από epsilon » Δευτ Φεβ 14, 2005 6:00 am
βγήκα έξω όσο ακόμη ήταν σκοτάδι. αφουγκράστηκα το σκοτάδι, φύσαέριφυσαέεριέξωθάλασσαβαθιά το νερό ήταν ζεστό και άρχισα το κολύμπι.ναμαςπάρειςμακριάφυσαέρι φυσαεερι.θέλει κι αλλες τελείες εδώ. δεν το διορθώνω, γιατί οι τελείες πέραν της μιας είναι σπατάλη.
κοιμόμουνα κολυμπώντας σκεφτόμουνα τρέχοντας γελούσα καθώς ήξερα πως τα αγαπημένα μου πράγαμτα θα τα κάνω ένα σωρό στην παραλία για να ζεσταθώ βγαίνοντας απ' το νερό. όσο είμουν μέσα του, ήταν όμορφα, γιατί το νερό είναι πάντα πιο ζεστό απ' το περιβάλλον του. πιο βαθύ, σε παίρνει και σε πάει και δεν αναρωτιέσαι, γίνεσαι πιο ελαφρύς, πιο αέρινος πιο άυλος τελικά. γιατί σαν άνθρωπος η ύλη σου είναι βάρος. στο νερό πετάς ή κολυμπάς, είναι σχεδόν το ίδιο, εξ' ού και η υπέροχη διαφήμιση του ουίσκυ στην τηλεόραση. ουίσκυ μπορεί να μην πίνω, αλλά η διαφήμιση αυτή είναι ψυχωφελές όραμα.πάντως οι άνθρωποι που πετάνε ή κολυμπάνε στα βαθιά δε μιλάνε, έχουν μια σιωπή σαν όραμα στη ζωή τους. έτσι κι εγώ, που μιλάω πολύ, κλαίω, γιατί ξέρω πως δεν έχω όραμα, πως εκεί που κολυμπάω΄είμαι ή δεν είμαι εγώ, πως εκεί που πετάω είμαι ή δεν είμαι εγώ, άγνωστο. μα κάθε επανάσταση, εσωτερική ή εξωτερική έχει μόνο τότε νόημα, σαν ανατρέπει τις κατεστημένες καταστατικές καταστάσειςσ'αγαπώμ'αγαπάςσ'αγαπάβρεκουτόμωρτιμαςλεςκαι άλλα τινά.
μια μέρα γνώρισα μια επανάσταση στο μετρό.εκείτηνξαναειδαμιαφοράκαθώςφεύγαμεδιαλύθηκετώρα πάντα ο άγνωστος στρατιώτης κάνει τις επαναστάσεις. ο γνωστός πάει στο ταμείο και εξαργυρώνει. ο άγνωστος είναι αυτός που κάνει τις πορείες ανάμεσα στο είναι και το μη είναι ποτέ ανάμεσα στο έχει και δεν έχει.
θα σας παραθέσω εδώ και ένα σημαντικό ποίημα, ενός μεγάλου ποιητή, ώστε να κάνω περισσότερο κατανοητά αυτά τα εύληπτα και τόσο καταπληκτικά νοήματα που σας έγραψα παραπάνω, αν και νομίζω βέβαια πως απευθυνόμενη σε όλους μας, τα νοήματα τα βαθιά και τα μεγάλα, τα καταλάβατε όλοι! αν δεν τα καταλάβατε, είσαστε χαζοί και σακάτηδες, και κουβαλάτε το πόδι σας, δεν το είπα εγώ, εκείνος ο ρώσος το έλεγε κι ένας άλλος το ξανάπε, γενικά επειδή είμαι φιλόζωος έχω κι εγώ τα απωθημένα μου με τους σκύλους μέσα σ' αυτό το σάιτ!
να το περίφημο ποίημα τώρα:
Αν το πρώτο ενικό εγώ δεν είμαι,
Τότε, πρώτο, όποιο κίνητρο στη μεγάλη κτίση.
Μια πνοή που παίζει στ’ ουρανού το κέλυφος και την κοιτά
κάθε άνθρωπος μικρός την ώρα εκείνη
που κουβαλά τα ψώνια απ’ τ’ αυτοκίνητο στο σπίτι.
Έχει παρκάρει δίπλα κι αντιστέκονται για λίγο οι τοίχοι, μια απόσταση βημάτων από το ένα μέσα στο άλλο μέσα.
Φορτώνεται την αγορά τα αργύρια τα επάργυρα των αισθημάτων του αλλόκοτα όνειρα
Φορτώνει του κάθε σύννεφου τη σκόνη κόντρα στου ήλιου και του φεγγαριού το ίδιο άγνωστο και μακρινό φως.
Εκείνος ο άγγλος ο αμερικάνος που έβαζε να πίνουν τσάι στα ποιήματα, κι ο άλλος, ο δικός, κάτω απ’ τα δέντρα.
Τώρα τρέχει ένα δυνατό κι αδύναμο μαζί, πίνει σκονάκια, αγοράζει ρήτρα, πιστεύει σε αλλόκοτα συνθήματα, γράφει σε τοίχους γυάλινους.
Ένα διάφανο κάτι ετοιμάζεται να αυτομολήσει προς το σκοτάδι με όση δύναμη του απομένει.
Ραγίζει του ήλιου η κάποια δύναμη, μαζί με τη φωνή του άγνωστου στρατιώτη, που περιφέρεται και άγεται ελεύθερος σε κάθε γωνιά του κόσμου, και δεν βρήκαν ποτέ να τον σκοτώσουν οι κάθε αλλόφυλοι.
Ολοφύρεται ένας στίχος, πεθαίνει ένας εαυτός χωρίς του Χριστού το κάλυμμα, σάβανο δε μου έτυχε, λέξεις αναποδογύρισαν μπρος μου, το πρώτο ενικό χαράκτηκε και πάλι μέσα μου, μ’ όσα ονόματα και αν προσπάθησα να το καλύψω.
Τώρα ένα κύμα, τώρα ένα σύννεφο.
Τώρα ένα βλέμμα.
όχι στη βία.