Πολεμική ιστορία....

[Tanton]

Η έρημός μου…
και το λευκοντυμένο φάντασμα που πάνω από τον ψηλό βράχο βλέπει τα απάτσι και τα τανκς να χορεύουν.

Η βορειοαφρικάνικη Σαχάρα ξεκινά από το Αλγέρι και φτάνει μέχρι και την Αίγυπτο. Είναι μια έρημος θηλυκιά. Όμορφη, επικίνδυνη, ευμετάβλητη. Όλο καμπύλες και παραξενιές. ʼλλοτε ( τη μέρα ) καυτή . άλλοτε ( τη νύχτα ) παγωμένη. Ποτέ χλιαρή. Καθαρή ( ποτέ το χιόνι δεν είναι καθαρό σαν την έρημο ), ναζιάρα, σε προκαλεί. Διέσχισέμε. Πάτησε τις καμπύλες μου. Χάσου στις κοιλάδες μου. Πέρασέμε. Βίασέμε. Το πρωί θα είμαι μια άλλη . Πάλι παρθένα και πάλι απάτητη. Σαν γυναίκα σε προκαλεί και με την ίδια γλυκιά αμεριμνησιά σε καταπίνει . Είτε Τιμπουκτού σε λένε, είτε ανώνυμο ταξιδιώτη.

( εκεί οι άντρες φοράνε φερετζέ - στους Τουαρέγκ τουλάχιστον, στην αρχή της - και οι γυναίκες διαλέγουν το ταίρι τους στο ετήσιο θλιβερό πανηγύρι…αλλά ξεχάστηκα δεν μιλάω για ανθρώπους εδώ αλλά για ερήμους ).

Η Σαχάρα πεθαίνει λίγο πριν φτάσει στο όρος Σινά. Από κει , το Θεϊκό βουνό ξεκινά μια άλλη έρημος. Διασχίζει ονόματα όπως : Αίγυπτος, Ισραήλ, Ιορδανία, Ιράν, Ιράκ.
Ξεκινά από το άγριο βουνό, αγνοεί το σχίσιμο που της κάνανε στο Σουέζ. Φτιάχνει την Πέτρα και την Δωδεκάπολη, περνάει αδιάφορη τα κάστρα των σταυροφόρων, κυκλώνει τα Ζιγκουράτ της Βαβυλώνας, θάβει την Ιεριχώ και την Ούρ , περνάει τα δυο ποτάμια και ξεψυχάει στους κήπους του Ισπαχάν.
Αυτή η έρημος είναι Αρσενική. Εδώ δεν έχει θίνες- καμπύλες, εδώ είναι ίσιωμα όσο πάει το μάτι σου. Εδώ τα χρώματα δεν είναι κίτρινο-χρυσό- μοβ , αλλά κόκκινο –καφέ -γκρίζο. Εδώ ο άνεμος δεν φτιάχνει κύματα δεν αλλάζει τοπία σ’ ένα βράδυ, δεν είναι τόρνος αγγειοπλάστη. Εδώ ο άνεμος είναι γλύπτης. Γιατί αυτή η έρημος έχει βουνά . έχει πέτρες θεόρατες έχει βράχους και χαλίκια. Χιλιόμετρα ολόκληρα ίσιο σκληρό χώμα που το πατάνε μόνο τα ακροδάκτυλα των ανεμοστρόβιλων. Και ξαφνικά να υψώνονται οι καθεδρικοί της φύσης και του ανέμου. Βράχοι που θα έκαναν το Μανχάταν να ζηλεύει το ύψος τους , τους Ιμπρεσιονιστές τα χρώματά τους και τον Ροντέν την χάρη τους και την κοψιά τους. Εδώ θα πρεπε να μαθαίνανε οι αρχιτέκτονες την τέχνη τους, οι ζωγράφοι πόσα κόκκινα και ροζ και καφέ υπάρχουν και οι άνθρωποι την ταπεινοσύνη.
Καταμεσής αυτής της ερήμου είναι το Γουάντι Ραμ. Η καρδιά αυτής της ερήμου. Το ωραιότερο μέρος της. Μνημείο της φύσης το λένε. Σημάδι του Θεού το λένε.

Εγώ το λέω έρημό του ….και λίγο δικιά μου .

Εδώ μπήκε ( λευκός, ξανθός, ψηλόλιγνος ) ο ταπεινός λόγιος.
Εδώ, στους επτά στύλους της σοφίας έγινε φιλόσοφος.
Εδώ, τρία χιλιόμετρα πιο κάτω, κάτω από το φτενό δενδράκι, πάνω στο ψηλό βράχο δίπλα στα πέντε πέτρινα πηγάδια. Στοχάσθηκε στον Θουκυδίδη , έμαθε από τον Σαλαδίνο.
Εκδύθηκε μια στολή. Φόρεσε μια άλλη και έγινε πολεμιστής.

( Μια άλλη φορά, σε μια μέρα , σε μια βδομάδα, σε μια αιωνιότητα θα σας πω για την έρημο του αξιότιμου κύριου Λόρενς, για τους στοχασμούς και τις πράξεις του και για το τι μου ψιθύρισε πριν τρεις μήνες για τον πόλεμο που γίνεται τώρα εκεί…)
.

[corvidophile]

Απλά μου θύμισε ένα όμορφο τραγούδι των Smog...

-the desert-

I'm crawling through the desert
without water or love
I'm crawling through the desert
without water or love
then it starts to rain
big buckets of rain
so I open my mouth
for a kiss
and to drink the rain
but it's just an illusion
oh it's just an illusion
yeah love's just an illusion
that keeps you crawling through the desert


ΥΓ:ελπίζω να μην αργήσει πολύ η συνέχεια

[aspic]

Και από ότι φαίνεται ταντονιόνι, αυτή η έρημος σου έχει ερωτευθεί τους αμερικάνους τώρα και ερωτροπεί μαζί τους.
Και έχουν και πολλά σεξουαλικά βίτσια,ανωμαλίες και φαντασιώσεις,τόσο η έρημος όσο και οι αμερικανοι.
Έ άς την χαρούν και αυτοί..μόνο οι εμείς και ο μεγαλέξανδρος είμαστε οι γαμιάδες νομίζεις στην ιστορία;

[Επισκέπτης]

Σαν πρωταπριλιάτικο αστείο ,
έτσι μου φάνηκε...

περιμένω την συνέχεια.

[Tanton]

Τα πράγματα πρέπει να μένουν μισά.
Αλλά όχι για πάντα.
Κάποτε πρέπει να τελειώνουν. Τα δανεικά να επιστρέφονται, τα σπαράγματα να αναστηλώνονται.
Και ύστερα να πετιούνται. Ολόκληρα.
ʼρχισα μια ιστορία εδώ , πριν 2,5 χρόνια βλέπω. Κάποτε την τέλειωσα. Την πούλησα ( το αντίτιμο έγινε νοίκι και σκυλοτροφές καιρό τώρα ). Τις ιστορίες μας πρέπει να τις πουλάμε. Τότε , και μόνο τότε, αποκτούν άλλη αξία. Πραγματική αξία. Γιατί εκεί ελλοχεύει η μεγάλη μαρμάγκα. Που όλα τα κρίνει , τα ξερνάει, τα θάβει. Και κάποια λίγα τα γράφει στο corpus του ανθρώπινου πολιτισμού. Για να τα θάψει πάλι αργότερα…
Νάτη πάλι η ιστορία ολόκληρη αυτή τη φορά:

Τσάι , στις πέντε το απόγευμα, στην έρημο…


1916. Γουάντι ραμ ( στην σημερινή Ιορδανία ).

Η βορειοαφρικάνικη Σαχάρα ξεκινά από το Αλγέρι και φτάνει μέχρι και την Αίγυπτο. Είναι μια έρημος θηλυκιά. Όμορφη, επικίνδυνη, ευμετάβλητη. Όλο καμπύλες και παραξενιές. ʼλλοτε ( τη μέρα ) καυτή . άλλοτε ( τη νύχτα ) παγωμένη. Ποτέ χλιαρή. Καθαρή ( ποτέ το χιόνι δεν είναι καθαρό σαν την έρημο ), ναζιάρα.
Σαν γυναίκα σε προκαλεί και με την ίδια γλυκιά αμεριμνησιά σε καταπίνει Είτε Τιμπουκτού σε λένε, είτε ανώνυμο ταξιδιώτη.
Η Σαχάρα πεθαίνει λίγο πριν φτάσει στο όρος Σινά. Από κει , το Θεϊκό βουνό, ξεκινά μια άλλη έρημος. Διασχίζει ονόματα όπως : Αίγυπτος, Ισραήλ, Ιορδανία, Ιράν, Ιράκ.
Ξεκινά από το άγριο βουνό, αγνοεί το σχίσιμο που της κάνανε στο Σουέζ. Φτιάχνει την Πέτρα και την Δωδεκάπολη, περνάει αδιάφορη τα κάστρα των σταυροφόρων, κυκλώνει τα Ζιγκουράτ της Βαβυλώνας, θάβει την Ιεριχώ και την Ούρ , περνάει τα δυο ποτάμια και ξεψυχάει στους κήπους του Ισπαχάν.
Αυτή η έρημος είναι Αρσενική. Εδώ δεν έχει θίνες- καμπύλες, εδώ είναι ίσιωμα όσο πάει το μάτι σου. Εδώ τα χρώματα δεν είναι κίτρινο-χρυσό- μοβ , αλλά κόκκινο –καφέ -γκρίζο. Εδώ ο άνεμος δεν φτιάχνει κύματα δεν αλλάζει τοπία σ’ ένα βράδυ, δεν είναι τόρνος αγγειοπλάστη. Εδώ ο άνεμος είναι γλύπτης. Γιατί αυτή η έρημος έχει βουνά . έχει πέτρες θεόρατες έχει βράχους και χαλίκια. Χιλιόμετρα ολόκληρα ίσιο σκληρό χώμα που το πατάνε μόνο τα ακροδάκτυλα των ανεμοστρόβιλων. Και ξαφνικά να υψώνονται οι καθεδρικοί της φύσης και του ανέμου. Βράχοι που θα έκαναν το Μανχάταν να ζηλεύει το ύψος τους , τους Ιμπρεσιονιστές τα χρώματά τους και τον Ροντέν την χάρη τους και την κοψιά τους. Εδώ θάπρεπε να μαθαίνανε οι αρχιτέκτονες την τέχνη τους, οι ζωγράφοι πόσα κόκκινα και ροζ και καφέ υπάρχουν και οι άνθρωποι την ταπεινοσύνη.
Καταμεσής αυτής της ερήμου είναι το Γουάντι Ραμ. Η καρδιά αυτής της ερήμου. Το ωραιότερο μέρος της. Μνημείο της φύσης το λένε. Σημάδι του Θεού το λένε.
Εδώ μπήκε , λευκός, ξανθός, ψηλόλιγνος , ο ταπεινός λόγιος.
Εδώ, στους επτά στύλους της σοφίας έγινε φιλόσοφος.
Εδώ, τρία χιλιόμετρα πιο κάτω, κάτω από το φτενό δενδράκι, πάνω στο ψηλό βράχο δίπλα στα πέντε πέτρινα πηγάδια. Στοχάσθηκε στον Θουκυδίδη , έμαθε από τον Σαλαδίνο ( αργότερα θα φτιάξει το πέτρινο καλύβι του ).
Εκδύθηκε μια στολή. Φόρεσε μια άλλη και έγινε πολεμιστής.
Ο πόλεμος μαίνεται στην Ευρώπη εδώ όμως ο λοχαγός λιπόσαρκος λόγιος μαθαίνει την έρημο , ψάχνει τον εαυτό του και αναζητά την αποστολή του.
Νηστεύει και ταπεινώνεται. Σκαρφαλώνει στα άγρια βράχια, που Θεοί σε παλιούς πολέμους σκόρπισαν στο πεδίο της μάχης τους , και γυμνάζεται στην αντοχή και στην καρτερία. Χόρευε , λένε, στην κορυφή των στύλων της σοφίας. Στάθηκα στα πόδια τους προσπάθησα να μετρήσω το ύψος τους. διακόσια μέτρα ; τρακόσα; Μετρώ την σκιά τους , μετρώ την σκιά μου, πάντα δεν βρίσκω λογαριασμό
Αυτός, τους μέτρησε ανεβαίνοντας επάνω, συγκρίνοντας ταυτόχρονα τις Αραβικές με τις Αγγλικές μεταφράσεις του Ομήρου σαν πνευματική άσκηση. Σιωπηλά και νοερά. Γιατί στην έρημο δεν μιλάς , ούτε απαγγέλλεις. Και το βράδυ , δίπλα στα πέντε πηγάδια, ξαναφέρνει στο μυαλό του τις στρατηγικές του Ξενοφώντα και τα τεχνάσματα των Μυρίων του. Καμιά φορά αφήνει την φλόγα από την φωτιά του να γλύφει το χέρι του, κάθε φορά και πιο πολύ
( ετοιμάζεται για αργότερα, για την σύλληψη ,τα βασανιστήρια, τον βιασμό , την δραπέτευση ).
Περιμένει τους πράκτορες από το Κάιρο. Περιμένει τους απεσταλμένους των Σεΐχηδων. Μια κυρία όμως έρχεται από την έρημο , πριν από αυτούς.
Εκεί μια μέρα, στις πέντε το απόγευμα φυσικά , ο Λόρενς θα πιει τσάι με την κυρία Γερτρούδη- Μαργαρίτα Μπέλ.

Ο χώρος….

Φαντασθείτε τον πιο μεγάλο καθεδρικό ναό. Ωραία, πολλαπλασιάστε τον με το εκατό.
( η φύση ποτέ δεν είναι τσιγκούνης αρχιτέκτονας ).
Γκρίζος την μέρα, φλέγεται στα χρώματα της Δύσης. Ο αέρας σκάλισε πάνω του δαιμόνους και τριβόλους που κανένας μεσαιωνικός τέκτονας δεν φαντάστηκε ποτέ.
Και το χέρι του Θεού να έχει σχίσει το μνημείο. Μπαίνεις στην χαράδρα , άλλοτε δυο μέτρα φάρδος άλλοτε δέκα., με δέος και ταπεινοσύνη σαν σε κόλπο γυναίκας. Γιατί έτσι μοιάζει , υγρή , γεμάτη χρώματα, λεία , όλο καμπύλες και μυστηριακά βαθουλώματα. Εκεί σκάλισαν τα πηγάδια- γούρνες , λίγο η φύση ,λίγο οι άνθρωποι.
Και το χέρι του ανθρώπου παντού. Γκράφιτι προϊστορικά, χαλδέϊκα , βαβυλωνιακά, Ναβαταίϊκα, ελληνικά, λατινικά, αγγλικά, αράβικα. Μιλάνε για μυστικές διαδρομές στην έρημο, για κοσμοκράτορες που πέρασαν , λατρεύουν θεούς και σκαλίζουν τα αχ-βαχ του έρωτα.

Το ζευγάρι…

Εκείνος ʼγγλος φιλόλογος και φιλόσοφος. Που μαθητεύει για να γίνει πολεμιστής
Εκείνη Αγγλίδα Ιστορικός, Αρχαιολόγος και Τοπογράφος ( και μυστικός πράκτορας φυσικά )…
Εκείνον δεν τον ξέρουν ακόμα ..αργότερα θα τον πουν Σεΐχη και θα τον φωνάξουν Λόρενς της Αραβίας.
Εκείνη την λένε οι ʼραβες, ήδη, Κατούν ( μεγάλη Κυρία ). Έχει ανασκάψει όλες τις θαμμένες πόλεις , έχει βρει όλους τους θησαυρούς, έχει χαρτογραφήσει όλες τις ερήμους.

Το τσάι…

Στο χώρο του έγινε. Αλλά οικοδέσποινα είναι εκείνη. Εκείνος έχει μόνο ένα ρούχο και ένα παγούρι, Εκείνη ταξιδεύει σ’ όλη την Μεσοποταμία, το δικό της χωράφι, με στυλ. Με το στυλ της Βικτοριανής γεροντοκόρης που είναι.. Φοράει γούνες, καπέλα με φτερά, βέλο, γάντια, μεταξωτές κάλτσες, μποτίνια ( ενώ ξεθάβει την Βαβυλώνα με τα χέρια και το μυστρί! ) Απλώνει πάνω στο βράχο του το μεταξωτό της χαλί , και σερβίρει το τσάι στο κινέζικο πορσελάνινο σερβίτσιο που πάντα κουβαλάει στην καμήλα της. Μιλούν αγγλικά για τον πόλεμο στην Ευρώπη, περσικά για τις ανασκαφές της , αρχαία ελληνικά , και αραβικά. Και κει στην άμμο, του σχεδιάζει όλη την έρημο που την ξέρει και την έχει μετρήσει βήμα-βήμα.
Του σχεδιάζει χώρες, του μιλάει για τις γενεαλογίες των φυλάρχων. Ποιος θα πολεμούσε μαζί του, ποιος θα δείλιαζε.
Τσάι στην έρημο, μια γυναίκα και ένας άντρας , στις πέντε η ώρα, την ώρα της δύσης που όλα γίνονται τρυφερά και κατακόκκινα. Σταματήστε εκεί…μην τρέχει το μυαλό σας σε « τσάγια στην Σαχάρα» και τέτοιες αηδίες. Και οι δυο έζησαν και πέθαναν ανέραστοι. Αυτή παραπονιέται σ’ ένα γράμμα στον πατέρα της « Ποιος θα ήθελε μια γυναίκα που ήταν η πρώτη που τέλειωσε Ιστορία στην Οξφόρδη; ». Εκείνος έκρυψε τους ομοφυλοφιλικούς του νταλκάδες, όσο μπόρεσε.
Τα είπαν και χώρισαν.
Ο καθένας με την αποστολή του.
Εκείνη με τις καμήλες της για τη Μεσοποταμία για να φτιάξει βασιλιάδες
( « κουράστηκα να φτιάχνω βασιλιάδες» γράφει πριν πεθάνει )
Εκείνος για την ʼκαμπα. Για να διαλύσει μια Αυτοκρατορία , και να φτιάξει, με τα όπλα, τα κράτη που σχεδίαζε εκείνη στους χάρτες της..
Εκείνη, σαν γυναίκα, ξεχάστηκε…
Εκείνος, έγινε ο μεγάλος Νάρκισσος και τον μνημονεύομε ακόμα.

Υστερόγραφο.
Και το χοντρό αφεντικό και των δυο.- ο υπουργός των Αποικιών που κάπνιζε πούρα, που ποτέ του δεν αγάπησε τους ʼραβες και ποτέ δεν μπόρεσε να καβαλήσει σωστά μια καμήλα.- Θα χάλαγε όλη την δουλειά τους. Κι’ όμως αυτόν τον ξέρουν όλοι από τον επόμενο Παγκόσμιο πόλεμο και από την συνήθεια του να σχηματίζει το V της νίκης με τα δυο του δάκτυλα .

[dianathenes]

Λίγη γεωγραφία, λίγη ιστορία, λίγο πολιτική και πολλή επίδειξη γνώσεων.

Τίποτα που να μπορεί να σε ταξιδέψει αν και ταξιδιωτικές εντυπώσεις με επενδύτη το επιτηδευμένο ύφος, τις λογοτεχνίζουσες εκφράσεις και τη πληθώρα των επιθέτων ( καλλωπιστικών) .

Κουραστικές επαναλήψεις <εδώ-εδώ-εδώ-εδώ.....+ που συγκρατούν πληκτικά το μάτι του αναγνώστη, δεν το αφήνουν να απλωθεί στο αφηγηματικό τοπίο ενώ το «Εκείνος» και «Εκείνη» θυμίζουν « στήσιμο» για τηλεοπτικό ρομάντζο.

Ματαίωση του έρωτα από τη « διανόηση», ανάκατη με την υγρή « λατρεία» της γυναίκας.....

Μυστικιστική διάθεση που κόβεται από τις δημοσιογραφικού τύπου παρεμβάσεις του αφηγητή μέσα στις παρενθέσεις.

Γκροτέσκο τελικά που αγγίζει μόνο την επιφάνεια των πραγμάτων.




Το κείμενο δεν ανεξαρτοποιείται από τον συγγραφέα του. Τον φωνάζει.

«Τις ιστορίες μας πρέπει να τις πουλάμε»

Τι «πούλησες» τελικά; Διανόηση πούλησες. Χωρίς να είσαι διανούμενος.
Η κριτική στους άλλους σε μάρανε...κυριολεκτικά και μεταφορικά σε «μάρανε»
........αν με κάθε καλή προαίρεση μπορούμε να την ονομάσουμε κριτική.....την χυδαιότητα που εξέπεσες.

[aspic]

.
ʼρχισα μια ιστορία εδώ , πριν 2,5 χρόνια βλέπω. Κάποτε την τέλειωσα. Την πούλησα ( το αντίτιμο έγινε νοίκι και σκυλοτροφές καιρό τώρα ).

Σκυλοτροφές;
Καλα, κοπρίτης εισαι και τρώς σκυλοτροφές;
Πώς είχα μεινει με την εντύπωση πώς έτρωγες σανό;
ʼλλο ζώο τελικά ο τάντονας.




































Πάντως μήν σε παίρνει από κατω που πούλησες την ιστορία σου για σκυλοτροφές.
Υπαρχουν και χειρότερα.
ʼντε κουράγιο και σου εύχομαι μετά τον λωρενς της αραβίας να γραψεις και τον έμπορα της βενετίας και να πάρεις ένα φορτηγό φρίσκις (από κόκκαλα πώς πάς; ροκανίζεις τίποτα ή σου έχουν πέσει τα δόντια; ).
Γιατί όχι και ένα δικό σου σκυλόσπιτο επιτέλους,να μήν σε τρώει το νοίκι.
Ώω, ωωωω καλό σκυλί ο τάντονας...καλό σκυλί!!

[Tanton]

Κύριε ʼσπικ ,
Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας για την προσωπική μου ζωή
( το είχατε δείξει και παλιότερα ).
Σας μεταφέρω μόνος μου τα νέα μου για να μην ψάχνεται ( άδικα ) αλλού.
Είμαι καλά, ( σχετικά ) ευτυχισμένος, ( μάλλον ) ερωτευμένος.
Ζω όπως πάντα διδάσκοντας, πουλώντας ιστορίες και σενάρια.
Μόνο για το νοίκι τώρα. Η σκύλα μου πέθανε πριν λίγες μέρες όπότε όχι πια σκυλοτροφές. ( μπορείτε να αστειεύεστε όσο θέλετε και να χοροπηδάτε…στο κάτω κάτω ένα ζώο ήταν ).
Όχι, δεν θα αγοράσω σκυλόσπιτο συνεχίζω να είμαι κατά της ιδιοκτησίας.
Αυτά.

Υ.Γ συνεχίζω πεισματικά να αρνούμαι να γνωρίσω και εσάς και τον …Τραπεζίτη σας. Με όσες βρισιές και να το πληρώνω αυτό εκατέρωθεν.

Υ.Γ Α! το… μαγαζί πια όλο δικό σας. Για λίγο ήρθα αλλά βαρέθηκα κιόλας. Συνεχίστε το καλό σας έργο και εσείς και η βοηθός -συναρχηγός σας.

[Fondeus]

Η Ιστορία δε γράφεται με "αν". Το ξέρανε καλά αυτό οι Ηττημένοι. Ούτε δικαιολογίες, ούτε μεμψιμοιρίες...ούτε "αν".Και την ψυχή τους δώσανε στη Μάχη, αλλά δεν έφτασε...Και πώς να φτάσει άλλωστε, όταν αυτοί πολεμούσαν με σπαθιά κι ο εχθρός με λέιζερ...Δε γίνονται εύκολα εκπλήξεις στον Πόλεμο.Δεν είναι ποδοσφαιρικός αγώνας.Εξαντλήσανε όλο τον ηρωισμό τους, όχι γιατί ελπίζανε πως θα κερδίσουν, μα για να τους μνημονεύουν οι μεταγενέστεροι σαν φωτεινό παράδειγμα αυταπάρνησης.
Αποσύρθηκαν,λοιπόν,οι Ηττημένοι στο καταφύγιό τους -όσοι απέμειναν βέβαια από τη σφαγή- και κάθησαν γύρω απ τη φωτιά. Ο Αρχηγός τους, σκληροτράχηλος, ζυμωμένος στις μεγάλες μάχες και πάνω απ όλα περήφανος, ξεκίνησε να μιλάει για την Επιστροφή και το πώς αυτή θα επιτευχθεί. Από τότε που διάβασε την Κάθοδο των Μυρίων, το κρυφό του όνειρο ήταν να οδηγήσει κάποτε τους όποιους στρατιώτες του πίσω,μετά από μια μεγάλη ήττα...Να γίνει κι αυτός ένας Ξενοφώντας. Καμιά νίκη δεν μπορούσε να συγκριθεί με αυτή την εμπειρία γι αυτόν...
Γενικά οι στρατιωτικοί -και δη οι επονομαζόμενοι "στρατόκαβλοι"- κουβαλάνε μια ανωμαλία, όχι τρέλα, ανωμαλία...Όταν,δε, η στρατιωτική τους ιδιοσυγκρασία έχει πλαστεί στο μετερίζι, κι όχι στα Κέντρα Εκπαίδευσης, τότε έχουν μια ανείπωτη ικανότητα να επιβάλλουν αυτή τους την ανωμαλία στους κατωτέρους τους. Κι εκείνοι να την αποδέχονται. Από σεβασμό κι όχι από υποχρέωση.
Ο Αρχηγός είχε ήδη σκεφτεί "μέσες άκρες" το σχέδιο της Επιστροφής. Και το χε σκεφτεί πριν καν ξεκινήσει η Μάχη. Είχε διαισθανθεί την Ήττα? Μήπως τον βόλευε και δεν έκανε κάτι για την αποτρέψει? Ή τουλάχιστον για να τη μετριάσει? Δεν θα το μάθουμε...Και τους έλεγε,λοιπόν, τα μονοπάτια, τα βουνά και τα ποτάμια κι όλα τα στοιχεία της φύσης που θα συναντούσαν ή θα απέφευγαν. Πού θα σταματήσουν για εφόδια, πού θα κρυφτούν, πού θα κοιμηθούν και όλα τα σχετικά.
Και οι ʼλλοι άκουγαν και υπάκουγαν. Ολότελα τσακισμένοι. Γιατί ηττήθηκαν με αυτόν τον τρόπο. Γιατί ηττήθηκαν. Μα και γιατί πολέμησαν...Κοιτάζανε αμίλητοι τη φωτιά και μέσα της βλέπανε τα πάντα.Όπως τα μέντιουμ κοιτάζουνε στη γυάλα τους το Μέλλον. Μόνο που αυτοί κοιτούσαν στη φωτιά το Παρελθόν...Το παρελθόν το δικό τους και των δικών τους. Είτε λέγονταν Οικογένεια, είτε Φίλοι, είτε Σύντροφοι. Ποιο Μέλλον άλλωστε να δουν? Γι αυτούς το Μέλλον ήταν τα επόμενα λεπτά, τα επόμενα δευτερόλεπτα.
Ήρθε και η ώρα του φαγητού. Κανείς δεν έφαγε. Δεν υπήρχε φαγητό. Μονάχα τα νύχια τους τρώγανε και τις παρανυχίδες. Τα νύχια είναι μια πάρα πολύ περίεργη "τροφή". Έχουν άλλη γεύση όταν έχεις αγωνία, άλλη όταν έχεις θυμό, στεναχώρια,πλήξη κ.ο.κ Οι Στρατιώτες, τώρα, γεύονταν την Απόγνωση και τη φτύνανε στη φωτιά μπας και την κάψουν.
Μόλις τελείωσε το "δείπνο", ο Αρχηγός τινάχτηκε όρθιος και με αντρική και στεντώρια φωνή είπε: "Φέρτε την κιθάρα να τραγουδήσουμε!!"
Οι ʼλλοι, μετά από μερικά δευτερόλεπτα αμηχανίας, "σκάσανε ένα δειλό χαμόγελο και κοιτάζονταν μεταξύ τους με βλέμματα που μεταφράζονταν σε "Μα ναι ρε...Τραγούδι...Δεν πα να γαμηθούνε όλοι! Τραγούδι ρε!"
Κάποιος έφερε την κιθάρα. ʼσματα κρυφής και ανατέλλουσας ελπίδας άρχισαν. Τραγούδια για τον έρωτα, για τις παρέες, για το ποτό. Τραγούδια για τη Λεβεντιά, τη Μάχη και τη Λευτεριά βέβαια ούτε κατά διάνοια...Πάνε αυτά, τελειώσανε. Θα τα τραγουδάνε τα σχολιαρόπαιδα στις Εθνικές Επετείους και οι Καλεσμένοι στις Τηλεοπτικές Εκπομπές Μνήμης. Οι Ητττημένοι όμως ΠΟΤΕ!
Τραγούδι στο τραγούδι, ξεχνιόντουσαν...Δειλά δειλά τα πρώτα αστειάκια, τα πειράγματα και αυτή η "υποψία κεφιού" μετετράπη σε γλέντι. Μονάχα ένας, ο Βενιαμίν των Ηττημένων δεν τραγούδαγε. Έμεινε να κοιτάζει τη φωτιά. Αγέλαστος και απαθής... Δεν τον πείραξε η Ήττα -μπορεί και να ταν ο μόνος-, δεν τον πείραξε ούτε η Μάχη, ούτε ο Πόλεμος, ούτε αυτοί που χάθηκαν. Δεν τον προβλημάτιζε καν η Επιστροφή, ούτως ή άλλως απλά θα ακολουθούσε. Η Καλή του τον απασχολούσε. Που τον παράτησε πριν ξεκινήσει ο Πόλεμος. Κι από τότε...όυτε φωνή ούτε ακρόαση... Η φωτιά έκαιγε το πρόσωπό του και το μαράζι του έρωτα "έκαιγε" την καρδιά του. Δεν το χε πει σε κανέναν από τους Συμπολεμιστές. Δεν είχε ανάγκη να το μοιραστεί. Ήθελε να πονάει μόνος του.
Και ξαφνικά ο Αοιδός θυμήθηκε ένα παλιό ζεϊμπέκικο και άρχισε να το τραγουδάει:

Έχω να λάβω γράμμα σου 40 μέρες τώρα,
τάχα να ζεις ή χάθηκες σαν το πουλί στη μπόρα...

Ο Βενιαμίν σηκώθηκε αργά...

Μέρα και νύχτα ξαγρυπνώ με μάτι δακρυσμένο,
τον ταχυδρόμο να φανεί στη στράτα περιμένω.

...το χόρεψε αργά...

ʼλλοι μου λέν πως πέθανες κι άλλοι πως ζεις για μένα,
άλλοι πως μ' απαρνήθηκες και πάν' όλα χαμένα...

...και κάθησε αργά πίσω στη θέση του χωρίς να πει τίποτα.

Οι ʼλλοι μπορεί να μην ήξεραν τίποτα για τον πόνο του, αλλά τον διέγνωσαν στα μάτια του και στον τρόπο που χόρευε αυτό το "δακρύβρεχτο" ζεϊμπέκικο...Δεν βάρεσαν παλαμάκια, ούτε κατα τη διάρκεια του τραγουδιού και του χορού, ούτε στο τέλος. Δε θέλησαν να εκφυλίσουν την ιερή αυτή στιγμή του Βενιαμίν.
Μόνο ο Αρχηγός, του "γράπωσε" με συμπόνοια τον ώμο και του πε:
" Μην ανησυχείς μικρέ, από αύριο Επιστρέφουμε..."

Δεν ήξερε όμως τίποτα. Γι αυτό και ο Βενιαμίν δε γύρισε καν να τον κοιτάξει...




[/b]

[Tanton]

Νόμιζα ότι είχε φύγει, έστω για λίγο, μα την αλήθεια
Αλλά νάτη η ¨τσουπετάγομαιναπωτηνμαλακίαμου¨
Και θέλει να ανοίξει και φιλολογική συζήτηση!
Δεν είμαστε καλά!
Είπαμε ότι είμαι λίγο στριμωγμένος και στεναχωρημένος τον τελευταίο καιρό αλλά όχι και τόσο… απελπισμένος!
Έπιασε στο στόμα της και την Γερτρούδη Μπελ! Δεν της άρεσε που πέθανε παρθένα ( όπως η ίδια λέει τουλάχιστον ) ήθελε ειδύλλιο!
Εγώ παραιτούμαι με την περίπτωσή σας. Παλιά αγγλική παροιμία λέει: Ακόμα και οι Θεοί μπροστά στην ανθρώπινη βλακεία σηκώνουν τα χέρια.
Η περίπτωσή σου είναι ανίατη.
Ξέρω μόνο τι θα συνέφερε.
Μια συνάντηση με μια άλλη σπουδαία γυναίκα ( που έχει πεθάνει πολλά χρόνια πριν ).
Πριν γίνει η σπουδαία ζωγράφος που έγινε
Πριν γίνει η μεγάλη κοσμική που έγινε
Πριν φτιάξει τον μεγάλο συγγραφέα που έφτιαξε
Τότε στην αρχή
Που μένα μαστίγιο και μια καραμπίνα στο κάθε χέρι έβαζε στην θέση του κάθε ανόητο και θρασύ.
ʼσε δεν θα καταλάβεις
Ίσως μόνο η Νεφερτίτη να θυμάται κάτι αμυδρά
Τότε που μπορούσαμε να μιλάμε σοβαρά
Με σπουδαίες γυναίκες για μεγάλες Γυναίκες
Τώρα μιλάμε με κότες που κουτσουλάνε με σπέρμα τον Σεφέρη.
Οι κότες!