Τα Ανεπίδοτα. (Παραλήπτης άγνωστος)

[wpleftyboy]

απουσα εχεις φοβερο αβαταρ

συγκρισιμο ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΑΠΑΡΑΜΙΛΛΟ ΚΑΛΛΟΣ τοΥ παλιοΥ της
ντρου(ΟΥ!-σε στυλ παυλοπουλος μητσιχωστας -)νας
βεβαια ....

[Απούσα]

Οι μέρες περνάνε πάντα ίδιες.Νιώθω γκρίζα.Πρέπει να φύγω, θέλω να φύγω; Ξενυχτάμε μάταια περιμένοντας μια επιστροφή αδύνατη, απαντάμε καθυστερημένα σε διαλόγους που έχουνε γίνει, σχεδιάζουμε τις κινήσεις μας.
Πάντα ψάχνουμε ακατάλληλα πρόσωπα, ακατάλληλες ώρες.
Κατά τα άλλα εδώ ή εκεί συνεχίζεται η ζωή μας.
Αδύναμη στην πρόκληση.Η ανάγκη τρυφερότητας.

Χάνουμε ρεύμα στις γωνίες τις νύχτες, στα μπαράκια, στα κρεβάτια, η στήλη μας αδειάζει, η μπαταρία κάθε τρεις μέρες αδειάζει, η διανομή γίνεται άσχημα, χωρίς επαναφόρτηση, η ποσότητα δεν είναι απεριόριστη, ωστόσο μας πνίγει, ζητάει διέξοδο, δέκτη με αυξημένες ικανότητες αποκρυπτογράφησης μηνυμάτων που μεταδίδονται άτσαλα, βίαια.

"Τα μάτια σου μόνο έχουν πολύ ειρωνία". Συγνώμη.Νιώθω μόνη, γι'αυτό.
Νιώθω ανίκανη να καθορίσω οτιδήποτε, αμήχανη, αναποφάσιστη, στα διλήμματα πανικόβλητη.
Όλο κρατιέμαι και λέω μισά πράγματα, λίγο αφαιρετικά, για προσθέσεις είμαστε τώρα, παραγίναμε πολλοί.
Προσπαθώ να αλλάξω ζωή νομίζοντας πως είναι στο χέρι μου. Άδικα βέβαια.
Απ'την αρχή κάτι δεν κόλλαγε με εσένα. .Κάποια ώρα κάθε φορά λες "εγώ φεύγω". Όλοι λέμε εγώ φεύγω μα εσύ φεύγεις.
Θέλω να σε ρωτήσω πώς μπορείς, να σε ακολούθησω.Φοβάμαι.
Εγώ μ'ανοιχτά χαρτιά. Εσύ μπλόφες.Αντιστροφή ρόλων. Χάνω και μ'αρέσει.
Πώς να σ'τα πω αυτά εσένα που ούτε σε ξέρω, ούτε ξέρω αν θέλω να σε μάθω, αν μπορώ πια να σε μάθω κι αν μου επιτρέπεται ακόμα να δείχνω σε υγιείς ανθρώπους φωτογραφίες της σκοτεινής πλευράς της ζωής, που φυσιολογικά θα γνωρίσουν σε μερικά χρόνια, εκτός αν..και τα λοιπά.
Δε θέλω να συζητήσω, δε θέλω να αντιπαραθέσω απόψεις, δε θέλω να πείσω, δε θέλω τίποτα, δεν ξέρω τι θέλω.
Θα πάρεις το βράδυ; γιατί δεν παίρνεις; ποτέ μη σώσεις. Πάρε όμως. Θα μιλήσω ό,τι γλώσσα θες. Θα μάθω την τέχνη της αποκρυπτογράφησης σε τρία λεπτά. Θα γίνω ειδικός της CIA. Θα μεταδίδω στον κώδικά σου. Θα αντιλαμβάνομαι τις εκπομπές. Θα ερμηνεύω τις σιωπές.
Το οστρακό μου πονά. Ακούς;;;

[atomant]

21/3/1999

Θ




Κοιτάζω και με πιάνει τρέλα.
Ευτυχώς που δεν έσπασα κάνα χέρι.
Οι γιατροί υπολογίζουν να μείνω στο κρεβάτι μια βδομάδα.
Θα τα παίξω.
Πάλι καλά που το ταμείο φάνηκε ανοιχτοχέρικο.
Μονόκλινο με αιρ κοντίσιον.
Το χτύπημα στον ώμο δεν είναι σοβαρό, μονάχα λίγα ράμματα.
Μου βάλανε αποκλειστική.
Ήρθε πριν από λίγο, έκανε αλλαγή στις γάζες.
Ψηλή, ξανθιά, γύρω στα 40, κορμί σπαθάτο.
Ολια.
Μάλλον απ' το Ολγα.
Ρωσοπόντια;
Βαρέθηκα τα μηνύματα στο κινητό. Δεν έχω ύπνο.
Γράφω στις λευκές σελίδες από ένα βιβλίο. «Το θεώρημα του ιπποπόταμου».
Η Ολια έξω στο διάδρομο. Τι δικαιολογία να βρω να 'ρθει μέσα;

Η Ολια βγήκε απ' το δωμάτιο.
Σπάστηκα.
Με ρώτησε τι βιβλίο είναι αυτό που διαβάζω.
Της είπα, πιάσαμε κουβέντα.
Ήθελε να μάθει για μένα.
Τα ξέρασα όλα.
Αυτή για τα δικά της, σφίγγα.
Οταν μου 'βαζε Betadine, παραλίγο να της χαϊδέψω το μπράτσο.
Το δέρμα κάτασπρο, η σάρκα της σφιχτή.
Συνέχεια την σκέφτομαι γυμνή.
Αν με βρει ερεθισμένο, τι θα πει;

Θα χωρούσαμε και οι δυο στο κρεβάτι;.
Ο γιατρός λεει γλίτωσα την εγχείρηση, μονάχα φυσικοθεραπείες.
Κάνω μικρά γράμματα για να φτάσουν οι σελίδες.
Γλίστρησε το μαξιλάρι.

Θα τη φωνάξω. Αν τολμήσω να της πω μια κι έξω πως τη γουστάρω;

Ήρθαν επισκεπτήριο τα φιλαράκι. Μπήκε η Ολια. Τους έφυγε η μαγκιά, άνοιξαν ένα στόμα να.

Το βράδυ παράγγειλα πίτσες.
Κόλπο.
Είπα πως έχω γενέθλια, κερνάω. Ψέματα. Ρωτούσε τι θα κάνω μετά, τι δουλειά, έσπασε κι άλλο ο πάγος.
Δεν είναι ξένη, από ένα χωριό στα βουνά.
Βέρα όχι, δε φοράει.
Η φούστα κολλητή, κοντεύει να κλατάρει.
Είχε αφήσει τα μαλλιά της λυτά. Θεά. Απόψε ονειρεύτηκα ότι κολυμπούσαμε γυμνοί.
Κόντεψα να πάθω.


Ηρθε μόλις φύγανε οι γιατροί. Κρατούσε λεκάνη, σαπούνι, είπε θα με πλύνει. Πρώτα μ' έλουσε. Ετριβε αργά, με ξέπλυνε δυο φορές, είχα παραλύσει. Ύστερα μπάνιο με βρεγμένη πετσέτα. Πρώτα τις μασχάλες, το λαιμό, μετά πλάτη, στήθος, έφτασε στην κοιλιά. Εκεί σταμάτησε. Απόμεινα με κομμένη την ανάσα, τα μάτια κλειστά, κόκαλο. Ακούμπησε το χέρι στον αφαλό, ύστερα λίγο πιο κάτω.





Δεν μπορεί, θα κατάλαβε, το σορτσάκι είχε γίνει σαν ινδιάνικη σκηνή. Περίμενα.
Την άκουσα να σηκώνεται, πήγε στο νεροχύτη, άδειασε τη λεκάνη.
Έφυγε.
Άνοιξα τα μάτια, ήμουν παντού μούσκεμα.
Ευκαιρία. Είπε πως θέλει να διαβάσει το βιβλίο. Θα διπλώσω με τρόπο τις σελίδες. Θα δει τι νιώθω γι' αυτήν, τι σκέφτομαι. Πάνω πάνω θα γράψω με κεφαλαία γράμματα: ΔΩΣ' ΜΟΥ ΣΗΜΑΔΙ.

Έφυγε στο χωριό της. Πήρε ρεπό. Κοντεύω να σκάσω απ' το κακό μου. Το χειρότερο είναι που επέστρεψε το βιβλίο χωρίς να πει τίποτα. Να παίζει μαζί μου; Μήπως να της την πέσω κανονικά και όπου βγει;

Έκπληξη. Ακόμα δεν μπορώ να συνέρθω. Νομίζω πως βλέπω όνειρο. Τσιμπιέμαι.

Αύριο βγαίνω. Τίποτα δεν είναι όπως πριν. Η Ολια γύρισε απ' το χωριό της Τετάρτη μεσημέρι. Πρώτη φορά που χτύπησε προτού μπει. Ήμουν έτοιμος να της χαμογελάσω, κώλωσα.
Πίσω της ερχόταν μια κοπέλα.
Ιδια σε όλα, καρμπόν.

Να σου συστήσω την κόρη μου τη Θάλεια, είπε.

Τέλειωσε φέτος το Λύκειο, έδωσε εξετάσεις, περνάει Νομική.

Ζήτησα και μου 'φεραν μαρκαδόρο.

Έκανα το όμικρον θήτα, δε δυσκολεύτηκα ν' αλλάξω το όνομα στο βιβλίο.















ΥΓ. Το κεφάλι αρχίζει να πονάει. Πού είναι, ρε παιδιά, τα παυσίπονά μου; Βαρέθηκα να άκουω (και να γράφω) τις ίδιες κουβέντες. Δεν έχω τι άλλο να πω...

[epsilon]

χμ! ...αλήθεια;

[Βαβυλώνιος]

Το 2000 το γιόρτασα πέφτοντας από ένα γερανό. "Ηλεκτροπληξία και πτώση" έγραφε το χαρτί. Συνηθισμένα πράγματα για ναυπηγεία. Δεν έπαθα και καμία σοβαρή ζημιά. Έσπασα όλα τα δεξιά πλευρά, την λακάνη, την κλείδα και έκαψα λίγο το νεφρό. Στην ουσία το χαρτί έπρεπε να γράφει "Ηλεκτροπληξία και συνειδητή πτώση", αφού προτίμησα να σκάσω σα το καρπούζι, παρά να καώ.
Έμεινα στο Γ.Κρατικό αρκετές βδομάδες. Είδα την Όλια, την Στάσα, τη Μαρούσκα και καμιά δεκαριά θύματα τροχαίων. Σωστά, τα μηνύματα στο κινητό τα βαριέσαι γρήγορα. Και όταν φοράς μάσκα οξυγόνου, η ανάγκη για κάπνισμα πολλαπλασιάζεται επι χίλια. Και την τηλεόραση την βαριέσαι και επειδή είσαι γυμνός ανάμεσα σε γυναίκες, καβλώνεις συνεχώς. Καλύτερα να πονάς, παρά αυτό.
Τις νοσοκόμες από τον καιρό του Α' Παγκόσμιου πόλεμου και μετά, οι νέοι ασθενείς πάντα τις ερωτευόντουσαν. Γιατί είναι αυτές που σου παίρνουν τον πόνο, σου σκάνε ένα χαμόγελο, κάτι μεταξύ μητέρας και ερωμένης. Τις έχεις ανάγκη. Και έχουν κι ωραίους κώλους, στην κατάσταση που είσαι, όλοι οι κώλοι ωραίοι είναι.
Αυτές το ξέρουνε. Και τις έχουν ερωτευτεί ασθενείς με ηλεκτροπληξία και πτώση, άπειρες φορές. Παίζουν το παιχνίδι των ματιών και των κινήσεων, και ξέρουν ότι θα το προσέξεις αν σου φέρουν το βιβλίο και δεν σου πούνε τίποτα. Γιατί στην κατάσταση που είσαι, μόνο αυτά έχεις να προσέξεις. Σαν να σε έχουνε βάλει δεμένο μέσα σε ένα κουτί και μέσα να έχει μόνο ένα μπαλάκι. Με την πάροδο του χρόνου παρατηρείς το κάθε τι που έχει σχέση με το μπαλάκι.
Βγήκα από το νοσοκομείο και ξέχασα όλους τους έρωτες σε λιγότερο από μισή ώρα. Με την πρώτη ρουφηξιά καθαρού αέρα. Αναρρωτήθηκα πόσοι ακριβώς να παθαίνουν το ίδιο κάθε μέρα. Κατέληξα στο ότι η νοσοκόμα δεν είναι μόνο ένα απλό επάγγελμα. Και είναι ανωριμότητα να ερωτευθείς νοσοκόμα και στο δεύτερο ατύχημα.

[atomant]

Εικόν' αχειροποίητη που στην καρδιά μου σ' είχα

Κι είχα για μόνο φυλαχτό μιά της κορφής σου τρίχα.

Να σε χαρή η άνοιξη μαζύ με τα λουλούδια,

Οπού 'ναι σαν αμέτρητα ζωγραφιστά τραγούδια.

Συ στο σκολειό δεν έμαθες να γράφης ραβασάκια

Στα χείλη σου τα ρόδινα πού ταύρες τα φαρμάκια;

[kanenas]

aspromalli-aspromalli
ante bres ki esy mian alli!!


siko psyxh moy dose reyma
na tinaxtei san mayro pneyma

[epsilon]

αυτό τώρα τι είναι;
ερωτική έξαρση ή ηλεκτροπληξία;

[epsilon]

΄΄ετσι μου ρχεται να αποτραβήξω κι αυτό το άβαταρ

βία να σου γράψω, εσένα.
δέκα του μήνα
μου έχει καρφωθεί.

δε σε είχα ποτέ
ούτε μιλάμε για υπονούμενα ή ευκόλως εννοούμενα.
μιλάμε έτσι, όπως τόσο καιρό.
λοιπόν δε σε είχα ποτέ
μα θέλω να σε χάσω.
είσαι φίλος μου.
ευχαριστώ για όλα.
ελένη κονδύλη-μπασούκου, έτσι, φαρδιά, πλατιά, κι ελεύθερα.
εν είδει ευγνωμοσύνης.

[Amelie]

Παραλήπτης ʼγνωστος...

Ένα φύλλο χαρτί κι ένα μολύβι. Η στιγμή μια τελίτσα στον χρόνο, τόσο μικρή που ακόμα κι η σιωπή φαντάζει ατελείωτη μπροστά της. Μια σκέψη, χωρίς αρχή ή τέλος, φέρνει μια λέξη... κι λέξη άλλη άλλη μια λέξη.....

«Σε σκεφτόμουν σήμερα- πάντα σε σκέφτομαι, και όλα έρχονται μπροστά μου ζωντανά με ήχους και εικόνες βαριές σαν μολύβι. Ας έχεις καιρό να φανείς... Ξέρεις, θα ήθελα αυτό να ήταν ένας λόγος για να μπορέσω να ξεχάσω η μορφή σου, το όνομά σου... Αποφάσισα λοιπόν να σου γράψω για να σου πω κάθετί που κατεβαίνει στο κεφάλι μου, μήπως και τελικά καταφέρω να αδειάσω, μήπως και μπορέσω να μηδενίσω τα όνειρα και τις αναμνήσεις που έπλεξα γύρω σου... Και θα προσποιηθώ πως λησμονώ τ’όνομά σου...γράφοντας ένα γράμμα με παραλήπτη «άγνωστο»... Ίσως τότε πραγματικά να λησμονήσω...
Μου φαίνεται γκρίζα η μέρα σήμερα. Θα σκεφτείς πως κρύβουν μια μεγάλη δόση από μελόδραμα αυτά που έχω μέσα μου, αλλά όχι. Ίσως να νιώθω λίγο άγχος, λίγη πίκρα... Αλλά μέσα στα φυσιολογικά πλαίσια πάντα. Ένα τσίμπημα από μια καρφίτσα στο δάχτυλο δεν είναι κάτι τόσο οδυνηρό. Μια σταγόνα αίμα, ένας αμυδρός πόνος, αλλά κανείς δεν πέθανε από ένα τσίμπημα. Συνειδητοποιώ πως η μια σκέψη φέρνει την άλλη και στο τέλος τίποτα δεν τις συνδέει μεταξύ τους- όλα μπλέκονται σε τέτοιο βαθμό που γίνονται ένα ενοχλητικό κουβάρι, χωρίς αρχή, χωρίς τέλος, χωρίς τίποτα...
Απόψε θέλω να βγω και να τ’ αφήσω όλα πίσω μου. Και να πιω πολύ, πολύ... Μπορεί να καταφέρω για πρώτη φορά στη ζωή μου να μεθύσω. Θέλω να δω, να νιώσω, να καταλάβω τι πάει να πει «μέθη». Δεν ξεχνώ... Ποτέ μου δεν ξέχασα- μεθώντας ξεχνάς; Θέλω να ξεχάσω, ή μάλλον θέλω να διαγράψω κάποια χρόνια από τη ζωή μου και να τα ζήσω και πάλι. Θα ήθελα κι εσύ ακόμα να με γνώριζες από την αρχή.
Για να σου πω, πως είμαι ένας από τους πίνακες αυτούς που δεν σου αρέσουν. Πως η ψυχή μου κρύβει λίγη θύελλα από την «Έναστρη νύχτα» του Van Gogh, αλλά θα ήθελα να απλώσεις το χέρι σου να αγγίξεις τις πινελιές, να ακολουθήσεις την φορά τους, να τις ψιλαφήσεις και να με μάθεις τόσο που να τις ακολουθείς σχεδόν τυφλά, με μάτια κλειστά. Για να σου πω...πως είμαι ένα από τα τραγούδια που δεν σου αρέσουν- η έντασή μου είναι τόσο δυνατή και υπάρχει τέτοια σύγχιση στον ήχο και τον στίχο που δεν θα μπορούσες να με παρακολουθήσεις. Φοβάμαι όμως πως πάλι δεν θα το έκανες- δεν θα είχες τον χρόνο (ποτέ δεν έχεις χρόνο..) ίσως ούτε για να διαβάσεις κι αυτό ακόμα το κείμενο. Θεέ μου, πόσα λάθη κάναμε...
Διαπιστώνω πως τελικά μου αρέσει που δεν έχεις πια όνομα, γιατί έτσι κρυμμένoς καθώς είσαι πίσω από την ταμπέλα ενός «ʼγνωστου Παραλήπτη» μπορώ να σου τα λέω όλα. Και μπορώ να είμαι εγώ, αληθινή, ωμή. Αν και δεν καταφέρνω και πάρα πολλά, αφού το κεφάλι μου εξακολουθεί να γεμίζει από τις μολυβένιες εικόνες και βαραίνει τόσο που νομίζω πως οι ώμοι μου θα πάψουν πια να το κρατούν!
Αφήνω τις μέρες να περνούν, αφήνω τις ώρες να περνούν αλλά τελικά όλα μένουν στάσιμα. Πριν λίγο καιρό με ανησυχούσαν οι νύχτες που αργούσε να ξημερώσει, τώρα δεν με τρομάζει τίποτα περισσότερο από τις μέρες που αργεί να νυχτώσει. Οι σκιές είναι υπέροχες κρυψώνες, ζεστές αγκαλιές. Κλείνεις τα μάτια, χάνεται ο κόσμος και χάνεσαι κι εσύ- μένεις μόνος αντιμέτωπος με τον εαυτό σου, αυτόν που μαζί του γεννήθηκες, μαζί του προχωράς, παντού και πάντα μαζί του.
Ναι, θέλω να βγω, να μεθύσω.... Να βρεθώ στο κέντρο μιας μεγάλης, γεμάτης αίθουσας και να χαθώ ανάμεσα στους ανθρώπους, να με κρύψει το πλήθος. Για να μην νιώθω πάνω μου τα μάτια κανενός να με εξετάζουν. Και να ξεχάσω, να ξεχάσω... Να ξεχάσω τη στιγμή που πρώτη φορά κατάλαβα τι πάει να πει γέλιο, παίζοντας μέσα στην αθωότητά μου (με την αφέλεια που χαρακτηρίζει ένα παιδί) παρατηρώντας τα πάντα και πιστεύοντας πως ο κόσμος όλος ήταν μπροστά μου, δικός μου, την πρώτη φορά που έμαθα τι πάει να πει πόνος (και δέθηκα με έναν «αρραβώνα» που δεν διάλεξα, κι έβαλα στο μυαλό μου πάνω απ’ όλους, έναν άνθρωπο που μου δώρισε μερικές σταγόνες-αίμα και μερικές εικόνες-αίμα και μερικές ανάσες-αίμα...), την στιγμή εκείνη που κατάλαβα πως δεν μπορώ, γιατί δεν γίνεται, να αγαπώ εσένα και όλους με τον τρόπο που πραγματικά θέλω...
Θέλω να ξεχάσω και τ’ όνομά μου ακόμα- και να κρυφτώ πίσω από τις λέξεις εκείνες ενός αποστολέα άγνωστου που ξέρει μόνο να φωνάζει την αλήθεια.............».