Η διαφορά μας (εμάς των 'σωφρόνων' -τρομάρα μας) με τους τρελούς είναι ότι τους αντιμετωπίζουμε έτσι όπως τους αντιμετωπίζουμε. Αυτοί με τη σειρά τους δε μας βλέπουν σαν ένα άλλου είδους 'τρελούς' (όσο κι αν μερικές απλοϊκές θεωρίες το πιστεύουν αυτό). Δε μας κοιτούν με μισό μάτι. Δεν μπαίνουν καν στον κόπο να μας καταλάβουν. Μας θεωρούν ισότιμα μέλη της κοινωνίας όπου παρέα ζούμε. Μας βλέπουν απλά σαν...συνανθρώπους.
ʼρα, οι 'τρελοί' που ανέφερα στην εισαγωγή, που θέλουν να 'αφομοιωθούν' στην κοινωνία μας, έχουν ίσως μια κάποια επίγνωση του ότι είναι τρελοί άρα...ΔΕΝ είναι ουσιαστικά τρελοί. Είναι απλά απροσάρμοστοι. Και ένας λόγος παραπάνω που θέλουν να περάσουν στην 'αλλη πλευρά' είναι το ότι ίσως ζηλεύουν τον εν γένει τρόπο ζωής των υπολοίπων. Μάλλον αντιλαμβάνονται ότι διάλεξαν άλλη τρέλα απ αυτή που τους ταιριάζει. Προτιμούν, δηλαδή, να υπάγονται στους 'τρελούς' που αγχώνονται για τη δουλειά, που αγοράζουν καταναλωτικά αγαθά μανιωδώς, που δε βρίσκουν να παρκάρουν κλπ κλπ, παρά στους κανονικούς τρελούς.
Το να κυκλοφορήσει κάποιος γυμνός στους δρόμους είναι όντως τρελό. Και πολύ περισσότερο όταν έξω χιονίζει. Σε μια κοινωνία όμως όπου όλοι κυκλοφορούν -υποθετικά- γυμνοί, τρελό είναι να κυκλοφορεί κάποιος ντυμένος... Σχετικά είναι όλα, κι αυτό δεν το λέω εγώ, αλλά ο Ηράκλειτος και ο Αϊνστάιν. Το να κάνεις πολλές φορές ό,τι δεν κάνουν οι άλλοι, μόνο και μόνο για να διαφοροποιηθείς δεν είναι τρέλα, είναι κόμπλεξ. Τρέλα -για μένα- είναι να κάνεις ό,τι κάνουν οι άλλοι, αλλά με δικό σου, 'τρελό' τρόπο... Και φυσικά, δεν μιλάω για κλινικές παθήσεις, αλλά για κοινωνικά φαινόμενα.
Το να κυκλοφορεί κάποιος, βέβαια, με μια καραμπίνα και να καθαρίζει όποιον βρίσκει στο διάβα του δεν είναι τρέλα, είναι σχιζοφρένεια.
Σύμφωνα με τους Pink Floyd στο αριστουργηματικό Dark Side of the Moon, όλες οι σκοτεινές δυνάμεις της ζωής, όλες αυτές οι 'πιέσεις' και τα άγχη της σύγχρονης ζωής μας (η 'σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού') μπορύν να μας οδηγήσουν στην τρέλα. Κατ'εμέ, απλά είναι ικανά όλα αυτά να μας μεταφέρουν από ένα είδος τρέλας σε ένα άλλο...
Ο Syd Barrett, παρόλα αυτά,οδηγήθηκε εκεί που οδηγήθηκε, με τη 'βοήθεια' και διαφόρων ουσιών. Τελικά, ή 'πάτησε σε δύο βάρκες' εξερευνώντας και τις δυό πλευρές, ή απλά δεν ανήκε ποτέ στη δική μας πλευρά και -απλά- ενίσχυσε την ήδη υπάρχουσα -και υφέρπουσα!- τρέλα του με ό,τι μπορούσε... Ήταν ένας -όπως λέμε- τρελός με 'πατέντα' εξ αρχής, φτάνοντας στα όρια του εθελουσίως ή απλά το πολύ LSD μετάλλαξε έναν 'λογικό' άνθρωπο σε τρελό?
Για όλους εσάς που βιάζεστε να κρίνετε κάτι ως 'τρελό'. Μπορείτε και να γενικεύετε αν θέλετε, ή ακόμα ακόμα και να περιαυτολογείτε...
