από Amelie » Παρ Ιουν 24, 2005 3:52 pm
Παραλήπτης ʼγνωστος...
Ένα φύλλο χαρτί κι ένα μολύβι. Η στιγμή μια τελίτσα στον χρόνο, τόσο μικρή που ακόμα κι η σιωπή φαντάζει ατελείωτη μπροστά της. Μια σκέψη, χωρίς αρχή ή τέλος, φέρνει μια λέξη... κι λέξη άλλη άλλη μια λέξη.....
«Σε σκεφτόμουν σήμερα- πάντα σε σκέφτομαι, και όλα έρχονται μπροστά μου ζωντανά με ήχους και εικόνες βαριές σαν μολύβι. Ας έχεις καιρό να φανείς... Ξέρεις, θα ήθελα αυτό να ήταν ένας λόγος για να μπορέσω να ξεχάσω η μορφή σου, το όνομά σου... Αποφάσισα λοιπόν να σου γράψω για να σου πω κάθετί που κατεβαίνει στο κεφάλι μου, μήπως και τελικά καταφέρω να αδειάσω, μήπως και μπορέσω να μηδενίσω τα όνειρα και τις αναμνήσεις που έπλεξα γύρω σου... Και θα προσποιηθώ πως λησμονώ τόνομά σου...γράφοντας ένα γράμμα με παραλήπτη «άγνωστο»... Ίσως τότε πραγματικά να λησμονήσω...
Μου φαίνεται γκρίζα η μέρα σήμερα. Θα σκεφτείς πως κρύβουν μια μεγάλη δόση από μελόδραμα αυτά που έχω μέσα μου, αλλά όχι. Ίσως να νιώθω λίγο άγχος, λίγη πίκρα... Αλλά μέσα στα φυσιολογικά πλαίσια πάντα. Ένα τσίμπημα από μια καρφίτσα στο δάχτυλο δεν είναι κάτι τόσο οδυνηρό. Μια σταγόνα αίμα, ένας αμυδρός πόνος, αλλά κανείς δεν πέθανε από ένα τσίμπημα. Συνειδητοποιώ πως η μια σκέψη φέρνει την άλλη και στο τέλος τίποτα δεν τις συνδέει μεταξύ τους- όλα μπλέκονται σε τέτοιο βαθμό που γίνονται ένα ενοχλητικό κουβάρι, χωρίς αρχή, χωρίς τέλος, χωρίς τίποτα...
Απόψε θέλω να βγω και να τ αφήσω όλα πίσω μου. Και να πιω πολύ, πολύ... Μπορεί να καταφέρω για πρώτη φορά στη ζωή μου να μεθύσω. Θέλω να δω, να νιώσω, να καταλάβω τι πάει να πει «μέθη». Δεν ξεχνώ... Ποτέ μου δεν ξέχασα- μεθώντας ξεχνάς; Θέλω να ξεχάσω, ή μάλλον θέλω να διαγράψω κάποια χρόνια από τη ζωή μου και να τα ζήσω και πάλι. Θα ήθελα κι εσύ ακόμα να με γνώριζες από την αρχή.
Για να σου πω, πως είμαι ένας από τους πίνακες αυτούς που δεν σου αρέσουν. Πως η ψυχή μου κρύβει λίγη θύελλα από την «Έναστρη νύχτα» του Van Gogh, αλλά θα ήθελα να απλώσεις το χέρι σου να αγγίξεις τις πινελιές, να ακολουθήσεις την φορά τους, να τις ψιλαφήσεις και να με μάθεις τόσο που να τις ακολουθείς σχεδόν τυφλά, με μάτια κλειστά. Για να σου πω...πως είμαι ένα από τα τραγούδια που δεν σου αρέσουν- η έντασή μου είναι τόσο δυνατή και υπάρχει τέτοια σύγχιση στον ήχο και τον στίχο που δεν θα μπορούσες να με παρακολουθήσεις. Φοβάμαι όμως πως πάλι δεν θα το έκανες- δεν θα είχες τον χρόνο (ποτέ δεν έχεις χρόνο..) ίσως ούτε για να διαβάσεις κι αυτό ακόμα το κείμενο. Θεέ μου, πόσα λάθη κάναμε...
Διαπιστώνω πως τελικά μου αρέσει που δεν έχεις πια όνομα, γιατί έτσι κρυμμένoς καθώς είσαι πίσω από την ταμπέλα ενός «ʼγνωστου Παραλήπτη» μπορώ να σου τα λέω όλα. Και μπορώ να είμαι εγώ, αληθινή, ωμή. Αν και δεν καταφέρνω και πάρα πολλά, αφού το κεφάλι μου εξακολουθεί να γεμίζει από τις μολυβένιες εικόνες και βαραίνει τόσο που νομίζω πως οι ώμοι μου θα πάψουν πια να το κρατούν!
Αφήνω τις μέρες να περνούν, αφήνω τις ώρες να περνούν αλλά τελικά όλα μένουν στάσιμα. Πριν λίγο καιρό με ανησυχούσαν οι νύχτες που αργούσε να ξημερώσει, τώρα δεν με τρομάζει τίποτα περισσότερο από τις μέρες που αργεί να νυχτώσει. Οι σκιές είναι υπέροχες κρυψώνες, ζεστές αγκαλιές. Κλείνεις τα μάτια, χάνεται ο κόσμος και χάνεσαι κι εσύ- μένεις μόνος αντιμέτωπος με τον εαυτό σου, αυτόν που μαζί του γεννήθηκες, μαζί του προχωράς, παντού και πάντα μαζί του.
Ναι, θέλω να βγω, να μεθύσω.... Να βρεθώ στο κέντρο μιας μεγάλης, γεμάτης αίθουσας και να χαθώ ανάμεσα στους ανθρώπους, να με κρύψει το πλήθος. Για να μην νιώθω πάνω μου τα μάτια κανενός να με εξετάζουν. Και να ξεχάσω, να ξεχάσω... Να ξεχάσω τη στιγμή που πρώτη φορά κατάλαβα τι πάει να πει γέλιο, παίζοντας μέσα στην αθωότητά μου (με την αφέλεια που χαρακτηρίζει ένα παιδί) παρατηρώντας τα πάντα και πιστεύοντας πως ο κόσμος όλος ήταν μπροστά μου, δικός μου, την πρώτη φορά που έμαθα τι πάει να πει πόνος (και δέθηκα με έναν «αρραβώνα» που δεν διάλεξα, κι έβαλα στο μυαλό μου πάνω απ όλους, έναν άνθρωπο που μου δώρισε μερικές σταγόνες-αίμα και μερικές εικόνες-αίμα και μερικές ανάσες-αίμα...), την στιγμή εκείνη που κατάλαβα πως δεν μπορώ, γιατί δεν γίνεται, να αγαπώ εσένα και όλους με τον τρόπο που πραγματικά θέλω...
Θέλω να ξεχάσω και τ όνομά μου ακόμα- και να κρυφτώ πίσω από τις λέξεις εκείνες ενός αποστολέα άγνωστου που ξέρει μόνο να φωνάζει την αλήθεια.............».
...στάξε καρδιά μου όλα τα πύρινα όνειρα ένα-ένα...