Να γράψω ένα σαν ποίημα;

[χαμίνι]

Τα βράδια στους σταθμούς μια σκιά περπατάει στις γραμμές
Έφυγαν τα τραίνα κι όλα μάταια τώρα, χάθηκε η στιγμή
Όποιο δρόμο κι αν τραβήξει είναι δίχως προορισμό
Ποιος του δείχνει εικόνες μακρινές, ποιος θυμάται τις σκηνές;

Ισορροπεί πάνω στις ράγες, προχωρά, δεν φοβάται
Η ζωή, του είπαν, είναι σαν το τραίνο που περνά
Έχει το εισιτήριο στο χέρι μα με κάθε ανάσα ξεψυχά
Έφυγαν τα τραίνα, ξενιτεύτηκε η καρδιά, τι να τον πονέσει πια;

Κάθε βήμα όλο και τον φέρνει πιο κοντά, πιο κοντά στη νύχτα
Πιο κοντά στην ερημιά, τον λυτρώνει το σκοτάδι, σαν φωτιά
Μόνο φλόγες, μέσα τους να πέσει να λιώσουν οι εικόνες απ’ το νου
Να καούν σαν χάρτινες ασπίδες, σαν φαντάσματα που δεν γυρίζουν πια

[χαμίνι]

Να με θυμηθείς όταν κλάψεις.
Γιατί τότε θα έχω γίνει αέρας να σκορπάω τα δάκρυα απ’ τα μάγουλά σου. Να με θυμηθείς όταν στερέψει το δάκρυ.
Γιατί τότε θα είμαι μόνο η ανάμνηση μιας ζωής γεμάτης.
Όσο με θυμάσαι θα σέρνομαι πάνω στα σεντόνια σου, θα περπατάω πατώντας στ’ ακροδάχτυλά σου.
Όταν με ξεχνάς θα γίνομαι καταιγίδα να χτυπάω το τζάμι σου, ν’ αναστατώνω τα μαλλιά σου.
Έκρυψα στις τσέπες σου λίγη από τη θλίψη μου, λίγη απ’ τη χαρά μου, λίγη μοναξιά και λίγη ξεδιάντροπη ζήλεια.
Είμαι βαθιά μέσα σου χωμένη και σπαρταράω στη θέση της καρδιάς σου. Με κάθε ανάσα σου αναπνέω, με κάθε σκέψη σου ξεδιψάω.
Αν η αγάπη θέλει να πεθάνω από έρωτα, ας πεθάνω…

[3ΤΛ]

Θυμήθηκα κάτι που μπορεί να σου ταιριάζει:

Πριν σε γνωρίσω τίποτα δεν ήτανε δικό μου
όλο βολόδερνα στους δρόμους.
Τίποτ' αξία κι όνομα δεν είχε
έλπιζε ο κόσμος μόνο στον αέρα

Είχα γνωρίσει αστραφτερά σαλόνια
τούνελ κατοικημένα απ' το φεγγάρι
στέγαστρα άπονα που αποχαιρετιόνταν
ερωτήσεις που επέμεναν στην άμμο

Βουβά ήταν όλα, πεθαμένα κι άδεια
πεσμένα, ξεπεσμένα κι αφημένα
ήταν αναλλοτρίωτα όλα ξένα

Όλα ήταν κανενός κι όλα των άλλων
ώσπου η φτώχεια σου κι η ομορφιά σου
γέμισαν το φθινόπωρο με δώρα.

[kathy]

Ξέρω πως δεν ταιριάζει με το ύφος των ποιημάτων που έχετε γράψει αλλά είπα να το γράψω εδώ μιας και είναι τόπικ του χαμινιου.

Χαμίνι, χαμίνι
η πόλη είναι καμίνι
θέλω διακοπές.

Δεν ξέρω τι θα γίνει
θέλω να πάω στο Κίνι
να κάνω δυο βουτιές.


(σ.σ. Κίνι= παραθαλάσσιο χωριό της Σύρου)

[atomant]

(σ.σ. Κίνι= παραθαλάσσιο χωριό της Σύρου)

Ωραία εναι εκεί

αλλά προτιμώ τις βουτιές του καλοκαιριού

στα κρύα νερά της Λίνδου

και το κυνήγι της καραβίδας όταν το φεγγάρι είναι γεμάτο.

[kathy]

ʼτομαντ,
Πρώτον, στο Κίνι υπάρχει σπίτι να φιλοξενηθώ, που σημαίνει κάποιες φτηνές βουτιές κάθε καλοκαίρι και άρα να γράψουμε ένα ποιήμα γι'αυτό, χαλάλι του. Έχει επίσης και ωραίο ηλιοβασίλεμα κι ένα άγαλμα με τη γοργόνα που κρατάει αγκαλιά τον πνιγμένο ναυτικό.

Δεύτερον και σημαντικότερο, μόνο το Κίνι έκανε ομοιοκαταληξία με το χαμίνι και το καμίνι και άρα αυτό νομιμοποιεί την επιλογή του στο στίχο.


Αλήθεια, η Λίνδος με τις καραβίδες που είναι??
(η οποία κάνει ομοιοκαταληξία με την Πίνδο, αλλά αυτό δεν κολλάει για ποιήμα διακοπών...εκτός αν κάνεις ομοιοκαταληξία με την καραβίδα..οβίδα, βίδα, μπα...βλέπεις, το Κίνι είναι πιο εύκολο!)

Χαμίνι, για ποιά παραλία θες να σου γράψουμε ποιήμα να σου φτιάξει το κέφι που είσαι έτσι προβληματισμένο σήμερα???

[χαμίνι]

Γράψτε μου κάτι για τη Δήλο, εκεί θα ήθελα να ταξιδέψω... αλλά δεν το βλέπω βρε παιδιά! ʼλλος για Χίο τράβηξε, άλλος για Μυτιλήνη, κι εγώ στης Αττικής τα στενά θα τσουρουφλίζομαι...

(Είπαμε, σήμερα είναι μια από κείνες τις μέρες. Το πολεμάω! Σας ευχαριστώ για τη συμπαράσταση)

[kathy]

Χαμίνι, χαμίνι,
ξέχνα το το μπουρίνι
ανέβα στο πατίνι
κι αγνάντεψε το Κίνι

Ή πήγαινε στη Δήλο
και φάε ένα μήλο
κοίταξε ένα φύλλο
πως λάμπει μες στον ήλιο

ʼστα τα μαύρα τα στενά
βγες ν'αναπνέυσεις στα βουνά


(σ.σ τα μαύρα τα στενά : τα μαύρα στενά του μυαλού σου

στα βουνά : τα πράσινα βουνά του μυαλού σου)

Κι εδώ στα βουνά θα μπορούσα να αναφέρω την Πίνδο και την Λίνδο, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι είναι πιο ωραίο έτσι που το έγραψε ο άτομαντ σε ελεύθερο στίχο με την καραβίδα και το φεγγάρι...

[atomant]

Χαμίνι , Χαμίνι εκεί ψηλά όσο πετάει το πατίνι




Το δωμάτιο γέμισε βαρετές επαναλήψεις
Το σταχτοδοχείο τίγκα ομοιοκαταληξίες
Με σερπαντίνες έδεσα τα παραθυρόφυλλα
Τις χαραμάδες πατήκωσα με παλιές εφημερίδες
Με μεταμεσονύχτιες τελετές εξορκίζω τ' άνθη της μνήμης














ΥΓ .

Με το μυαλό μου πατίνι,
γύριζα πάλι σ' όλο το δωμάτιο
που διάγει βίο συνηθισμένο και νόμιμο...



Τελικά

Κατερίνα κατάλαβα οτι


Αν η γιαγιά μου είχε καρούλια, θα ήτανε πατίνι...

[3ΤΛ]

Δεν έρχεστε Κρήτη καλύτερα? Περνάμε ωραία εδώ!

Είναι ένα βουνό στην Κρήτη
που με πήραν για προφήτη
γιατί είπα το Σεπτέμβρη
κάποιονε φωτιά θα εύρει.

Τώρα βλέπω γράφει στίχους
όταν δεν γκρεμίζει τοίχους
Μούπαν έγινε βουκώλος
και το βου- βγαίνει ευκόλως.

Χα, χα, χα.