Μάνος Λοΐζος

[Xenia]

Χθες 17 Σεπτεμβρίου 2002 συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από το θάνατου του Μάνου Λοΐζου.

Ξεκινώ αυτό το θέμα με σκοπό να γράφουμε εδώ στίχους από τραγούδια του...σαν ένα ελάχιστο "ευχαριστώ".

[Xenia]

Συγχωρέστε με αλλά θα παραθέσω και το σημερινό άρθρο της Ελευθεροτυπίας για το Μάνο.Νομίζω έχει αξία.



«Εν τω μηνί Αθύρ» ο Μάνος εκοιμήθη


17 Σεπτεμβρίου χθες και μνημονεύσαμε και τιμήσαμε νοερά τον Μάνο Λοΐζο στην επέτειο των είκοσι χρόνων από το θάνατό του.



17 Σεπτεμβρίου: «Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης, μαρτύρων» μνημονεύει -συμβολικά- το ημερολόγιο.

17 Σεπτεμβρίου και ξαναδιάβασα δυνατά τον ταιριαστό επιτάφιο που έγραψε ο ποιητής της Αλεξάνδρειας για έναν Αλεξανδρινό νέο, που κι αυτός -τι σύμπτωση!...- εκοιμήθη «εν τω μηνί Αθύρ» (από τα μέσα Σεπτεμβρίου ώς τα μέσα Οκτωβρίου. Ηταν ο μήνας που έφερε το όνομα της Αιγυπτίας θεάς των τάφων αλλά και του έρωτα):

(...)

«Εν τω μηνί Αθύρ ο Λεύκιος εκοιμήθη»·

Στη μνεία της ηλικίας «εβίωσεν ετών»

(...) δείχνει που νέος εκοιμήθη.

Μες στα φθαρμένα βλέπω «Αυτόν Αλεξανδρέα»

Μετά έχει τρεις γραμμές πολύ ακρωτηριασμένες

μα κάτι λέξεις βγάζω -σαν «δάκρυα ημών»

«οδύνην», κατόπιν πάλι δάκρυα και ημίν τοις φίλοις «πένθος»

Με φαίνεται που ο Λεύκιος μεγάλως θ' αγαπήθη.

Εν τω μηνί Αθύρ ο Λεύκιος εκοιμήθη.

Ο Μάνος Λοΐζος εκοιμήθη νέος (μόλις στα 45 του χρόνια), «εν τω μηνί Αθύρ» πριν από είκοσι χρόνια, αφήνοντας πένθος σ' όσους τον γνώρισαν και παραμένοντας από τους μεγάλους αγαπημένους του ελληνικού τραγουδιού.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα τραγούδια του εξακολουθούν όχι μόνο ν' ακούγονται αλλά -το κυριότερο- να τραγουδιούνται, παρ' όλο που ουδέποτε επιζήτησε (όπως άλλοι) το μνημειακό, το εντυπωσιακό και το μεγαλειώδες. Με κυπριακή καταγωγή αλλά φυσικό τέκνο της Αλεξάνδρειας, υπήρξε φορέας ενός ήθους και μιας καλλιέργειας που σπανίζουν πλέον στις μέρες μας και διέκριναν τα μεγάλα αστικά κέντρα του Μείζονος Ελληνισμού. Στις πόλεις αυτές (Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Αλεξάνδρεια...), ο ελληνικός κοσμοπολιτισμός κατάφερε να γεφυρώσει αρμονικά Ανατολή και Δύση, συνταιριάζοντας κι αφομοιώνοντας μουσικά στοιχεία ετερόκλητα, αλλά γνήσια και γοητευτικά: από μακρόσυρτους αμανέδες και ρεμπέτικα έως οπερέτες και παθητικά ταγκό.

Αυτή η ευαισθησία του «Ελληνα κοσμο-πολίτη» είναι πανταχού παρούσα στα περίπου 120 τραγούδια που μας κληροδότησε ο Λοΐζος, τα περισσότερα από τα οποία έχουν εγγραφεί πλέον στη συλλογική μνήμη και την κοινή συνείδηση διεκδικώντας τον τιμητικό τίτλο του λαϊκού, που τα ξεχωρίζει από το εφήμερο «δημοφιλές».

Μετά τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη, ο Μάνος Λοΐζος είναι ο κορυφαίος συνθέτης της γενιάς του που, σε χρόνια δύσκολα και μεταβατικά, αφουγκράστηκε τον παλμό της εποχής και τον τραγούδησε ουσιαστικά κι ανεπιτήδευτα. Λαϊκός και όχι λαϊκιστής, στρατευμένος αλλά όχι στρατιωτάκι, πολιτικός κι όχι πολιτικάντης, ερωτικός αλλά όχι λιγωμένος, λυρικός κι όχι μελιστάλαχτος, μελαγχολικός αλλά όχι μελοδραματικός, ρυθμικός κι όχι κουρδισμένος, έντονος αλλά όχι ντοπαρισμένος, σαρκαστικός κι όχι γελωτοποιός, απλός χωρίς να γίνεται απλοϊκός.

Γι' αυτό και αξιώθηκε να τραγουδηθεί σε δωμάτια ερμητικά κλειστά αλλά και σε στάδια, στη φοιτητική παρέα αλλά και στη συναυλία στη σκοπιά αλλά και στη διαδήλωση, στην ταβέρνα αλλά και στο νυχτερινό κέντρο, σαν καντάδα ερωτική αλλά και σαν σύνθημα διαμαρτυρίας και διεκδίκησης.

Γι' αυτό και τα τραγούδια του έχουν ξεπεράσει πλέον το «άτομο», έχουν ζήσει και θα ζουν πολλές «ζωές»,. κάθε φορά που αναπαράγονται σε καινούργια χείλη, στις χορδές μιας άλλης κιθάρας για να γονιμοποιήσουν την ανθρώπινη έκφραση κι επικοινωνία.

Γι' αυτό και θυμάμαι τον εβδομηντάχρονο ζουρνατζή στην Ηράκλεια Σερρών να παίζει στο πανηγύρι το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας» μαζί με τους παλιούς χαβάδες, με όλη την κοινότητα ν' απογειώνεται (χωρίς καν να γνωρίζει ποιος το έγραψε!...).

Αλλά, παράλληλα, άκουσα με μεγάλο ενδιαφέρον τις «νέες» ερμηνείες που κατέθεσαν πρόσφατα στο κοινό ταμείο ορισμένοι από τους σημαντικότερους σύγχρονους τραγουδοποιούς, τραγουδιστές κι ενορχηστρωτές, στο διπλό cd το οποίο εξέδωσε ο ραδιοφωνικός σταθμός «Μελωδία», με την επιμέλεια του Οδυσσέα Ιωάννου. Επίσης, με χαρά πληροφορήθηκα την επικείμενη έκδοση από τη Μίνως-ΕΜΙ των δισκογραφικών «Απάντων» του συνθέτη.

Ετσι, με αυτές τις δύο πρωτοβουλίες, το έργο του Λοΐζου παραμένει προσιτό σ' όσους το αγάπησαν, αλλά και στις νεότερες γενιές που δικαιούνται και οφείλουν ν' ανακαλύψουν αυτά τα τραγούδια, αναβαπτίζοντάς τα στα δικά τους βιώματα, στις δικές τους ανησυχίες και τα πάθη, που είναι τόσο καινούργια όσο και προαιώνια.

Γιατί, στη σύγχυση και την κακοφωνία της σύγχρονης Βαβέλ, το έργο του Λοΐζου παραμένει σημείο αναφοράς και ήθους που εξακολουθεί να παρηγορεί και να προσφέρει διεξόδους. Κι όπως έγραψε ο ίδιος:

«Στη μέση ενός σκοτεινού δρόμου, έπεσα ξαφνικά σ' ένα κοπάδι πυγολαμπίδες. Μήπως έτσι δεν είναι με τα τραγούδια; Νιώθω πολύ συχνά πικραμένος, εξουθενωμένος και το σκοτάδι σκοτάδι. Αλλά ένα κοπάδι πυγολαμπίδες στη μέση του δρόμου δεν είναι και λίγο πράγμα!...».


ΛΑΜΠΡΟΣ ΛΙΑΒΑΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 18/09/2002

[mariaz]

ΛΟΙΖΟΣ ΜΑΝΟΣ
Ο Μάνος Λοϊζος γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου του 1937, στην Αλεξάνδρεια, όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Σε ηλικία 14 χρόνων αρχίζει να ασχολείται με τη μουσική αρχικά με το βιολί , γρήγορα όμως τον κέρδισε η κιθάρα. Το 1955 έρχεται στην Αθήνα για να φοιτήσει στη Φαρμακευτική Σχολή για ένα χρόνο και μετά στην Εμπορική ,την οποία θα παρατήσει λόγο ότι η μουσική ,παίρνει τον κυρίαρχο ρόλο στη ζωή του.
Ο πρώτος του δίσκος «ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ»σε ποίηση του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και ελεύθερη μετάφραση του Ν.Γκάτσου, με
ερμηνευτή τον Γ.Μούτσιο.
«Νύχτα μικρή αρχόντισσα» και «Το φεγγάρι έρημο» σε στίχους
της πρώτης γυναίκας του Μάρως Λήμνου , με ερμηνευτή τον Γιάννη
Πουλόπουλο, είναι μερικά από τα τραγούδια που υπάρχουν στον δεύτερο μικρό δίσκο του που κυκλοφόρησε το 1965.Την ίδια χρονιά γνωρίζεται με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο ενώ ήδη κυκλοφορεί ο «Δρόμος».Την περίοδο της Δικτατορίας αναγκάζεται να φύγει από την Ελλάδα αφού έχει ήδη προηγηθεί η σύλληψη του Μίκη Θεοδωράκη. Εκείνη τη χρονιά μόλις που πρόλαβε να παρουσιάσει τα «Νέγρικα» σε δύο συναυλίες,τα οποία κυκλοφόρησαν σε δίσκο το 1975.
Το 1968 μετά από την εξάμηνη απουσία του από την Ελλάδα ,κυκλοφορεί ο πρώτος του μεγάλος δίσκος «Σταθμός» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. Δύο χρόνια μετά κυκλοφορούν οι «Θαλασσογραφίες», ξανά με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, ενώ για πρώτη φορά ερμηνεύει δικό του τραγούδι, το « Σέβαχ ο Θαλασσινός».Το 1972 ιδρύεται από τους Πυθαγόρα ,Πλέσσα,Λοϊζο,Παππαδόπουλο,Βίρβο,Κατσαρό ,Λεοντή,η ΕΜΣΕ ένα συνδικαλιστικό σωματείο για την πορεία του ελληνικού τραγουδιού.Ενώ κυκλοφορεί ο δίσκος «Να ‘χαμε τι να ‘χαμε»,με συνεργάτη πάλι τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, παράλληλα την ίδια περίοδο δημιουργεί τον «Τσε» και την «Πρώτη Μαϊου». Δύο χρόνια μετά την ίδρυση της ΕΜΣΕ κυκλοφορεί το «Καλημέρα ήλιε»,σε συνεργασία με τον ποιητή Δημήτρη Χριστοδούλου. Την ίδια χρονιά κυκλοφορούν τα «Τραγούδια του δρόμου» με απαγορευμένα από την λογοκρισία της επταετίας. Αναλαμβάνει πρόεδρος της ΕΜΣΕ και παντρεύεται τη δεύτερη γυναίκα
του Δώρα Σιτζάνη. Το 1979 βγαίνει ο δίσκος «Τα τραγούδια με την Χαρούλα Αλεξίου» και τους στίχους του Μ.Ρασούλη. Ο τελευταίος δίσκος
του Λοϊζου,ήταν το «Για μια μέρα ζωής»,με τη Δήμητρα Γαλάνη ,τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου ,τη Δώρα Σιτζάνη και τον ίδιο το Λοϊζο.
Τον Ιούνιο του 1982 ο Μάνος Λοϊζος νοσηλεύεται στο Γενικό Κρατικό ύστερα
από εγκεφαλικό επεισόδιο , ενώ τον Αύγουστο μεταβαίνει στη Μόσχα για νοσηλεία .Στις 17 Σεπτεμβρίου του 1982 ο νωχελικός και συνάμα δυναμικός συνθέτης άπλωσε τα «φτερά»του προς την Αθανασία.

[zwh]

S akolouthw....
Sthn tseph sou glistraw.....
Sa difragkaki ,toso da mikro...
S akolouthw.....
Kai kserw pws xwraw.....
Mes sto lakaki,pou 'xeis sto laimo......

[BHXOS]

ΜΑΝΟΣ ΛΟΪΖΟΣ

ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΩΡΟ ΧΑΜΟ ΤΟΥ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΗΧΟΣ



Είκοσι χρόνια. Τόσα λείπει ο Μάνος Λοϊζος. Τόσα χρόνια λείπει το χαμόγελό του. Η μουσική του ανάσα όμως ακόμη μας ταξιδεύει και μας συντροφεύει στα δρομάκια της αμφισβήτησης και της συντροφικότητας, στους δρόμους της αγάπης. Ο Δήμος Περιστερίου αφιερώνει στη μνήμη του ολόκληρο το Φεστιβάλ "Δυτικά της Αθήνας 2002", που ανοίγει σήμερα (μέχρι 28/9) στο θέατρο "Φοίνικα" με 18 μουσικές και θεατρικές εκδηλώσεις. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, που μετέχει στις εκδηλώσεις για τον Μάνο Λοϊζο δίνοντας μια συναυλία (9/9), λέει πως τον αναζητά "τώρα που τα πολυβόλα ξανάρχισαν, τώρα που ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κράφτ φτιάχνουν έξυπνα όπλα κι όχι τανκς. Τώρα που ο Τσε αφουγκράζετε το κίνημα κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Τώρα που τα εμβατήρια που μας μαθαίνουν είναι τηλεοπτικές σκυλοτροφές. Τώρα που τον Νέγρο Τζο, τον ήρωα και κουλοχέρη, τον ξαναστέλνουν στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ για το δεύτερο χέρι. Τώρα που ο μικρός καφενές έγινε "τουριστικά είδη". Τώρα που ΟΛΑ ΤΟΝ ΘΥΜΙΖΟΥΝ, απλά κι αγαπημένα. Στη μνήμη του ένα παλιότερο άρθρο που είχα δημοσιεύσει στη ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ και στους ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ.

* * *

"Τα πολυβόλα σωπάσαν οι πόλεις/ αδειάσαν και κλείσαν/ Ένας βοριάς παγωμένος σαρώνει την έρημη γη/ Στρατιώτες έρχονται πάνε - ρωτάνε γιατί πολεμήσαν/ και συ ησυχάζεις, το δάχτυλο βάζεις να βρεις την πληγή...". Ενα φτερούγισμα "χελιδονιού", ένα ταξίδι με τον "Σεβάχ τον θαλασσινό", ένας λυγμός από την κορνέτα του "γέρου νέγρου - Τζιμ", μια υπόσχεση ότι "η μέρα εκείνη δε θ΄ αργήσει"... Μη με ρωτάς... σε θυμάμαι αξέχαστε μεγάλε φίλε μου και σύντροφε Μάνο Λοϊζο.

Σε θυμάμαι φίλε μου καλέ κι ας έχουν περάσει 22 ολόκληρα χρόνια από την ημέρα εκείνη στις 17 του Σεπτέμβρη. Εκείνο το απόγευμα της Παρασκευής που το ραδιόφωνο ανήγγειλε πώς ο Μάνος Λοϊζος, ο ταλαντούχος, ο ασυμβίβαστος, ο ρομαντικός, ο πηγαίος δεν υπήρχε πια. Είχε αφήσει την τελευταία του πνοή, πολλά χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα, σ΄ ένα νοσοκομείο της Μόσχας. Ο Μάνος, ο αγωνιστής της τέχνης, ο καλλιτέχνης του αγώνα της εργατικής τάξης, που είχε "ταξιδέψει" στα πέλαγα της μελωδίας του, είχε πλέον περάσει από τη μνήμη στην καρδιά.

Το Μάνο τον γνώρισα το 1974 και μαζί κάναμε πάμπολλες συζητήσεις στο σπίτι ενός συντρόφου που δεν ζει ούτε αυτός σήμερα. Εκεί μας σιγοψιθύριζε τα τραγούδια του, μην τυχόν και ακουστούν και πάρα έξω. Μετά την κατάρρευση της χούντας βρεθήκαμε πολλές φορές μαζί σε συναυλίες της αριστεράς, στο Σπόρτιγκ και αλλού μέχρι που εγώ έφυγα στη Ρόδο και χαθήκαμε. Για πάντα... Παιδί Ελλήνων της διασποράς, ο Μάνος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στις 22 Οκτωβρίου 1937. Με τη μουσική ήρθε σε "επαφή" από πολύ μικρός. Πήρε μαθήματα κιθάρας, πιάνου και βιολιού. Στα μέσα της δεκαετίας του ΄50, ο Μάνος ήρθε στην Αθήνα για σπουδές στη φαρμακευτική Σχολή κι αργότερα στην Εμπορική. Η αγάπη του στην μουσική, τον κάνει να τις αφήσει και τις δύο. Αφοσιώνεται στην Τέχνη του. Το "Τραγούδι του Δρόμου" του Λόρκα, που το βρήκε στο περιοδικό "Επιθεώρηση Τέχνης" (σε μετάφραση του Νίκου Γκάτσου) τον εμπνέει. Το μελοποιεί και στις αρχές του ΄62 με ερμηνευτή τον Γιώργο Μούτσιο θα κυκλοφορήσει τον πρώτο του (μικρό) δίσκο. Οι αγώνες των εργαζομένων την περίοδο 1964 - ΄65 δεν τον αφήνουν αδιάφορο. Κάθε άλλο, καθώς τα τραγούδια που έγραψε εκείνη την περίοδο είναι εμπνευσμένα από αυτούς.

Ήταν η εποχή που όπως θα θυμούνται οι παλιότεροι, οι μπουάτ γίνονταν τόπος συνάντησης των φοιτητών της γενιάς του 114 και του 15% για την παιδεία, τραγουδώντας το "Δρόμο", το "Ακορντεόν", τον "Τρίτο Παγκόσμιο". Η ιδεολογική του στράτευση στα ιδανικά του κομμουνισμού, η ευαισθησία του σε ότι αφορά τους ταπεινούς και τους καταφρονεμένους, η αλληλεγγύη του στους αγωνιζόμενους σε όλο τον κόσμο για ισότητα, αξιοπρέπεια, κοινωνική αλλαγή, βρίσκουν καλλιτεχνική έκφραση σε έργα όπως τα "Νέγρικα" σε ποίηση του Γιάννη Νεγροπόντη, τα οποία τα παρουσιάζει στη θρυλική συναυλία της ΕΦΕΕ, στις 19 Απρίλη του 1967, δύο ημέρες πριν τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Στην συναυλία αυτή τραγούδησαν η Μ. Φαραντούρη και Γ. Ζωγράφος. "Όσο η σιωπή είναι χρυσός/ τόσο του νέγρου ο ιδρώς/ για τον λευκό ειν΄ θησαυρός/ στράγι του νέγρου ο θυμός/ ("Κι αν συ λευκός, νέγρος εγώ")

συνέχεια πάρα κάτω

[BHXOS]

ΜΑΝΟΣ ΛΟΪΖΟΣ (ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ)

Ήταν η εποχή που όπως θα θυμούνται οι παλιότεροι, οι μπουάτ γίνονταν τόπος συνάντησης των φοιτητών της γενιάς του 114 και του 15% για την παιδεία, τραγουδώντας το "Δρόμο", το "Ακορντεόν", τον "Τρίτο Παγκόσμιο". Η ιδεολογική του στράτευση στα ιδανικά του κομμουνισμού, η ευαισθησία του σε ότι αφορά τους ταπεινούς και τους καταφρονεμένους, η αλληλεγγύη του στους αγωνιζόμενους σε όλο τον κόσμο για ισότητα, αξιοπρέπεια, κοινωνική αλλαγή, βρίσκουν καλλιτεχνική έκφραση σε έργα όπως τα "Νέγρικα" σε ποίηση του Γιάννη Νεγροπόντη, τα οποία τα παρουσιάζει στη θρυλική συναυλία της ΕΦΕΕ, στις 19 Απρίλη του 1967, δύο ημέρες πριν τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Στην συναυλία αυτή τραγούδησαν η Μ. Φαραντούρη και Γ. Ζωγράφος. "Όσο η σιωπή είναι χρυσός/ τόσο του νέγρου ο ιδρώς/ για τον λευκό ειν΄ θησαυρός/ στράγι του νέγρου ο θυμός/ ("Κι αν συ λευκός, νέγρος εγώ").

Τα τραγούδια αυτά, που αναφέρονται στον αγώνα επιβίωσης των μαύρων της Αμερικής, κυκλοφόρησαν σε δίσκο πολύ αργότερα, το 1975 καθώς οι μαύρες λίστες της δικτατορίας τα είχαν απαγορέψει. "Για μένα η μουσική είναι το μέσον", έλεγε ο Μάνος σε μια συνέντευξή του το 1966, αναφερόμενος στο μουσικό του ύφος. "Τα εκφραστικά του μέσα πηγάζουν από αυτά που θέλω να πω". Με τον ερχομό της δικτατορίας οι συλλήψεις είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο. Ο Μάνος φεύγει για λίγο (έξι μήνες) στην Αγγλία. Επιστρέφει όμως γρήγορα, στις αρχές του ΄68 στην Αθήνα. Μέσα στην εφταετία ο συνθέτης γράφει τραγούδια που γίνονται επιτυχίες με ερμηνευτές κυρίως τους Γ. Νταλάρα και Γ. Καλατζή. Κυκλοφορεί τους δίσκους "Ο Σταθμός", "Θαλασσογραφίες", "Ευδοκία" (για την ταινία του Αλ. Δαμιανού), "Να ΄χαμε τι να ΄χαμε". Παράλληλα, όμως, συνθέτει και πολλά κομμάτια που τα τραγουδά "σε φιλικό κύκλο" και δεν ακούγονται "ποτέ έξω από τους τέσσερις τοίχους μιας κάμαρας", όπως συχνά μου έλεγε. Ανάμεσά τους ο "Τσε", ο "Μέρμηγκας", τα "Συρματοπλέγματα", το "Μη με ρωτάς". Στην περίοδο ΄74 - ΄76 ακολουθούν οι κύκλοι "Καλημέρα ήλιε", "Τα τραγούδια του δρόμου", "Τα τραγούδια μας". Τα τελευταία σε στίχους του Φώντα Λάδη (που σήμερα στην κυριολεξία πεινάει χωρίς δουλειά και χρήματα) είναι λαϊκά, πολιτικά τραγούδια με αναφορές σε καυτά προβλήματα. Ανάμεσά τους τα "Πάγωσε η τζιμινιέρα", "Λιώνουν τα νιάτα μας", "Το δέντρο". Το 1979 κυκλοφορούν τα "Τραγούδια της Χαρούλας", σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη (τρία του Πυθαγόρα): "Τίποτα δεν πάει χαμένο", "Μες το πλήθος", "Όλα σε θυμίζουν", "Γύφτισσα τον εβύζαξε", κ.ά. Ακολουθεί ο τελευταίος του δίσκος "Για μια μέρα ζωής" και μετά το θάνατό του τα "Γράμματα στην αγαπημένη" σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ. Στην συνέχεια υπήρξαν πολλές ακόμη εκδόσεις τραγουδιών του, ενώ το 1995 θα δει το φως ο δίσκος με παιδικά τραγούδια του και τίτλο "Κάτω από ένα κουνουπίδι".

Ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος πίστευε πώς το μυστικό της τέχνης του βρισκόταν στο ότι κατάφερε "να πρωτοτυπεί παραμένοντας γνώριμος μέσα σε μια μουσική ατμόσφαιρα ελεγειακής πραότητας και ταυτοχρόνως πειστικής αγωνιστικότητας". Ο Μάνος Λοϊζος ήταν πρωτοπόρος συνδικαλιστής στο χώρο των δημιουργών του ελληνικού τραγουδιού και πάλεψε για τα πνευματικά τους δικαιώματα από τις εταιρίες και την κασετοπειρατεία μέσα από την ΕΜΣΕ και ήταν ο πρώτος πρόεδρος του σωματείου. Στρατευμένος αγωνιστής στα ιδεώδη του κομμουνισμού (ποτέ δεν ήταν σταλινικός κι ας βρισκόταν στις τάξεις του ΚΚΕ) σε συνέντευξή του στην "Εβδομάδα" είχε δηλώσει: "Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι στρατευμένος ιδεολογικά. Το θέμα είναι να μπορείς να είσαι στρατευμένος και συγχρόνως γνήσιος καλλιτέχνης, λέγοντας αυτά που πιστεύεις. Πρέπει να υπάρχει στρατευμένη τέχνη, γιατί μέσα στον δρόμο αυτής της σχολής, μπορούν να βγουν αριστουργηματικά έργα. Αλλά το πιο σπουδαίο είναι ότι η στρατευμένη τέχνη είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής στις χιλιάδες των φτωχών παιδιών που πεινάνε, αγωνίζονται και σκοτώνονται καθημερινά". Μιλώντας στο περιοδικό "Τετράδιο" για το ίδιο θέμα διευκρίνισε ότι: "Αν θεωρήσουμε στράτευση τη διαρκή εξυπηρέτηση της κοινωνικής συνείδησης, τότε, σαν ένα ενεργό μέρος κι εγώ αυτής της κοινωνικής συνείδησης, θεωρώ τον εαυτό μου στρατευμένο".

Κλείνω αυτό μου το μικρό αφιέρωμα στο φίλο και σύντροφό μου Μάνο Λοϊζο με τα λόγια του Μίκη Θεοδωράκη που τόνιζε πως το τραγούδι του Μάνου, σαν το σταφύλι, δε ζητούσε παρά μόνο τον ήλιο για να γλυκάνει τον τρυγητή για να το κάνει μούστο να το πιει. Έτσι, το ελληνικό τραγούδι του οφείλει μια ξεχωριστή, μοναδική και ανεπανάληπτη εποχή νεότητας και δεν γερνά και δεν περνά. Αλλά αντίθετα, θα αναγεννιέται κάθε στιγμή που θα συναντά τη ζωντανή ευαισθησία της ανθρώπινης καρδιάς... Μπόρεσε μ΄ ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο κι ένα τραγούδι να πάει μια πήχη πιο πέρα από τον ορίζοντα...

[messinian]

Με φουρτουνιάζει ο έρωτας

Λοΐζος Μάνος

Μουσική: Λοϊζος Μάνος
Στίχοι: Ρασούλης Μανώλης

Με φουρτουνιάζει ο έρωτας
Φοβάμαι μη βουλιάξω
Στης αγκαλιάς σου το βυθό
Παντοτινά ν’ αράξω.

Γίνε βαρκού- βαρκούλα να σωθώ
Νησάκι για ν' ανέβω
Και Ροβινσώνας να γενώ
Την πλάση ν’ αγναντεύω...

Με φουρτουνιάζει ο έρωτας
Και το μουράγιο σπάει
Οι γλάροι πέταξαν μακριά
Το ψάρι θα με φάει.

Υ.Γ. Θα ήθελα πολύ να υπήρχε τρόπος για να παραθέσω και τις συγχορδίες αλλά, δυστυχώς, στην αποστολή κάτι "χάνεται" και τις βγάζει κολλημένες μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να αναγκαστώ να τις σβήσω...