ὑπὲρ γὰρ οὐχὶ τῶν ἀπωτέρω φίλων,
ἀλλ᾽ αὐτὸς αὑτοῦ τοῦτ᾽ ἀποσκεδῶ μύσος.
Μετά τον Οιδίποδα epsilon η ποίηση είναι για γέλια. Σκέφτομαι να αλλάξω άθλημα. Γιατί να πρέπει να τυφλωθώ άραγε για να μάθω την αλήθεια; Να μου την έχουνε στημένη και μάλιστα με χρησμούς (!) από τα γεννοφάσκια μου; ένας ολόκληρος λαός δε, προσεύχεται σ'έναν μακελλάρη. Άναξ Άπολλον! άναξ Άπολλον! Δεν το καταλαβαίνω.
Έχω την εντύπωση λοιπόν ότι ο θάνατος στον οποίο αναφέρεσαι δεν είναι άλλος από τον Απόλλωνα. Γιατί μόνον αυτός, όντας εκηβόλος, μπορεί να σημαδέψει τόσο μακριά, από το σάπιο σε μια νέα ζωή. Θα πρέπει και στην άλλη ζωή λοιπόν να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα. Σεμνά και ταπεινά κι εκεί. Άσε που άμα είναι έτσι, αυτή η νέα, μετά θάνατον ζωή, θα έχει τα σημάδια του Οιδίποδα. Εκεί κοντά στο χώμα είναι η κατάρα, χαμηλά στον αστράγαλο. Εκεί που το σάπιο γίνεται σαθρό και το σαθρό γίνεται λίπασμα. Δεινόπους αρά.
Να μου το θυμηθείς: ο Οιδίποδας, σαν πτώμα στην Αθήνα, δεν αναπαύθηκε τελικά. Με τις απότομες εναλλαγές ζέστης-δροσιάς δε, έχει αρχίσει να με πονάει κι εμένα η μέση μου (ο πόνος με χτυπάει πάντα στο πόδι). Και παρόλη την ησυχία που έχω εδώ που μένω, μπαίνει καθημερινά μια μπόχα από τον φωταγωγό φοβερή. Έτσι να μύριζαν άραγε και τα θυμιάματα που καίγανε στη Θήβα; Η κατάρα των Λαβδακιδών σα να είναι ακόμα ζωντανή λοιπόν. Από τη Θήβα σα να μεταφέρθηκε στην Αθήνα. Μαζί με τον καταραμένο Οιδίποδα. Σκέφτομαι λοιπόν μήπως πρέπει να σκοτώσουμε ή να εξορίσουμε κι εμείς κάποιον, σύμφωνα με τον χρησμό. Ποιόν όμως;
Δεν ξέρω ακόμα. Θα διαβάσω τον Κολωνό και τότε ίσως σου πω

.
Εσύ πώς είσαι;