ΤΟ ΜΕΤΑΛ ΕΧΕΙ ΠΕΘΑΝΕΙ;
Τι σημαίνει άραγε μια μουσική ότι έχει πεθάνει; Πιστεύω ότι είναι μια δήλωση άνευ σημασίας αυτή. Αυτό που ουσιαστικά πεθαίνει είναι η διάθεση μας για κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής. Δεν μπορώ ν αντιληφθώ διαφορετικά την σχέση με τη μουσική παρά μόνο σε σχέση με τον έρωτα. Φλόγα είναι ο έρωτας που σε ξεσηκώνει με την ορμή και το πάθος του, μια φλόγα που σιγά-σιγά θα καταλαγιάσει για να μετεξελιχθεί σε τρυφερότητα και στοργή. Ποτέ όμως δεν σβήνει ολότελα η πρώτη σπίθα. Αν συμβεί αυτό, τότε έχεις χάσει την ψυχή σου σε ανώφελα πράγματα και καλά θα ήταν να πας σε μια γωνιά και να κλάψεις πικρά για τα χρόνια που έχασες ακολουθώντας ένα πρόσωπο, μια ιδέα, μια μουσική επί ματαίω.
Το μέταλ αν το μελετήσει κανείς από τις απαρχές του ίσαμε σήμερα, θα διαπιστώσει πως το κύριο χαρακτηριστικό του είναι η απέραντη ποικιλομορφία. Σε αντίθεση με άλλα είδη μουσικής, το μέταλ είναι ένα πολύχρωμο σύμπαν όπου συνυπάρχουν όλες οι τάσεις και οι μουσικές φόρμες. Από τα πιο σκληρά ακούσματα, ως τα πιο μελωδικά, με εντυπωσιακά ως προς την αρμονία τους fusions και crossovers με άλλα είδη, κυρίως με την κλασική μουσική, αλλά και με τη ραπ ή την τζαζ, το μέταλ εισέρχεται στον νέο αιώνα ζωντανό και νεανικό όσο ποτέ. Μια ματιά στις σύγχρονες κυκλοφορίες θα πείσει και τον πιο αδαή ότι ακόμα στον χώρο αυτόν υπάρχει πολύ και θρεπτικό ψωμί. Μια από τις μπάντες, πχ, που εκπλήσσουν με την δεξιοτεχνία τους αλλά και την εφευρετικότητα τους είναι οι Opeth. Ακούστε τα τελευταία δύο άλμπουμ τους και θα διαπιστώσετε ότι εδώ μιλάμε για μεγάλη Τέχνη.
Ειπώθηκε πως τα μεγάλα συγκροτήματα του παρελθόντος αφήνουν βαριά τη σκιά τους στα μεταγενέστερα και πως δεν υπάρχει πρωτοτυπία. Αυτό εν μέρει είναι αληθινό. Οι πρωτοπόροι πάντα βρίσκονται σε θέση ισχύος. Είναι τα σημεία αναφοράς, αλλά μήπως μπορεί να γίνει διαφορετικά; Είναι δυνατό ο καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό του να μην χτίζει στα θεμέλια των προγενέστερων; Το παράδειγμα της κλασικής μουσικής είναι νομίζω χαρακτηριστικό.
Το μέταλ δεν πιστεύω ότι είναι υπόθεση μόνο των νέων. Είναι κυρίως υπόθεση όσων έχουν νεανική ψυχή, ατίθαση καρδιά και όσων απεχθάνονται την καταναλωτική μουσική που προσφέρει το ραδιόφωνο και η μουσική βιομηχανία. Δεν είναι μόνο το μέταλ εξαφανισμένο από το ραδιόφωνο, είναι και ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις, ο Μπαχ και όλοι οι αληθινοί και πρωτοπόροι καλλιτέχνες. Τέλος, ο αληθινός φίλος του μέταλ δεν είναι ποτέ εχθρός άλλων ειδών μουσικής. Αγαπά όλη την μουσική δημιουργία, μένει όμως στα καλά ακούσματα. Πληροφορείται, μελετά, ενημερώνεται για κάθε τι που συμβαίνει στον χώρο της μουσικής και όχι μόνο στο μέταλ. Έχει ανοιχτά τα αυτιά του γιατί προηγουμένως έχει εκπαιδεύσει την ψυχή του σ ένα δύσκολο, είναι αλήθεια, είδος να είναι κριτικός και επιφυλαχτικός απέναντι σε ότι του σερβίρουν.
Ο αληθινός μεταλλάς ζει για το μέταλ και την μουσική. Αν πάψει να είναι ερωτευμένος με το μέταλ, διατηρεί μέσα του κόκκους αγάπης γι αυτό και για όλη τη μουσική. Αν ούτε αυτοί οι κόκκοι υπάρχουν, τότε έχει νεκρωθεί και είναι πια ένας καταναλωτής που αγαπά τα πράγματα του φθείρονται και όχι τις ουσιαστικές αξίες.
