Μουσική που μας εχει σημαδέψει

[xotik0]

Με θυμάμαι ν' ακούω καταθλιπτική μουσική απ'τα γεννοφάσκια μου...

Γκαράζ και Πανκ, ελληνικό και ξένο...



....πρόσφατα γνώρισα έναν τύπο και όταν του είπα πως άκουγα Ex Humans μου έδωσε την εκπληκτική απάντηση: Πού τους θυμήθηκες ρε αυτούς;;;; Ήμουν ο μπασίστας τους!!!!!!!!!! (Ήταν όντως!)


Εναλλακτικά, τα περισσότερα χρόνια της εφηβείας μου άκουγα Jim Morrison (μήπως θα έπρεπε να πω ότι άκουγα Doors? χμ... όχι, τον Μόρρισον άκουγα......) πορωνόμουνα με τη φωνή του, η μουσική τους με ταξίδευε αλλά η φωνή του γέμιζε τα πάντα μέσα μου...


Τώρα όποτε τύχει ν' ακούσω κάποιο τραγούδι τους (αποφεύγω να ακούω συνειδητά τα βινύλια που μου έχουν απομείνει) γίνομαι αυτομάτως 17 χρονών, ο ψυχισμός μου γίνεται σκατά (άμα δε σας αρέσει λογοκρίν'τε το - πάντως έτσι γίνεται...), αισθάνομαι σαν να έχω καταναλώσει ένα κασόνι μπύρες και τουλάχιστον δύο τσιγάρα (χμ......). Τότε ακούω το διαολάκι στον δεξιό μου ώμο να μου λέει "εεεεεεε μεγάλωσες πια, δεν μπορούνε να σ' επηρεάσουν...", και τσαντισμένη απαντάω "ναι, αλλά τελικά μ' αρέσει ακόμα να γίνομαι έτσι". Στέλνω το διαολάκι στον άλλο ώμο να κοιμηθεί, και ξεθάβω ένα βινύλιο...... κατά προτίμηση το An American Prayer... να χορτάσουν φωνή τα εσώψυχά μου...

[Ssid32]

ο havoc ηταν ο προανεφερθεντας μπασιστας των ex-humans;;;

Ρε τι παθατε εδω μεσα...σε λιγο θα βρεθουμε και συγγενεις-τι μικρος που ειναι ο κοσμος κτλπ που ελεγαν και οι γιαγιαδες μας .

[xotik0]

ο havoc ηταν ο προανεφερθεντας μπασιστας των ex-humans;;;

Όχι, ο Πάκης!


Αβραξάς ή Αβρασάξ...


..............μήπως μικρός διάβαζες και Ντέμιαν;;;





ΧΧΧ

[Rose_Tattoo]

...t h e B e a t l e s...
...J i m i H e n d r i x...
...P i n k F l o y d...
... Rolling Stones


Μοτσαρτ (Η μικρή νυχτερινή μουσική) (Ρεκβιεμ)
Τσαικοφσκι.. (καρυοθραυστης)


Χατζηδακις (Οδος ονειρων) (Μεγαλος Ερωτικος)
Θεοδωρακης (Αξιον Εστί)

[dounai]

'I will always love you' Cure
'Signes' Rene Aubry
'The Passenger' Iggy Pop
'Δυο-τρεις κουβέντες' Σ. Μάλαμας
' Μικρή Πατρίδα'
'Η Μαριάνθη Των Ανέμων' Μ. Χατζιδάκης - Ν. Βενετσάνου
'Εν κατακλείδι' Π. Σιδηρόπουλος
'Εγώ με τις ιδέες μου' Σ. Λεονάρδου - Ν. Άσιμος
'Καίγομαι' Σ. Λεονάρδου - Σ. Ξαρχάκος

[betelgeuse]

Αν πω το

"Σ΄αγαπώ γιατί εισαι ωραία"
είμαι εντελώς εκτός κλίματος ;

Καλά άντε και το
Total eclipse of the heart-Bonnie Tyler

και το
The best is yet to come- Washington Grover Jr.

[StrangeAttractor]

Οι Gang of Four στο Entertainment! (και όχι μόνο)

Το πρώτο άκουσμα των Dead can Dance και των Tuxedo moon (μια αποκάλυψη) καθώς και του Χατζηδάκη.

Και από συναυλίες που χαράχθηκαν στο μυαλό μου και μου έχουν μείνει έως και σήμερα, το rockinAthens όταν είδα τους Clash (δεν μπορούσα να το πιστέψω!!!) και μια βραδιά σε ένα μπαράκι, στον Πήγασο , δίπλα στο Αστυνομικό τμήμα της Καλλιδρομίου όπου έζησα για πρώτη (και τελευταία) φορά μια punk και τρελλά κεφάτη βραδιά όπου κανείς δεν ήξερε εάν θα έμπαιναν εντός ολίγων λεπτών οι ... κάτοικοι της διπλανής πόρτας με σκοπό να κλείσουν το μαγαζί! (πράγμα που και έκαναν κάποια άλλη φορά!). Τότε άκουσα την πιο ωραία διασκευή του "Παντρεμένοι κι οι δυό" !
Μια απίστευτα γρήγορη εκτέλεση με όλους τους θαμώνες να χοροπηδάνε , το γκρουπ να είναι πάνω στα τραπέζια , φορώντας περούκες και σε κάθε εκτέλεση του ρεφραίν να αλλάζουν τα μέλη του γκρουπ!


Αυτά, αν θυμηθώ κάτι άλλο θα επανέλθω.
Eσύ βρε Maleficia πότε θα πάρεις θέση ;

[YellowHappyCloud]

(χύμα στο κύμα...)


dead kennedys - california uber alles



massive attack - angel



sisters of mercy - temple of love



sisters of mercy - marian



rammstein - weisse fleisch



rammstein - tier



nick cave - where the wild roses grow




τρύπες - δεν χωράς πουθενά



φατμέ - βάλε μου δύσκολα



στο 'πα και στο ξαναλέω - δημώδες



attrition - to the devil



attrition - adam 'n' eve



stabat mater



νικολαΐδης - προύσσα



queen - the show must go on



guadalupe pineda con los tres ases - historia de un amor



chris de burrgh - spanish train




οι ύμνοι της μεγάλης πέμπτης




chemical brothers - hey boy hey girl


















(πω πω... μέσα στα σημάδια είμαι...)

[marduk]

... τα βαθύτερα σημάδια είναι τα παλαιότερα ...

... και τα σημάδια είναι κομμάτια του εαυτού μας, που δεν αγαπάμε αναγκαστικά ...

... τα κομμάτια, λοιπόν, που με έχουν "σημαδέψει" ...

- ο " Κυρ - Αντώνης" του Χατζηδάκη ( μού δίδαξε στα έξη, ότι κάποτε τα μάτια κλείνουν για πάντα )

- η άρια του Ναδίρ από τους "αλιείς Μαργαριταριών" "μού φαίνεται σαν ακόμη ν' ακούω ..." ( ακόμη το μελωδικό συνώνυμο της νοσταλγίας για μένα ).

- ένα τραγούδι της Ουμ - Καλσούμ , του οποίου θυμάμαι τη μελωδία, όχι , όμως, τους στίχους ή τον τίτλο - και που δεν έχω μπορέσει, αγαθώ δαίμονι, να βρώ πουθενά : το πολύ κοντινό, κι όμως ανέφικτο ...

[Anonymous]

Μια
Από τις Μουσικές που...
που......έχει ριζώσει μέσα μου....

που...

που...

περιτυλίγει το παρακάτω περιληπτικό κείμενο...





Σκηνικό-Ναγκασάκι, Ιαπωνία
Εποχή-εποχή που γράφτηκε η όπερα από τον Τζάκομο Πουτσίνι


Ο υποπλοίαρχος Πίνκερτον, μαθαίνοντας ότι έχει τοποθετηθεί στο Ναγκασάκι για λίγους μήνες, επιθυμεί να συνάψει ένα συμβόλαιο γάμου και ο Γκόρο τον διαβεβαιώνει ότι δεσμεύεται μόνο για όσο διάστημα ζήσει με την σύζυγό του, και ότι μετά αυτή μπορεί να παντρευτεί ξανά, πράγμα που είναι σύμφωνο με τα γιαπωνέζικα έθιμα.
Ωστόσο η Μπάττερφλάυ που έχει συμφωνήσει να παντρευτεί τον υποπλοίαρχο, τον ΕΡΩΤΕΥΕΤΑΙ ΠΑΡΑΦΟΡΑ και πιστεύει ότι το συμβόλαιο θα τον δεσμεύσει ολοκληρωτικά.
Ο Αμερικανός πρόξενος Σάρπλες διακρίνοντας τη διάθεση της κοπέλας ικετεύει τον Πίνκερτον να εγκαταλείψει το σχέδιο, αυτός όμως τον αγνοεί.
Η Μπαττερφλάυ για να δείξει την πίστη της στον Πίνκετρον, απαρνείται τη θρησκεία της, σπάζοντας έτσι όλους τους δεσμούς της με τους συμπατριώτες της.
Υστερα από την τελετή ο θείος της Μπαττερφλάυ, ένας ιερέας, μπαίνει και την καταριέται γιατί απαρνήθηκε τη θρησκεία της.
Ο Πίνκερτον τον διώχνει μαζί με τους καλεσμένους και προσπαθεί να παρηγορήσει τη θρηνούσα νύφη.
Μπαττερφλάυ: <<Τώρα όμως πολυαγαπημένε, είσαι ο κόσμος, ω νύχτα έκστασης>>.

Η βίλα. Τρία χρόνια αργότερα. Η Μπαττερφλάυ είναι μόνη με την υπηρέτριά της, ενώ ο Πίνκερτον έχει επιστρέψει στην Αμερική.
Είναι άνοιξη πάλι, κι αυτή τον περιμένει καθώς της έχει υποσχεθεί ότι θα γυρίσει ξανά όταν <<ο κοκκινολαίμης θα χτίσει τη φωλιά ξανά>>.
Η Μπαττερφλάυ μαλώνει την υπηρέτριά της που δεν έχει πίστη, μια και η Σουζούκι δε συμμερίζεται την εμπιστοσύνη της κυράς της στον Πίνκερτον.
Ο πρόξενος Σάρπλες εμφανίζεται μ' ένα γράμμα με το οποίο ο Πίνκερτον τον παρακαλεί να ανακοινώσει το νέο της επιστροφής του με μια Αμερικανίδα σύζυγο στην Μπαττερφλάυ.
Μόλις όμως βλέπει τη μεγάλη χαρά της στη θέα του γραφικού χαρακτήρα του Πίνκερτον και την πίστη της στην επιστροφή του δεν του κάνει καρδιά να της πει την αλήθεια.
Η Μπαττερφλάυ αρνείται ν' ακούσει τον Γκόρο ο οποίος προσπαθεί να της κανονίσει ένα γάμο με τον Γιαμαντόρι, έναν πλούσιο άρχοντα, παρ' όλο που και ο Γκόρο και ο Σάρπλες προσπαθούν να την πείσουν ότι η εγκατάλειψη του Πίνκερτον ισοδυναμεί με διαζύγιο και απαντά: <<Μπορεί να 'ναι έτσι στην Ιαπωνία, εγώ όμως είμαι Αμερικανίδα>>.
Τελικά, λες και μ' αυτό θα πάψει κάθε αμφιβολία τους δείχνει τον ξανθομάλλη γιο της.
Ο πρόξενος θλιμμένος, φεύγει καθώς τα κανόνια αναγγέλλουν την άφιξη του πλοίου.
Η Μπαττερφλάυ και η Σουζούκι στολίζουν το σπίτι με άνθη προς τιμήν του Πίνκερτον κα η Μπαττερφλάυ περιμένει τον ερχομό του.
Καθώς η νύχτα προχωρεί, παιδί και υπηρέτρια αποκοιμιούνται, η Μπαττερφλάυ όμως, άγρυπνη, περιμένει.

Ξημερώνει και η Μπαττερφλάυ περιμένει ακόμη.
Η Σουζούκι της φέρνει το παιδί (Μπαττερφλάυ: Γλυκό μου, κοιμάσαι) και επιτέλους την πείθει να αναπαυθεί.
Φτάνουν ο Πίνκερτον με τη σύζυγό του και τον Σάρπλες και πληροφορούν τη Σουζούκι για την αλήθεια.
Ο Πίνκερτον συγκινείται βαθιά στη θέα των λουλουδιών και δεν μπορεί να μείνει.
Πίνκετρον:......η πικρή ευωδία τούτων των λουλουδιών.
Η κυρία Πίνκετρον ζητάει να υιοθετήσει το γιο του άνδρα της και η Μπαττερφλάυ μπαίνει....την στιγμή που αυτή μιλάει.
Η αλήθεια λάμπει τώρα στο μυαλό της φτωχής Μπαττερφλάυ.....και με υπέροχη γαλήνη ακούει ήσυχα το αίτημα και απαντάει.....ότι θα δώσει το παιδί στον Πίνκετρον αν γυρίσει σε μισή ώρα να το πάρει.
Οταν όλοι έχουν φύγει, η Μπαττερφλάυ δένει τα μάτια του γιου της, δίνοντάς του μια αμερικάνικη σημαία να κουνάει, και ύστερα.....αυτοκτονεί με το σπαθί του πατέρα της στο οποίο είναι χαραγμένα τα λόγια: <<Να πεθαίνει κανείς με τιμή, όταν δεν μπορεί να ζήσει άλλο χωρίς αυτήν>>.
Οταν ο Πίνκερτον και ο Σάρπλες ξαναγυρίζουν τη βρίσκουν να πνέει τα λοίσθια......Μπαττερφλάυ: <<Εσύ, ω πολυαγαπημένο είδωλο!>>