτάδι και να "ξεκουραστώ"...

Και ξυπνάω το επόμενο πρωί με μια γεύση (άκου τώρα να δεις...) ώριμου κερασιού στο στόμα και ύστερα από λίγο (αφού ξυπνήσει κι ο εγκέφαλός μου) αρχίζει να πικραίνει, μέχρι που γίνεται φαρμάκι...

Κι όλο πάλι απ' την αρχή!

[atomant]

ΚαλήΜέρα Χαμίνι

Συγκατοικούν, τρόπον τινά, δύο διαφορετικά υποκείμενα μέσα στην αγάπη ενός ανθρώπου, εκείνο που θέλει να καταλάβει, να κατανοήσει, κι εκείνο που επιφορτίζεται με το καθήκον να αγνοεί.

Εκείνο που πρέπει να έχει τα μάτια του ανοιχτά, ώστε ο έρωτας να βαθύνει, κι εκείνο που καλείται να κάνει τα στραβά μάτια, ώστε ο έρωτας να διαρκέσει.


Τα δύο αυτά υποκείμενα, που επωμίζονται το μεν πρώτο μια κάθετη μοίρα το δε άλλο μιαν οριζόντια, έρχονται σε σύγκρουση και τ' αποτελέσματα είναι ο σπασμός εκείνος του ερωτευμένου, που πολύ απλά αποκαλούμε: «τρέλα του».

Το υποκείμενο που θέλει να κατανοήσει, δεν οδηγείται σ' αυτή την επιθυμία από κάποια υπερβολική περιέργεια, από κάποιον ακαταμάχητο πόθο να επισκεφτεί τα παρασκήνια -όχι.

Ομως, βγαίνοντας από τη νάρκη, πρέπει να ανασυγκροτηθεί γύρω από το ανυπόφορο φως του προσώπου του Αλλου, που το χτυπάει, ξαφνικά, σαν κύμα, σαν υλοποιημένη χίμαιρα, εξωτερική προς κάθε παγιωμένη συνήθεια, και έτσι δεν του μένει παρά να αποπειραθεί, σπασμωδικά, να υπεισέλθει στη «λογική» της.

Αλλά πώς μπορείς να καταλάβεις κάτι με την ονειροπόληση;

Ξέρετε, το βλέμμα είναι ένα παράδοξο κι αυτός ο παράδοξος χαρακτήρας της λειτουργίας του αναδύεται πανηγυρικά σε περιπτώσεις όπως του κεραυνοβόλου έρωτα.

ΥΓ . Και μία εκδοχή τού «Γνωρίζω / Αγνοώ», αυτή που οδηγεί, βαθμιαία, τον έρωτα από το κεραυνοβόλημα προς την ήρεμη, κατασταλαγμένη αγάπη, αγνοφέγγει σαν νοσταλγία μιας φιλοδοξίας πολύ λίγο ρεαλιστικής, τώρα πια.

Είναι σχήμα τόσο σπάνιο, τόσο απίθανο, ώστε δεν θα σας κουράσω.

Και δεν έχω περιθώριο, άλλωστε.

[dikoph]

Ομως, βγαίνοντας από τη νάρκη, πρέπει να ανασυγκροτηθεί γύρω από το ανυπόφορο φως του προσώπου του Αλλου, που το χτυπάει, ξαφνικά, σαν κύμα, σαν υλοποιημένη χίμαιρα, εξωτερική προς κάθε παγιωμένη συνήθεια, και έτσι δεν του μένει παρά να αποπειραθεί, σπασμωδικά, να υπεισέλθει στη «λογική» της.

Να μας κουράζετε συχνότερα, παρακαλώ...

[χαμίνι]

Κρέμασα τα παπούτσια του χορού στην οροφή
Ψήλωσε ψυχή μου όσο μπορείς

Ξεχνώ τα βήματα, χάνομαι, παραπατώ,
τρικλίζω περπατώντας σε κενό

ʼδειασε το μουσικό κουτί
Κλείνω τα μάτια, να μην εισβάλλουν όρια σ' ό,τι έχω ονειρευτεί

Κάνε μου μια τελευταία χάρη, πριν φύγεις μόλις σκάσει η αυγή:
ʼνοιξε ένα παράθυρο,
να νιώθω πως έξω ανθίζει ό,τι τόσο καιρό κρυβόταν στη σιωπή

Ό,τι σου έκλεψα στο δίνω, δώσε μου αν θέλεις ένα τελευταίο φιλί

Θα μείνω στο σκοτάδι ακίνητη

Το πάθος να με λειώνει, σαν από καιρό αναμμένο, ξεχασμένο σ' ένα ερημικό ξωκκλήσι, όρθιο, με μοιραία φύση, μαλακό, αρωματικό, πλάσμα ενός πλάσματος ακούραστου, ετοιμοθάνατο κερί

Ψήλωσε ψυχή μου! Φτάσε!

[χαμίνι]

Να μιλάς!
Κάθε λόγος μας μοιάζει κρεμασμένος στο τσιγκέλι που κρεμάνε τα σφαχτά
Εκδορά
Ματωμένα ρούχα, σπλάχνα πεταμένα στη γωνιά κι η καρδιά στα χέρια τα σκληρά τα ανίδεα, σπαρταρά
Εκφορά
Να μιλάς! Για όσα μας πονάνε, για όσα μας φέρνουν πιο κοντά
Για όσα είχες πιστέψει κι όμως τα έριξες όλα στη φωτιά

Δεν χάνεται αυτός που στη ζωή περιπλανιέται, δεν θέλει χάρτη, αφού δεν έχει να γυρίσει πουθενά
Παραφορά

[χαμίνι]

Ομως, βγαίνοντας από τη νάρκη, πρέπει να ανασυγκροτηθεί γύρω από το ανυπόφορο φως του προσώπου του Αλλου, που το χτυπάει, ξαφνικά, σαν κύμα, σαν υλοποιημένη χίμαιρα, εξωτερική προς κάθε παγιωμένη συνήθεια, και έτσι δεν του μένει παρά να αποπειραθεί, σπασμωδικά, να υπεισέλθει στη «λογική» της.

Αλλά πώς μπορείς να καταλάβεις κάτι με την ονειροπόληση;

Μήπως ενδέχεται να καταλάβεις κάτι με τη λογική; Και ποιανού τη λογική; Τη δική σου ή του ʼλλου; Αφού αλήθεια, μερικές φορές, λέω φωναχτά: Δεν θέλω να ξέρω! ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΡΩ! Δεν θέλω να ξέρω ποιος είναι ο ʼλλος, ούτε τη λογική του... Δεν θέλω να έχω λογική ούτε εγώ. Γιατί θα πρέπει η λογική να παρεμβαίνει σε κάθε τι που αισθάνομαι; Διάολε, δεν είμαι πια μικρό παιδί. Κι όμως, σαν μικρό παιδί πειραματίζομαι ακόμη. Καίγομαι ακουμπώντας το χέρι πάνω από τη φλόγα. Παγώνω όταν ο ʼλλος μου στερεί (έτσι αντιλαμβάνεται άραγε η λογική μου;) τη ζεστασιά της ύπαρξής του μέσα μου. Και πως να αντιληφθώ τι συμβαίνει μέσα σε κείνον; Πως να τον γαληνέψω, πως να τον συντροφέψω; Πως να γίνω το μισό στο ένα;


Κυρ-Μέρμηγκα, γιατί αποδέχεσαι το Τίποτα;... Απ' τη Στέγη τουλάχιστον έχεις θέα!!!

[female_spider]

Καλημέρα σας,

Η αγάπη είναι πολύ όμορφο πράγμα πριν από αυτή υπάρχει ο έρωτας και μετά από αυτή η εξάρτηση.

τα όρια της κάθε έννοιας είναι πολύ λεπτά και πολλές φορές περνάμε από το ένα στάδιο στο άλλο χωρίς να το καταλάβουμε.

Οταν η λογική μπει στην μέση, τότε κάθετι που νομίζαμε ωραίο τότε θα ξεδιαλύνει. Δεν μπορεί να είναι όμορφο κάτι που μέσα στην λογική μας φαίνεται άδικο. Αλλά την σήμερον ημέρα ο άνθρωπος έχει ανάγκη από την αγάπη κάποιου/ας, αλλά εάν σκεφτούμαι λίγο πιο ρεαλιστικά η ανιδιοτελής αγάπη υπάρχει μόνο μέσα στην οικογένια. Όλοι υποσεινήδητα νιώθουμε μία αφάνταστη αγάπη για την μητέρα ή τον πατέρα μας και υποσεινηδητα πάλι πιστεύουμε πως θα την βρούμε αυτή την αγάπη και εκτός οικογένειας. Και τότε είναι που πέφτουμε στην παγίδα, δίνουμε ψυχί και σώμα σε κάποιον και μετά παίρνουμε ένα κουρέλι πίσω.

Επομένως καλό πράγμα η λογική, ξεγυμνώνει όλες τις ατέλειες.

[kanenas]

Φέρτε μου μία λεπίδα,
να χαράξω μια ελπίδα,
στο προσωπό μου,
το χαμογελό μου ...

από μικρός ήθελα να βάψω το πρόσωπό μου άσπρο και να χαράξω με ένα ξυράφι πάνω του, από τη μία άκρη ως την άλλη, ένα μεγάλο κόκκινο χί.

ο θάνατος έρχεται με χαμόγελο εκεί που τελειώνει το άλφα του κενταύρου, η αρχή και το τέλος όλων των περιπετειών.

...

αχ στην αρχή των τραγουδιών

[χαμίνι]

Ε, άϊ στο διάολο Κανένα!

Η αγάπη είναι ευλογία γι' αυτόν που την αισθάνεται. Ο άλλος, αν δεν αγαπήσει κι αυτός, το μόνο που έχει είναι την εν δυνάμει αγάπη.

Τα σκαλοπάτια δε, τα έχω μετρήσει ένα-ένα, αλλά να με συγχωρείτε σύντροφοι, έχω αδύνατη μνήμη κι έτσι δεν ξέρω πια σε ποιο βρίσκομαι.

Τουλάχιστον να φωνάξουμε δυνατά, να είμαστε σίγουροι πως είμαστε ακόμη στον ίδιο κόσμο. Αν δεν με ακούτε κι αν δεν σας ακούω, λυπάμαι αδέρφια μου, μάλλον "την έκανα" και δεν το αντελήφθην. Οβερ!

[epsilon]

Η αγάπη είναι ευλογία γι' αυτόν που την αισθάνεται. Ο άλλος, αν δεν αγαπήσει κι αυτός, το μόνο που έχει είναι την εν δυνάμει αγάπη.

Τα σκαλοπάτια δε, τα έχω μετρήσει ένα-ένα, αλλά να με συγχωρείτε σύντροφοι, έχω αδύνατη μνήμη κι έτσι δεν ξέρω πια σε ποιο βρίσκομαι.

Τουλάχιστον να φωνάξουμε δυνατά, να είμαστε σίγουροι πως είμαστε ακόμη στον ίδιο κόσμο. Αν δεν με ακούτε κι αν δεν σας ακούω, λυπάμαι αδέρφια μου, μάλλον "την έκανα" και δεν το αντελήφθην. Οβερ!

σ' ακούω!
ξερω ότι δεν είμαι μόνο εγώ, όσο ασήμαντη κι αν είμαι (ακριβώς τόσο όσο όλοι μας δηλαδή)


με άγγιξε η ειλικρίνεια.