αγαπητέ μοναχικέ λύκε, που δικαίως ίσως δε δέχεσαι κανένα φωνήεν εξαιτίας της σχέσης των φωνηέντων με εκείνο το 'ψιλήν φωνούλα έβγαλε' και την έκβασή του στα δημοτικά άσματα
ευχαριστώ γι'αυτά που γράφεις.
εδώ και χρόνια υποπτεύομαι πως πρέπει να πλησιάσω τον νιπτήρα.
η μπόχα στην ψυχή μου έχει φτάσει σε κάποιο οριακό σημείο.
πρέπει να βγάλω τα σανδάλια με τα δέρματα και τις περγαμηνές. να ματώσω απέξω. μου είναι δύσκολο, το ομολογώ. ίσως έτσι να μπορώ να αναζητήσω το όνομα και τον ορισμό πέραν του νικ, και να κατευθυνθώ στον σωστό αστερισμό μου. (ούτως ή άλλως, είμαι και λίγο -τουλάχιστον- ούφο). να μπορέσω δηλαδή να δώσω ορισμό και να ορίσω τον εαυτό μου. αφού δεν μπορώ να το κάνω, σου ζητάω να κάνεις μια ευχή για μένα: σούροντάς μου τα πιο χοντρά για να καταλάβω καλύτερα, να ευχηθείς για κάτι:
ας μην έχω βρει ακόμη τίποτα, τουλάχιστον, να μπορώ να δίνω κάτι στους άλλους. αυτό το κάτι μπορεί να είναι και η καλλιέργεια της ευσπλαγχνίας στην ψυχή τους. ζήτα, ζήτα...
υπογραφή : μαϊντανός (ε-)ψιλο(ν)κομμένος.
θα ξαναδιαβάσω με μεγαλύτερη νηφαλιότητα αυτά που έγραψες. με απασχολούν και αλλού αυτά που έχεις γράψει.
αλλά το μυαλό σήμερα είναι θολό. εχτές φάγαμε σε μια ταβέρνα, και ήπιαμε άσπρο κρασί. ήθελα κόκκινο, μα δεν τόλμησα να το πω.
γαι-νικ-ά, άστα να πάνε.
στην πραγματικότητα όλοι τραβάμε ζόρι. καλή σας μέρα.