Η κατάντια

[onMYnerves]

Περπάταγε μήνες, χρόνους χωρίς να τον βλέπει κανένας, χωρίς κανείς να ξέρει που πάει. Δε τον ένοιαζε τίποτα, κανείς δεν ήξερε από πού εξασφάλιζε τροφή, νερό, στέγη κι όλα τα σχετικά, γιατί κανείς δε του 'δινε.
Δεν ήταν τίποτ' άλλο παρά ένα όμορφο κοντό αγοράκι με άσπρο πρόσωπο και σκούρα μαλλιά, κάπου γύρω στα δέκα, με περιέργως αρκετά καθαρά ρούχα και σώμα, άμα κρίνουμε από το σε τι συνθήκες ζούσε.
Μετά από πολύ καιρό έφτασε σ' ένα μοναστήρι. Δεν ήξερε διόλου τι ήταν, αλλά χτύπησε την πόρτα, του άνοιξαν και μπήκε μέσα. Όταν τον ρώτησαν τι έψαχνε και αν είχε οικογένεια, εκείνο έδωσε με έναν απόλυτα φυσικό τρόπο, σα να έλεγε τ' όνομά του, μια απάντηση που κανείς δε θα περίμενε: "Ψάχνω να βρω τον κόσμο του Θεού. Αποκλείεται ένας τόσο απαίσιο και κακό κόσμο να κυριαρχεί ο Θεός."
Όχι, δεν είναι να σας κάνει εντύπωση, δεν ήταν παιδί άθεων ή κάτι σχετικό. Ήταν απλώς το νέο πειραματόζωο στην ολήμερη παρακολούθηση των τύπου ελληνικών ειδήσεων προτού εφαρμοστεί αυτό το σύστημα σε όλες τις χώρες...

[epsilon]

ναι, και δε μιλάς σε κανέναν
σιγά μη μιλήσεις
είπαμε
ο φραγμός
αρχίζει
απ'το καταραμένο το λαρύγγι
μετά προχωρά παντού μέχρι να πάρεις έναν μπλαντά και να κόψεις τα χέρια σου.

[epsilon]

τον μπαλντά για να κόψεις τα χέρια σου πρέπει να τον δώσεις σ'έναν άλλο.
τον κουβαλάω και ψάχνω. ίσως έχω εντοπίσει κάποιον για να τον δώσω. ωστόσο γράφω.

[epsilon]

στη σιφινιέρα του παλιού, απλού σπιτιού, έβαλα τα κόκκαλά μου για σένα.
μπορείς να παίξεις μ'αυτά, γιάντες, θυμάσαι; πολύ καλό αυτό το εστιατόριο. δεν πήγα μαζί σου. στο πάτιο ο πρόδρομος όρθιος, ένα ψάρι στ'απέναντι πιάτο. το πιάτο δε μιλούσε, η προδοσία είχε αρχίσει από τότε.
ωστόσο, πάλεψα με τη σιωπή, πάλεψα με τη στοργή σου, με τα όνειρά σου, με τα χέρια, τα λόγια, την ίδια την ψυχή.
τώρα σου χαρίζω τα κόκκαλα. έξω σκύλοι.
εδώ είμαι.