Τα Ανεπίδοτα. (Παραλήπτης άγνωστος)

[Επισκέπτης]

πώς μπορείς;
δεν ξέρεις τις συνθήκες της ζωής μου και με πιέζεις τόσο;
ούτε θυμάσαι ποιαν αδιαφορία μ' έχεις διδάξει; ό,τι πουν οι πολλοί.
και τώρα μου ζητάς να πράξω το αντίθετο, εγγυάσαι πως κανένας δε θα με πειράξει, πως αλήθεια θα μπορώ να έχω κι ένα συχωροχάρτι για να διευθετήσω κάποιο σοβαρό μου πρόβλημα.
σαν να μου λες 'ξέρω πως είσαι μικρή, όλα θα γίνουν όπως τα θέλουν οι μεγάλοι...'
μα εγώ δεν έχω τίποτα να σου δώσω.
όμως πονάω πολύ, αυτά που ζητάς είναι σκληρά. αφού εσύ τα ετοίμασες έτσι, γιατί ζητάς από μένα να βγάλω το φίδι από την τρύπα; για να καώ;
ή απλώς θα είναι το βάπτισμα του πυρός για να βρεθώ μαζί με αυτούς που πατούν επί πτωμάτων; έλεος! και απορώ...

[Απούσα]

Ανεπίδοτο είναι το γράμμα που ο παραλήπτης του βρίσκεται πολύ μακριά για να το λάβει (κι ακόμα πιο μακριά να καταλάβει).
'Οποιος έχει ανοίξει αλληλογραφία με τον έρωτα ξέρει καλά πως το τελευταίο του γράμμα μένει πάντα ανεπίδοτο.
Είτε γιατί έχει αλλάξει διεύθυνση η διαβεβαίωση"για πάντα"
Είτε γιατί στην πορεία ξεκόλλησαν απ'την υπερβολική χρήση
Τα γραμματόσημα αισθήματα.
Με όση ταχύτητα παραδίδεται το συστημένο από κοινούς γνωστούς
Αρχικό α του "αγαπώ"
Με άλλη τόση χάνει το δρόμο του το κουρασμένο απ'τα χρόνια
Τελευταίο ώριμο ω του ίδιου.
Ο καιρός ζητά ουσία κι αυτή δεν κλείνεται ούτε στο αθώο "α",ούτε στο ωστικό "ω"
Η ουσία βρίσκεται ανάμεσα:στην αρχή και το τέλος,στο μαζί και το χωρίς.
Είναι το μεταβαλλόμενο υποκείμενο εγώ,εσύ,εμείς κι όλα τα συναφή τους.
Με τον καιρό,οι δυό σελίδες γίνονται μία, η μία σελίδα μισή,η μισή δύο φράσεις.
Κι οι δύο φράσεις μία:"Κουράστηκα να σου το δείχνω κάθε μέρα"
Κι η ταχυδρόμος σιγουριά κλείνει το βήμα της.
Σκοντάφτει σε πέτρες και λακκούβες-ώσπου κάποια στιγμή σταματάει να έρχεται.
Δεν αξίζει τόση ταλαιπωρία για δυό αράδες σιωπή σε ένα τσαλακωμένο φάκελο.
Κι αυτός που περιμένει με το χαρτοκόπτη στο χέρι να λογαριαστεί με τρυφερές καρδιές, ελλείψει άλλον στόχων...τον μπήγει στη δικιά του...

[Επισκέπτης]

ΑΠΑΝΩ ΜΟΥ ΕΧΩ ΠΑΝΤΟΤΕ, ΣΤΗ ΖΩΝΗ ΜΟΥ ΣΦΙΓΜΕΝΟ

[Επισκέπτης]

τί τα θες όλ'αυτά; δεν τα'χεις ξαναπεί;
απόψε δεν συννεφιάζει νωρίς, έχει μια ξαστεριά που την ακολουθούν μέρες λαμπρές. Μέσα μου μια μαυρίλα, μια κατχνιά και έξω ο ουρανός καταγάλανος, φωτεινός, λαμπρότητα που μου θυμίζει άλλες εποχές, τότε που ήταν όλα στο ξεκίνημα κι εγώ τα πραάταγα, στο ξεκίνημά τους, να φύγω μακριά.
Έσπαγα τους δεμσούς μου με ό,τι άρχιζα, αλλά και πάλι τι τα θες.

Παρόλαυτά, παίζει αυτή η επανεκκίνηση, να πιάνω το νήμα από κει που το άφησα, πραγματικά μια νέα αρχή, για όσα είχα αφήσει τότε. κουβαλάω έναν εαυτό μισσό, που έφτασε στο σήμερα προσπαθώντας να αποκόψω, σαν από κισσό, όλα τα παρακλάδια που φύτρωσαν πάνω του όλα τούτα τα χρόνια, γειά σου τσολιά μου. πήρα τσεκούρι κι άρχιζα να πετσοκόβω σχέσεις που μου γύρναγαν πίσω όλη την παθητικότητα που έδινα. γι αυτό νιώθω έτσι απαίσια; κι όμως, δίνω άφεση στις πράξεις μου, γιατί και το κακό χρειάζεται, όταν μιλάμε για προσωπική υπόθεση. δε χρειάζεται; η βίαιη αντίδραση δεν μπορεί να ξεκινάει απο την αγάπη; αν είσαι τυφλός, δε θα περπατήσεις ποτέ. ποτέ δεν κάνει καλό η αγάπη από σύστημα κι από διδασκαλία. δεν είσαι το σύμπαν, αλλά μία κιλότα το πολύ, από αυτές που πουλιούνται στα καλάθια της ομόνοιας, και που πιστεύει ότι θα φορεθεί από βασίλισσα

δεν έχω νέα να σου πω.
νομίζεις ότι δεν είμαι, ότι δεν υπάρχω, έχω γίνει αίνιγμα για σένα, στάνταρ. κι όμως, σε σκέφτομαι. ΣΚΑΣΕ. δε βλέπεις; ακόμα γυρνάω σα βλάκας αλλά τώρα δεν παριστάνω τίποτα. δε σώζω, έσωσα. δε φεύγω, γύρισα. ο δρόμος αυτός ίσως να'ναι μακριά σου, αλλά δε νοιάζομαι. δε γίνεται να νοιάζομαι. σου έδωσα, μου έδωσες, σου πήρα, μου πήρες. πάπαλα. κρατάω μία περίοδο που ήτανε η καρδιά μου παντού, κι επιτέλους σε βρήκε. κρατάω εκείνο το βράδυ, θυμάσαι; κρύωνες κι ήτανε το ωραιότερο βράδυ της ζωής μας.από κάτω τα φώτα λάμπανε, όλη η αθήνα, δεν την έχω δει έτσι ποτέ ξανά. τα ξημερώματα έφτιαχνες σπίτια στην αγκαλιά σου κι εγώ έτρεχα μέσα σ'όλα. ξημέρωνε κάθε μέρα κι εσύ γύρναγες σ'εμάς. εμάς. εσύ κι εγώ. ξύπναγα από ένα όνειρο που είχε κρατήσει χρόνια, συγκλονισμένη ήσουνα και δεν πίστευες. πως τέλειωσαν έτσι όλα; πως;

με μια πόρτα που κλείνει κι ερημώνει.

με ένα όχι που μπαίνει παντού, εισχωρεί από μέσα μας σ'όλα τα πράγματα.


τώρα κλείνω τα μάτια κι ακολουθώ ένα μονοπάτι παλιό, ακούω ήχους, μυρίζω χρώματα ενός κόσμου που με πλήγωσε και τον έφτυσα, τον έφτυσα μακριά. και πήγα κι εγκαταστάθηκα σ'ένα στίχο...

δε είσαι εδώ. τελεία.

και δεν έχω όνομα. τώρα ξεκινάω να το βρω.

[Επισκέπτης]

διάβασα κάτι
είχε καλή μέρα
περπάτησα
ήρθαν στην επιφάνεια πρόσωπα και συναισθήματα, πράματα που έχεις νιώσει και δεν ξέρεις τι να τα κάνεις
δε θα φύγουν από πάνω σου
ούτε μπορείς να τα αρνηθείς, ακόμα και ως μελλούμενα.
έχει μέλλον η μνήμη,
έχει δρόμο.


πού να πάει άραγε
μπορεί να κοιτάζει και τις βιτρίνες
μπορεί να υποψιάζεται ότι δεν υπάρχει. και δεν υπάρχει. το παρόν είναι η πραγματικότητα. το αίμα είναι μέσα σ' αυτό.

[epsilon]

ξέχασες να κάνεις λόγκιν άουτ
ξέχασες
περπατάς στην παραλία, έρχεται το πιο μικρό κύμα, σα σκυλάκι, λίγο προσπαθεί να σε φοβίσει, ξαναφεύγει φοβισμένο
δε μιλάς; δε μιλάς. τα λόγια τα πήρε το κύμα, τα παράδωσες έτσι. στο έξι παρα τέταρτο, στο εφτά παρά τέταρτο, στο ακριβώς, στο μετά στο πριν, όπου ναναι. λίγο νερό πάνω σου, να ξεπλύνεις τις μύξες και τα δάκρυα καυμένη, να συνεχίσεις, την ίδια μουσική, το χαβά σου εσύ, δεν αλλάζεις. όλα στα χουν πάρει, όλα, είσαι μόνο ένα ζευγάρι πόδια μέχρι το γόνατο που τρέχεις. τ' άλλο εξατμίστηκε. εντάξει; δεν έχεις λόγια. ήρθε επαναστατημένος ο άλλος, κι εγώ μόνο ένα χρώμα είχα να του δώσω. ένα κόκκινο που πονάει.

[epsilon]

βγήκα έξω όσο ακόμη ήταν σκοτάδι. αφουγκράστηκα το σκοτάδι, φύσαέριφυσαέεριέξωθάλασσαβαθιά το νερό ήταν ζεστό και άρχισα το κολύμπι.ναμαςπάρειςμακριάφυσαέρι φυσαεερι.θέλει κι αλλες τελείες εδώ. δεν το διορθώνω, γιατί οι τελείες πέραν της μιας είναι σπατάλη.
κοιμόμουνα κολυμπώντας σκεφτόμουνα τρέχοντας γελούσα καθώς ήξερα πως τα αγαπημένα μου πράγαμτα θα τα κάνω ένα σωρό στην παραλία για να ζεσταθώ βγαίνοντας απ' το νερό. όσο είμουν μέσα του, ήταν όμορφα, γιατί το νερό είναι πάντα πιο ζεστό απ' το περιβάλλον του. πιο βαθύ, σε παίρνει και σε πάει και δεν αναρωτιέσαι, γίνεσαι πιο ελαφρύς, πιο αέρινος πιο άυλος τελικά. γιατί σαν άνθρωπος η ύλη σου είναι βάρος. στο νερό πετάς ή κολυμπάς, είναι σχεδόν το ίδιο, εξ' ού και η υπέροχη διαφήμιση του ουίσκυ στην τηλεόραση. ουίσκυ μπορεί να μην πίνω, αλλά η διαφήμιση αυτή είναι ψυχωφελές όραμα.πάντως οι άνθρωποι που πετάνε ή κολυμπάνε στα βαθιά δε μιλάνε, έχουν μια σιωπή σαν όραμα στη ζωή τους. έτσι κι εγώ, που μιλάω πολύ, κλαίω, γιατί ξέρω πως δεν έχω όραμα, πως εκεί που κολυμπάω΄είμαι ή δεν είμαι εγώ, πως εκεί που πετάω είμαι ή δεν είμαι εγώ, άγνωστο. μα κάθε επανάσταση, εσωτερική ή εξωτερική έχει μόνο τότε νόημα, σαν ανατρέπει τις κατεστημένες καταστατικές καταστάσειςσ'αγαπώμ'αγαπάςσ'αγαπάβρεκουτόμωρτιμαςλεςκαι άλλα τινά.
μια μέρα γνώρισα μια επανάσταση στο μετρό.εκείτηνξαναειδαμιαφοράκαθώςφεύγαμεδιαλύθηκετώρα πάντα ο άγνωστος στρατιώτης κάνει τις επαναστάσεις. ο γνωστός πάει στο ταμείο και εξαργυρώνει. ο άγνωστος είναι αυτός που κάνει τις πορείες ανάμεσα στο είναι και το μη είναι ποτέ ανάμεσα στο έχει και δεν έχει.
θα σας παραθέσω εδώ και ένα σημαντικό ποίημα, ενός μεγάλου ποιητή, ώστε να κάνω περισσότερο κατανοητά αυτά τα εύληπτα και τόσο καταπληκτικά νοήματα που σας έγραψα παραπάνω, αν και νομίζω βέβαια πως απευθυνόμενη σε όλους μας, τα νοήματα τα βαθιά και τα μεγάλα, τα καταλάβατε όλοι! αν δεν τα καταλάβατε, είσαστε χαζοί και σακάτηδες, και κουβαλάτε το πόδι σας, δεν το είπα εγώ, εκείνος ο ρώσος το έλεγε κι ένας άλλος το ξανάπε, γενικά επειδή είμαι φιλόζωος έχω κι εγώ τα απωθημένα μου με τους σκύλους μέσα σ' αυτό το σάιτ!

να το περίφημο ποίημα τώρα:

Αν το πρώτο ενικό εγώ δεν είμαι,
Τότε, πρώτο, όποιο κίνητρο στη μεγάλη κτίση.
Μια πνοή που παίζει στ’ ουρανού το κέλυφος και την κοιτά
κάθε άνθρωπος μικρός την ώρα εκείνη
που κουβαλά τα ψώνια απ’ τ’ αυτοκίνητο στο σπίτι.
Έχει παρκάρει δίπλα κι αντιστέκονται για λίγο οι τοίχοι, μια απόσταση βημάτων από το ένα μέσα στο άλλο μέσα.
Φορτώνεται την αγορά τα αργύρια τα επάργυρα των αισθημάτων του αλλόκοτα όνειρα
Φορτώνει του κάθε σύννεφου τη σκόνη κόντρα στου ήλιου και του φεγγαριού το ίδιο άγνωστο και μακρινό φως.
Εκείνος ο άγγλος ο αμερικάνος που έβαζε να πίνουν τσάι στα ποιήματα, κι ο άλλος, ο δικός, κάτω απ’ τα δέντρα.
Τώρα τρέχει ένα δυνατό κι αδύναμο μαζί, πίνει σκονάκια, αγοράζει ρήτρα, πιστεύει σε αλλόκοτα συνθήματα, γράφει σε τοίχους γυάλινους.
Ένα διάφανο κάτι ετοιμάζεται να αυτομολήσει προς το σκοτάδι με όση δύναμη του απομένει.
Ραγίζει του ήλιου η κάποια δύναμη, μαζί με τη φωνή του άγνωστου στρατιώτη, που περιφέρεται και άγεται ελεύθερος σε κάθε γωνιά του κόσμου, και δεν βρήκαν ποτέ να τον σκοτώσουν οι κάθε αλλόφυλοι.
Ολοφύρεται ένας στίχος, πεθαίνει ένας εαυτός χωρίς του Χριστού το κάλυμμα, σάβανο δε μου έτυχε, λέξεις αναποδογύρισαν μπρος μου, το πρώτο ενικό χαράκτηκε και πάλι μέσα μου, μ’ όσα ονόματα και αν προσπάθησα να το καλύψω.
Τώρα ένα κύμα, τώρα ένα σύννεφο.
Τώρα ένα βλέμμα.

[epsilon]

παραλήπτης άγνωστοςστονευατότουηδονοβλεψίαςτηςχαράςτουκαιτιμωρόςτου.

[epsilon]

αυτό,
Το ταξίδι αυτό
.

[Απούσα]

Ανέβηκα, κατέβηκα πολλές εκπλήξεις. Ίδρωσα, λαχάνιασα και τρόμαξα πολλούς μικρούς θανάτους. Ίδια όλα κι απαράλλαχτα, μα πολύ διαφορετική η δομή τους. Τα συστατικά του κάθε πόνου αναλύονται σε απειροεκατομμύρια μικροχαρές. Η ολική θλίψη δικαιώνεται εκεί που αποσυντίθεται η τελευταία χαρούμενη στιγμή.
Αυτό το "πάντα" κι εκείνο το "ποτέ" του απόλυτου πόσο τα περπάτησα. Τα πίστεψα, τα ανάθρεψα, ζήσανε κι εκείνα την πάλη μου ενάντια στην άρνησή τους. Έχασαν όπως κι εγώ από τις προκατειλημμένες διαθέσεις. Έπεσαν θύματα μακάβριων εγωισμών. Όλα τα θέλω μου, θύμιζαν διεκδικήσεις εδαφών υπό κατοχή και προς καταπάτηση. Τα αγγίγματα της ψυχής αντικαταστάθηκαν από εκείνα πάνω στις ανοιχτές πληγές, μήπως και γίνει πιστευτό το βάθος τους κι η ύπαρξή τους. Μπορούσα να πιστέψω και χωρίς να λερωθώ!
Κλείνω τις πόρτες, σφαλίζεις τα παράθυρα. Θα προσέχω κι εγώ τα γκρίζα απόβραδα και τα γαλαζοκίτρινα πρωινά μου. Τα πορτοκαλιά ξημερώματα και τα σκούρα μπλε μεσάνυχτά μου. Έζησες στον βυθό μου για λίγο, σαν κοχύλι που κράτησα για να θυμάμαι το καλοκαίρι. Λάθεψες στον υπολογισμό του βάθους και βιάστηκες να βγεις. Δεν με περίμενες όταν έψαχνα την τελευταία μου αναπνοή για ν' ανεβούμε μαζί στην επιφάνεια. Και φοβήθηκες να σε μάθω να μένεις κάτω από το νερό ακόμα κι όταν δεν υπάρχει πια άλλη ανάσα. Καλά ταξίδια στην επιφάνειά σου. Σου γνέφω από τα βάθη μου μια καληνύχτα...