ΑΣ ΓΡΑΨΟΥΜΕ ΕΝΑ "ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ"!

[epsilon]

έκρυψα μια λέξη κάτω από το κρεβάτι.

[versifier]

...και πηρα αγκαλια το μαξιλαρι
και εκλαψα πικρα
κανοντας εκκλιση βαθια
κοιτοντας το φεγγαρι
παρακληση στον Χαροντα να ερθει να με παρει

Η μοναξια παραληρει
κανοντας παρτυ στην ψυχη
και η ψυχη σωπαινει
ακουει τη μελωδια της... καρτερικα προσμενει

Να ξετιναξει το Εγω
του ανθρωπου δεκανικι
αυτο που την εφερε ως εδω
ενα πεισμα νοσηρο, και αγαπης υποθηκη

[epsilon]

δεν ξημέρωσε ακόμη μέσα μου

[epsilon]

είχα ένα στίχο μέσα μου, και τον έχασα.

[epsilon]

ήταν η μέρα της ποίησης και η ποίηση γαμούσε κι έδερνε.

[epsilon]

της είχανε δέσει κι ένα μαραφέσι στο φουστάνι,
κι ακουγόνταν γκραγκάντα στους δρόμους.

[epsilon]

λοιπόν! είπε, τα βράδια έφυγαν σήμερα.
με τόσο φώς; τι να κάνω...

[kanenas]

θ'αφήσω το χρόνο να ασελγήσει πάνω μου
θα παίξω την παρθένα στο σατανά·
για να κυλήσει ο καιρός με θάνατο
και με σκουλήκια·
τι πιο σίγουρο;
όλα με καίνε εδώ
κάτω απ'αυτόν τον ουρανό
που μου θυμίζει τα καλοκαίρια·
ποιά είμ' εγώ ποιός ειν' αυτός
μονάχα ο θάνατος ξέρει.
Δηλαδή ο καιρός. Κι όταν βρέξει
κάτω σ'αυτές τις γειτονιές που μου 'δωσαν κάποτε όνομα,
θα φυτρώνουν άλλες λέξεις στο πεζοδρόμιο που λέγεται αμαρτία.

[epsilon]

το πεζοδρόμιο-αμαρτία
παλεύει να γίνει δρόμος
καταπάνω του ο ουρανός στέλνει βροχή
το σάπιο γίνεται σαθρό
και το σαθρό

είναι θάνατος που θρέφει ρίζες.
καλημέρα πράσινο φύλλο, τι κάνεις;

[kanenas]

ὑπὲρ γὰρ οὐχὶ τῶν ἀπωτέρω φίλων,
ἀλλ᾽ αὐτὸς αὑτοῦ τοῦτ᾽ ἀποσκεδῶ μύσος.

Μετά τον Οιδίποδα epsilon η ποίηση είναι για γέλια. Σκέφτομαι να αλλάξω άθλημα. Γιατί να πρέπει να τυφλωθώ άραγε για να μάθω την αλήθεια; Να μου την έχουνε στημένη και μάλιστα με χρησμούς (!) από τα γεννοφάσκια μου; ένας ολόκληρος λαός δε, προσεύχεται σ'έναν μακελλάρη. Άναξ Άπολλον! άναξ Άπολλον! Δεν το καταλαβαίνω.

Έχω την εντύπωση λοιπόν ότι ο θάνατος στον οποίο αναφέρεσαι δεν είναι άλλος από τον Απόλλωνα. Γιατί μόνον αυτός, όντας εκηβόλος, μπορεί να σημαδέψει τόσο μακριά, από το σάπιο σε μια νέα ζωή. Θα πρέπει και στην άλλη ζωή λοιπόν να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα. Σεμνά και ταπεινά κι εκεί. Άσε που άμα είναι έτσι, αυτή η νέα, μετά θάνατον ζωή, θα έχει τα σημάδια του Οιδίποδα. Εκεί κοντά στο χώμα είναι η κατάρα, χαμηλά στον αστράγαλο. Εκεί που το σάπιο γίνεται σαθρό και το σαθρό γίνεται λίπασμα. Δεινόπους αρά.

Να μου το θυμηθείς: ο Οιδίποδας, σαν πτώμα στην Αθήνα, δεν αναπαύθηκε τελικά. Με τις απότομες εναλλαγές ζέστης-δροσιάς δε, έχει αρχίσει να με πονάει κι εμένα η μέση μου (ο πόνος με χτυπάει πάντα στο πόδι). Και παρόλη την ησυχία που έχω εδώ που μένω, μπαίνει καθημερινά μια μπόχα από τον φωταγωγό φοβερή. Έτσι να μύριζαν άραγε και τα θυμιάματα που καίγανε στη Θήβα; Η κατάρα των Λαβδακιδών σα να είναι ακόμα ζωντανή λοιπόν. Από τη Θήβα σα να μεταφέρθηκε στην Αθήνα. Μαζί με τον καταραμένο Οιδίποδα. Σκέφτομαι λοιπόν μήπως πρέπει να σκοτώσουμε ή να εξορίσουμε κι εμείς κάποιον, σύμφωνα με τον χρησμό. Ποιόν όμως;
Δεν ξέρω ακόμα. Θα διαβάσω τον Κολωνό και τότε ίσως σου πω .

Εσύ πώς είσαι;