ΤΟ ΔΑΣΟΣ

[kathy]

Βρισκόταν σε ένα μεγάλο δάσος. Ήταν σκοτεινά και ήσυχα.Προχωρούσε χωρίς να ξέρει που πηγαίνει, τα βήματα του ακούγονταν βαριά στην ησυχία της νύχτας. Οι σκιές από τα δέντρα του προκαλούσαν φόβο, ήταν σαν να τον κορόιδευαν. Αναρωτιόταν τι του συνέβαινε, χωρίς να σταματάει να περπατάει. Ξαφνικά κατάλαβε. Είχε χαθεί. Ήταν χαμένος και μόνος. Σταμάτησε και ένιωσε την απελπισία να κυριεύει όλο του το σώμα. Ήθελε να φωνάξει. Η φωνή του αντήχησε σε μια απεγνωσμένη βοήθεια[/i].

Πετάχτηκε απ'το κρεβάτι του. Η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή. Ένιωσε τον ιδρώτα να κολλάει πάνω του. Δεν ήξερε τι ώρα ήταν. ʼνοιξε το πορτατίφ δίπλα του και κοίταξε το ρολόι. Πεντέμιση. Ετοιμάστηκε να ξανακοιμηθεί. Πριν σβήσει το φως γύρισε και κοίταξε δίπλα. Με ένα πρωτόγνωρο τρόμο είδε πως η Αλεξάνδρα δεν ήταν εκεί.
Έτρεξε μέσα και άναψε το φως σε κάθε δωμάτιο. Απόλυτη ησυχία παντου. Η Αλεξάνδρα δεν ήταν εκεί. Αφού σταμάτησε να γυρίζει μες στο σπίτι σαν τρελός, επέστρεψε στο κρεβάτι του και προσπάθησε να βάλει τις σκέψεις του σε τάξη. Όμως, και πάλι δεν καταλάβαινε, δεν μπορούσε να φανταστεί τι είχε συμβεί.
Ξαφνικά πρόσεξε έναν άσπρο φάκελο πάνω στο μαξιλάρι της Αλεξάνδρας. Τα ίχνη του κορμιού της πάνω στο σεντόνι τον έκαναν να νιώσει πόνο. Με χέρια που έτρεμαν από την αγωνία άνοιξε το φάκελο.
Τα γνωστά γράμματα της αγαπημένης του τον περίμεναν σαν από κάποιο εφιάλτη.

"Μιχάλη, φεύγω.
Δε σου ζητάω να με συγχωρέσεις, καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι κάτι τέτοιο. Δεν έχει σχέση με σένα όλο αυτό...λυπάμαι τόσο πολύ...ειλικρινά δεν μπορείς να φανταστείς πόσο λυπάμαι...Ήρθε η ώρα, όμως, να αντιμετωπίσω κάποια πράγματα και πρέπει να είμαι μόνη μου σ'αυτό. Ξέρω πως δεν καταλαβαίνεις και δε στο ζητάω καν.
Σ'ευχαριστώ για αυτά τα τρία χρόνια, ήταν τα πιο όμορφα της ζωής μου...
Καμία συγνώμη δε χωράει εδώ μέσα και το καταλαβαίνω...
Μην ανησυχείς για μένα..."

Τα χέρια του έτρεμαν. Διάβαζε και ξαναδιάβαζε το γράμμα. Το μυαλό του γύριζε, ένιωθε πως έφτανε την τρέλα. Ξάπλωσε και έκλεισε τα μάτια.
"Σε λίγο θα ξυπνήσω απ'τον εφιάλτη, έλεγε και ξαναέλεγε στον εαυτό του, και όλα θα είναι όπως πριν...το πρωί όλα θα είναι εντάξει..."
Ξανακοιμήθηκε και βρέθηκε πάλι στο σκοτεινό δάσος.

[kathy]

Το επόμενο πρωί ξύπνησε ακούγοντας κελαηδίσματα πουλιών απ'έξω. Ήταν το αγαπημένο του ξύπνημα. Θέλησε να απολαύσει το κυριακάτικο χουζούρεμα στην αγκαλιά της Αλεξάνδρας και με κλειστά μάτια κινήθηκε προς το μέρος της.
Κενό. ʼνοιξε τα μάτια με τρόμο. Το γράμμα ήταν εκεί. Δεν ήταν όνειρο, λοιπον. Δεν μπορούσε να το πιστέψει, δεν ήταν δυνατό να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Σηκώθηκε απ'το κρεβάτι του και πήγε στην κουζίνα να φτιάξει καφέ προσπαθώντας να οργανώσει τις σκέψεις του.
Τα πουλιά απ'έξω κελαηδούσαν στην ηρεμία του κυριακάτικου πρωινού. Με δυσκολία κατάφερε να σταματήσει να ελπίζει πως όλο αυτό ήταν μια κακόγουστη φάρσα. Η Αλεξάνδρα είχε φύγει. Έτσι. Αφήνοντας μόνο ένα περίεργο γράμμα. Και είχε πάει που;
Ένιωθε να τρελαίνεται. "Μείνε ψύχραιμος, έλεγε και ξανάλεγε στον εαυτό του, θα βρεθεί μια άκρη".
Η αλήθεια ήταν πως τους τελευταίους μήνες δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά. Είχαν απομακρυνθεί πολύ. Έφταιγε και το ωράριο τους. Η Αλεξάνδρα ήταν νοσοκόμα, πέρναγε πολλά βράδια στο νοσοκομείο. Πολλά πρωινά βρίσκονταν στην πόρτα, εκείνη γύριζε κατάκοπη κι εκείνος έτρεχε αγχωμένος στο γραφείο. Όμως, δεν ήταν πάντα έτσι, άλλοτε έβρισκαν χρόνο ο ένας για τον άλλο. Ξαφνικά τον πλημμύρισε μια νοσταλγία για την Αλεξάνδρα του τότε, την Αλεξάνδρα που έβρισκε χρόνο να του χαμογελάσει όσο κουρασμένη και να ήταν. Με φρίκη ανακάλυψε πως η Αλεξάνδρα που έφυγε στα κλεφτά το προηγούμενο βράδυ του ήταν μια ξένη.
Ήπιε τον καφέ του και γύρισε στο δωμάτιο. ʼνοιξε την ντουλάπα. Όλα τα ρούχα της έλειπαν. "Είναι οριστικό", σκέφτηκε και έκλεισε την ντουλάπα.
Θα γινόταν σύντομα, ήταν μάταιο να το αρνηθεί. H συνήθεια και ο ξεχασμένος έρωτας τους δεν έφταναν για να κρατηθεί αυτή η σχέση. Μπορούσε επιτέλους να το παραδεχτεί στον εαυτό του. Όμως έτσι; Έτσι;
Χωρίς κουβέντα; Στα κλεφτά; Είχε δώσει τον καλύτερο εαυτό του σ'αυτή τη σχέση και σίγουρα του άξιζε κάτι παραπάνω.
Και τότε ξεχείλισε από θυμό. Ένιωθε ικανός να τη σκοτώσει αν την έβρισκε. Μια σχέση πρέπει να τελειώνει και απ'τους δύο. Πήρε μια μπλούζα κι ένα παντελόνι απ'τη ντουλάπα και ντύθηκε νευριασμένος. Έφυγε κλείνοντας δυνατά την πόρτα πίσω του.
Περπάτησε αρκετά, ενώ οι σκέψεις πάλευαν μέσα του. Θυμός, απορία, θλίψη, απελπισία..κι ύστερα πάλι θυμός...Έφτασε μέχρι το άλσος που βρισκόταν στην άκρη της πόλης. Ήταν ήσυχα, πολύ ήσυχα, ακούγονταν μόνο τα πουλιά και το ανοιξιάτικο αεράκι που περνούσε απ'τα φύλλα.
Έκατσε λαχανιασμένος σ'ένα παγκάκι. Το βλέμμα του χάθηκε στα μεγάλα δέντρα. Μπορούσε ν'ακούσει την καρδιά του να χτυπάει δυνατά. Ήταν μόνος.
Η ηρεμία γύρω του τον έκανε να σκεφτεί καθαρότερα. Κι αν της συνέβαινε κάτι κακό; Κι αν έπρεπε να ψάξει να τη βρει και να τη σώσει, όπως κάνουν οι κινηματογραφικοί ήρωες; Ή μήπως απλά βρήκε κάποιον άλλον και δεν άντεχε να του το πεί;
Πως θα μάθαινε; Η Αλεξάνδρα είχε μόνο δύο καλές φίλες, η μια έμενε στην επαρχία και με την άλλη δούλευαν μαζί, δεν είχε όμως το τηλέφωνο της.
Αποφάσισε πως την άλλη μέρα θα πήγαινε στο νοσοκομείο να τη βρει. Να ζητήσει εξηγήσεις. Να βάλει ο ίδιος το δικό του τέλος.
Σηκώθηκε απ'το παγκάκι. Διέσχισε το άλσος νιώθωντας όλο και πιο αδύναμος.

[kathy]

Το βράδυ δεν κοιμήθηκε καθόλου. Σαν να φοβόταν να πλησιάσει στο άδειο κρεβάτι. Τριγύριζε στο σπίτι προσπαθώντας να βρει αφημένα ίχνη της Αλεξάνδρας. Ένα σαμπουάν στο μπάνιο, ένα ξεχασμένο φανελάκι, ένα τσιμπιδάκι φρυδιών...ό,τι έβρισκε το κοίταζε για ώρα και το περιεργαζόταν με τα δάχτυλα του σαν να φοβόταν μην εξαφανιστεί ξαφνικά.
Και οι λιγοστές φωτογραφίες...δεν είχαν πολλές φωτογραφίες μαζί, η Αλεξάνδρα δεν ήθελε να βγάζει φωτογραφίες...
Γύρω στις 4 πήγε στο σαλόνι και άρχισε να ψάχνει μανιωδώς τα cd τους. Κάποια έλειπαν...τα αγαπημένα της...το "ok computer" και "η σονάτα του σεληνόφωτος"...
Προσπάθησε να θυμηθεί τραγούδια που άκουγαν μαζί και τα έβαλε ένα ένα, προσπαθώντας να ξαναζήσει τις παλιές εκείνες στιγμές.
Έβαλε ένα best of των doors. Το "don't u love her madly"...τον ανάγκαζε να της το αφιερώνει...και το "crystal ship"...i'd like to have another kiss, του έλεγε κάθε βράδυ τον πρώτο χρόνο της σχέσης τους...
Και το "wild is the wind"...το άκουγαν ένα βράδυ γεμάτο έρωτα...και είχε γίνει απ'τα αγαπημένα της...όμως, δεν ήταν δίκαιο...εκείνης δεν της άρεσε ο bowie παλιά...εκείνος την έκανε να τον αγαπήσει...και τώρα ένα τραγούδι του είχε γίνει κομμάτι της...και το πήρε μαζί της, όμως, εκείνος την έκανε να το αγαπήσει...όχι, δεν ήταν καθόλου δίκαιο...
Και να ήταν μόνο ένα τραγούδι...σκέφτηκε με πίκρα...πόσες ταινίες...πόσες ταινίες δεν θα άντεχε να ξαναδεί γιατί θα του θύμιζαν την Αλεξάνδρα...
Κι όμως, ήταν δική του αγαπημένη ταινία το fight club, μετά έγινε δική της...εκείνον δεν τον ένοιαζε που δε θα ξανάβλεπε το sabrina με την Όντρει Χέρμπορντ, ούτε και το la vita e bella...αλλά το fight club;
Ψάχνοντας στα cd έπεσε πάνω στο soundtrack του Notting Hill. Το έβγαλε απ'τη θήκη του και το έσπασε στα δύο. Κι ένιωσε σχεδόν όμορφα.
Κι εκείνος; Τι είχε πάρει απ'την Αλεξάνδρα που δεν του ανήκε; Σηκώθηκε και πήγε προς τη βιβλιοθήκη. Τράβηξε το "Όταν έκλαψε ο Νίτσε"...εντάξει...είχε γίνει αφορμή για να ασχοληθεί λίγο με την ψυχολογία, που μέχρι τότε του καθόταν στο στομάχι...παραεπιστήμη την ανέβαζε, παραεπιστήμη την κατέβαζε για χρόνια ολόκληρα, μέχρι να του ανοίξει λίγο τα μάτια η Αλεξάνδρα...μπορούσε, όμως, να ζήσει και χωρίς τον κο Yalom...και χωρίς τον κο Freud...κατέβασε και την "Ερμηνεία των ονείρων" και το "Eισαγωγή στην ψυχανάλυση"... δεν μπορούσε να τα πετάξει ή να τα κάψει, βιβλία ήταν...θα τα έκρυβε, όμως, σε κάποιο συρτάρι...από εκείνη την ημέρα η ψυχολογία θα ξαναγινόταν παραεπιστήμη...καλύτερα δεν ήταν πριν που δε χρειαζόταν να αναλύσει τα όνειρα του, τις επιθυμίες, τις ανάγκες του, το ασυνείδητο, το εγώ, το υπερεγώ και όλες τις άλλες μ... της ψυχανάλυσης;
Σκατά...τον εαυτό του κορόιδευε...η Αλεξάνδρα ήταν καταπληκτική στο να αναλύει τα όνειρα του -τότε που τα άκουγε. Όμως, όχι...έκρυψε τα βιβλία στο συρτάρι...αντίο για πάντα ,κύριε Sigmund...η ψυχολογία ξαναέγινε παραεπιστήμη...

[kathy]

Το επόμενο πρωί ο Μιχάλης ξύπνησε στον καναπέ περιτριγυρισμένος από cds στο πάτωμα. Σηκώθηκε και πήγε στο μπάνιο. Απέφυγε να κοιτάξει το πρόσωπο του στον καθρέφτη...οι χωρισμοί ποτέ δεν τον κολάκευαν ιδιαίτερα...
Έκανε ένα κρύο ντους κι έφτιαξε καφέ. Ύστερα τηλεφώνησε στο γραφείο και είπε πως ήταν άρρωστος. Ντύθηκε κι έφυγε για το νοσοκομείο.
Αποφάσισε να πάρει το λεωφορείο, γιατί δεν είχε κανένα κουράγιο να οδηγήσει. Περιμένοντας στη στάση γύριζε συνέχεια απ΄το μυαλό του η ίδια σκέψη..."Γιατί πήρε το "ok computer"; Δικό μου ήταν το cd;" Μπορούσε να θυμηθεί τη μέρα που το είχε αγοράσει...
Δεν ήταν βέβαια απ'τα αγαπημένα του. Της Αλεξάνδρας ήταν. Ήξερε όλους τους στίχους απ'έξω...
"Ξέρεις ποιός είναι ο χειρότερος εφιάλτης μου σε μια σχέση;" του είχε πει μια μέρα που το άκουγαν στο αυτοκίνητο.
Δεν είχε καταφέρει να μαντέψει.
"ʼκου τον"
Το cd έπαιζε.
"suuch a perfect hoouse and suuch a peerfect garden
noo alarms and noo suprises
noo alarms and noo suprises for youu..."
Μήπως η σχέση τους είχε γίνει κάτι τέτοιο, λοιπόν;
Στο διάολο και οι radiohead...και οι placebo και οι pulp και ο morrissey και οι coldplay και οι madrugada και ό,τι της άρεσε...θα ξανάρχιζε ν'ακούει metal...iron maiden, όπως στο σχολείο και queensryche και savatage...και μέχρι και gradle of filth θ'άκουγε, δεν υπήρχε κάτι στους gradle of filth να τη θυμίζει...και θα ξέθαβε και τις metal μαύρες μπλούζες που φόραγε στο γυμνάσιο...κομμένα τα καρώ πουκαμισάκια που της άρεσαν...
Σταμάτησε να νιώθει θυμό που πήρε μαζί της το ok computer. Και ξαφνικά συνειδητοποίησε πόσο αντιφατικός άνθρωπος ήταν η Αλεξάνδρα.
Μα καλά, τι σχέση έχουν οι radiohead με τον Μπετόβεν;
Τι θα λέγατε γι'αυτό, κύριε Sigmund;

[kathy]

Το λεωφορείο έφτασε. Δεν άντεξε να μην σκεφτεί πως αυτό το λεωφορείο έπαιρνε κάθε μέρα η Αλεξάνδρα. Μπήκε μέσα και έκατσε στο παράθυρο.
Προσπάθησε να χαζέψει στο δρόμο και να μη σκέφτεται τίποτα.
Μετά από μισή ώρα υπεράνθρωπης προσπάθειας έφτασε έξω απ'το αντικαρκινικό νοσοκομείο, που δούλευε η Αλεξάνδρα.
Κατέβηκε νιώθωντας ένα σφίξιμο στο στομάχι. Το σφίξιμο μεγάλωνε, καθώς παρατηρούσε τα θλιμμένα πρόσωπα που έμπαιναν και έβγαιναν απ΄τη μεγάλη πόρτα.
Μπήκε μέσα. Γιατροί και νοσοκόμες πηγαινοέρχονταν βιαστικοί. Κι ανάμεσα τους θλιμμένα πρόσωπα. Περιπλανήθηκε αρκετή ώρα στους διαδρόμους μην ξέροντας τι να κάνει. Σε κάποια στιγμή το μάτι του πήρε τη Τζένη, τη φίλη της Αλεξάνδρας. Έσερνε ένα καροτσάκι. Έτρεξε προς το μέρος της και την τράβηξε απ'το χέρι. Εκείνη γύρισε ξαφνιασμένη.
"Μιχάλη...τι κάνεις εδώ;"
"Ψάχνω την Αλεξάνδρα..."
Η Τζένη τον κοίταξε έκπληκτη.
¨Μα...η Αλεξάνδρα δε δουλεύει πια εδω...παραιτήθηκε πριν ένα μήνα...δε σου είπε τίποτα;¨
"Έφυγε...άφησε μόνο ένα σημείωμα...μα καλά...τι θα πει παραιτήθηκε;"
"Κάτι συνέβη...κοίτα...δεν μπορώ να σου μιλήσω τώρα, έχω δουλειά...σε μια ώρα θα είμαι ελεύθερη...μπορείς να περιμένεις;"
"Ναι, βέβαια...θα είμαι εδώ..."
Η Τζένη έφυγε με το καροτσάκι της κι εκείνος έκατσε σε μια καρέκλα καρφώνοντας τα μάτια στο ασπρόμαυρο πάτωμα. Λίγη ώρα μετά δύο μακριές γάμπες τράβηξαν την προσοχή του. Σήκωσε τα μάτια. Μια κοπέλα με χλωμό πρόσωπο και ένα μαντήλι στα μαλλιά έκατσε απέναντι του. Δίπλα της μια μεσήλικη γυναίκα με πονεμένο πρόσωπο.
"Θα πρέπει να ήταν πολύ όμορφη πριν..." σκέφτηκε. Κι αναρωτήθηκε ακόμα μια φορά πως η Αλεξάνδρα άντεχε να δουλεύει εκεί μέσα. Προσπάθησε να αποφύγει το βλέμμα της κοπέλας, ωστόσο δε χρειάστηκε για πολύ. Μια πόρτα άνοιξε και κάποιος τη φώναξε. Σηκώθηκε με μια αξιοπρέπεια που τον χτύπησε σαν γροθιά στο στομάχι. Η μητέρα της την κοίταξε με αγωνία.
"Μην ανησυχείς" της είπε η κοπέλα.
Αρκετή ώρα αργότερα κι ενώ μια νοσοκόμα μπήκε και βγήκε κανα δυο φορές η πόρτα άνοιξε και η κοπέλα βγήκε. Το πρόσωπο της ήταν χαμένο στην απογοήτευση. Πίσω της ακολούθησε ένας νεαρός γιατρός.
"Λυπάμαι...τα λευκά ήταν πολύ χαμηλά...δε γίνεται ούτε σήμερα να κάνουμε χημειοθεραπεία..."
"Μα γιατρέ...η αρρώστια προχωράει..."
"Λυπάμαι...θα ξαναδοκιμάσουμε την άλλη βδομάδα...τώρα με συγχωρείτε" είπε ο γιατρός και απομακρύνθηκε.
"Πάμε, μαμά..."είπε μόνο η κοπέλα.
Η γυναίκα σηκώθηκε βουρκωμένη. Βγήκαν έξω στηρίζοντας η μία την άλλη.
Ένιωσε απαίσια. Ποτέ δεν είχε ξανανιώσει τόσο απαίσια στη ζωή του. Αν εκείνος πονούσε έτσι με ένα χωρισμό, πως μπορούσε να πονάει κάποιος που παλεύει για τη ζωή του; Και πάλι θυμήθηκε έναν αγαπημένο στίχο της Αλεξάνδρας. Από ένα τραγούδι των Smiths.
I wonder to myself
will life ever be sane again?
Καταραμένη Αλεξάνδρα. Ακόμα κι εκείνη τη στιγμή ήταν στο μυαλό του.

[kathy]

"Μιχάλη..." η φωνή της Τζένης σαν να τον ξύπνησε από όνειρο.
Σηκώθηκε.
"Πάμε στο κυλικείο να πιούμε ένα καφέ..." του είπε η Τζένη κι εκείνος την ακολούθησε αμίλητος.
Και στο κυλικείο το τοπίο ήταν ίδιο. Γιατροί, νοσοκόμες και θλιμμένα πρόσωπα.
"Μιχάλη...είπε η Τζένη, δεν ξέρεις τίποτα για τον κύριο Δημήτρη;"
"Ποιός είναι αυτός;" ρώτησε έτοιμος ν'ακούσει πως ήταν εραστής της Αλεξάνδρας.
"Ήταν...ο κος Δημήτρης ήταν ένας ψυχίατρος...είχε καρκίνο στον πνεύμονα πριν από δύο χρόνια...τότε τον πρωτογνωρίσαμε...ήταν ο πιο κεφάτος και έξυπνος ασθενής που πέρασε ποτέ από δω...πριν από έξι μήνες έκανε μετάσταση στο λάρυγγα...νοσηλεύτηκε εδώ...δεν υπήρχαν ελπίδες...η Αλεξάνδρα πέρναγε πολύ χρόνο μαζί του...ξέρεις εκείνος δεν είχε οικογένεια, ήταν μόνος...πριν από ένα μήνα πέθανε και η Αλεξάνδρα παραιτήθηκε. Δεν την είχα δει ποτέ τόσο χάλια...μιλήσαμε πριν από δύο βδομάδες, είχε πει πως θα πήγαινε στο χωριό της...τώρα δεν ξέρω...δεν έχω νέα της από τότε..."
¨Στο χωριό της; Μα δεν έχει κανέναν εκεί..."
"Δεν ξέρω, Μιχάλη, πραγματικά..."
Ο Μιχάλης σηκώθηκε. Ήθελε να σκεφτει.
"Σ'ευχαριστώ"είπε στη Τζένη
"Αν τη βρεις, πες της να μου τηλεφωνήσει...ανησυχώ..."
"Εμένα μου είπε να μην ανησυχώ..." απάντησε πικρά και της κούνησε το χέρι.
Όταν βγήκε απ'τη μεγάλη πόρτα πήρε μια βαθιά ανάσα. Και του φαινόταν αλλιώτικη από πριν.

Αποφάσισε να περπατήσει. Το περπάτημα πάντα τον βοηθούσε να σκεφτεί.
ʼρχισε να ξεφυλλίζει στο μυαλό του τις αναμνήσεις του με την Αλεξάνδρα.
Την είχε γνωρίσει στο τρένο. Διάβαζε ένα βιβλίο του Καζαντζάκη...προσπαθούσε να θυμηθεί ποιό...μάλλον την Ασκητική. Της έπιασε κουβέντα, είπε ό,τι ήξερε και δεν ήξερε για τον Καζαντζάκη για να την εντυπωσιάσει.
Τον πρώτο χρόνο ήταν πολύ ερωτευμένοι. Δε θυμάται τίποτα άλλο. Το δεύτερο χρόνο λιγότερο. Τότε ήταν που η Αλεξάνδρα γνώρισε εκείνον τον ψυχίατρο. Τότε ήταν που άρχισε να φέρνει συνεχώς στο σπίτι βιβλία ψυχολογίας και ψυχανάλυσης. Που άρχισε να του μιλάει για ασυνείδητα και ψυχικά τραύματα.
Θυμήθηκε μια συζήτηση τους για το δάσος. Έβλεπε συχνά στον ύπνο του να χάνεται σ'ένα δάσος, να είναι μόνος και να ψάχνει μάταια διέξοδο.
"Είχα χαθεί όταν ήμουν μικρός σε μια εκδρομή. Με έψαχναν για ώρες...με βρήκαν τελικά κουλουριασμένο κάτω από ένα δέντρο λίγο πριν νυχτώσει...είναι η χειρότερη μου ανάμνηση...ήμουν εννιά ή δέκα χρονών...φώναζα και δε μ'άκουγε κανείς...άκουγα μόνο τον αέρα στα φύλλα"της είχε εξομολογηθεί.
"Όμως απ'όταν σε γνώρισα...πραγματικά δεν το έχω ξαναδεί αυτό το όνειρο..."της είχε πει και ήταν αλήθεια. Εκείνη είχε χαμογελάσει.
"Αλήθεια...εσένα ποιά είναι η χειρότερη παιδική σου ανάμνηση;" τη ρώτησε λίγο μετά.
Το βλέμμα της σαν να είχε πάγωσει ξαφνικά.
"Ο πατέρας μου είχε καρκίνο. Νοσηλεύοταν δύο μήνες στο νοσκομείο. Ένα σαββατιάτικο απόγευμα είχε ζητήσει να με δει. Εγώ ήμουν θυμωμένη μαζί του γιατί δεν είχε έρθει στα γενέθλια μου το προηγούμενο βράδι. Δεν πήγα. Την Κυριακή πέθανε. Ήμουν εφτά χρονών."
Την είχε κοιτάξει έκπληκτος.
"Λοιπόν, ποιά ταινία θα δούμε...λέγε" το βλέμμα της είχε ξαναγίνει τρυφερό και παιχνιδιάρικο.

[kathy]

"Το δάσος είναι η μοναξιά σου...δεν μπορείς να φοβάσαι τη μοναξιά σου...δεν μπορείς να φοβάσαι τον εαυτό σου..."του είχε πει κάποια άλλη φορά η Αλεξάνδρα.
"Ο κος Sigmund τα λέει αυτά;" την κορόιδευε εκείνος.
"Δεν ξέρω...μήπως τα λέει το υποσυνείδητο σου; Πως γίνεται να βλέπεις αυτό το όνειρο μόνο όταν είσαι μόνος σου; Και ποτέ όταν έχεις σχέση;"
"Πείτε μας,κυρία Freud...μήπως πρέπει να ξαπλώσω κιόλας; Μήπως να ξαπλώσετε κι εσείς μαζί μου;" συνέχιζε εκείνος αδυνατώντας να την πάρει στα σοβαρά.
"Μιχάλη...κάποια μέρα θα το καταλάβεις...δε γίνεται να μην αντέχεις να είσαι μόνος...αν φοβάσαι τον εαυτό σου, αν δεν τον βλέπεις, ποτέ δε θα καταφέρεις να δεις και τον άλλον..."
"Λες γι'αυτό να με παρατάνε όλες;" γέλαγε εκείνος
"Κορόιδευε όσο θες...θα έρθει η στιγμή και για σένα να περπατήσεις μόνος στο δάσος σου..."
Καθισμένος ένα χρόνο μετά σ'ένα παγκάκι του νοσοκομείου ανάμεσα σε δεκάδες θλιμμένα πρόσωπα καταλάβαινε πως η Αλεξάνδρα είχε δίκιο. Σε όλα. Ποτέ δεν άντεχε να μένει μόνος. Θυμήθηκε πόσες ηλίθιες σχέσεις είχε κάνει στη ζωή του...μόνο και μόνο για να μην ξυπνάει μόνος του το πρωί.
Και ίσως η σχέση με την Αλεξάνδρα ήταν η μοναδική που άξιζε. Και την Αλεξάνδρα δεν την είδε πραγματικά. Δεν είχε αντέξει να δει ποιά ήταν, τι είχε περάσει, τι περνούσε.
"Θέε μου, είχε τόσο δίκιο..."σκέφτηκε.
Πήρε μια ακόμα βαθιά ανάσα και σηκώθηκε.


Όταν μπήκε στο σπίτι του σαν όλα να είχαν αλλάξει. Σαν τα έπιπλα να είχαν γίνει πανήψηλα δέντρα. ʼνοιξε όλες τις πόρτες και τα παράθυρα. Μπορούσε ν'ακούσει τον αέρα. Τον αέρα να περνάει ανάμεσα στα φύλλα του δάσους του.
Έβαλε στο στερεοφωνικό το cd του Bowie. H μουσική πλημμύρισε το χώρο, μπορούσε, όμως, ακόμα να ακούσει τον αέρα.
Wiiild is the wiind...
Δεν ήταν δικό του. Ήταν δικό τους για πάντα.

"Θα βγω απ'το δάσος, Αλεξάνδρα, είπε δυνατα.
Κι όταν βρω τον εαυτό μου, θα ξαναβρώ κι εσένα..."

[kathy]

Το παραπάνω είναι εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους τους χωρισμένους.

Και δεν ξέρω, πολλοί χωρισμοί έχουν πέσει τελευταία, βρε παιδιά, δεν ξέρω τι γίνεται...

[Poexania]

Ήταν σχεδόν σαν αλιθινό, περπατούσε και πατούσε τα κλαράκια των δέντρων που έσπαγαν κάτω απο το βάρος του.
Η νύχτα ήταν ζωντανή. όχι σαν κείνες τις ζωτικά αποστειρωμένες νύχτες στην πόλη που το μόνο που άκουγες ήταν οι εξατμίσεις και το μόνο που μύριζες ήταν το νέφος.
Η υγρασία είχε ποτίσει τα ρούχα του και κρύωνε, κρυώνει κάποιος στα όνειρα?
Ήταν μια ανούσια ερώτηση τελικά, στα όνειρα έχουμε την δυνατότητα ακόμα και να πετάμε, γιατί όχι και να κρυώνουμε?
Τα δέντρα του δάσσους δεν τα αναγνώριζε, δεν τον ξένιζαν κιόλας, ήταν τα δέντρα που περίμενε να δεί κανείς σε αυτό το μέρος, απλά δεν ήξερε τα ονόματα τους.
Μπορούσε να διακρίνει και την παραμικρή λεπτομέρεια μεσα στη νύχτα, και χωρίς τα γυαλιά του, καλά λένε οτι ο ύπνος είναι ο καλύτερος γιατρός, ή ο χρόνος? ή τελοσπάντων να έχεις χρόνο για ύπνο.
Τελικά οι νυχτερίδες ήταν ενδιαφέροντα ζωα, πετούσαν απο δέντο σε δέντρο κυνηγώντας η μια την άλη και περιφερόταν άσκοπα με τέτοια επιμονή λές και ήταν αυτός ο σκοπός της ζωής τους.
Σε αντίθεση με αυτές, οι κουκουβάγιες έβρισκαν ένα κλαδί και κούρνιαζαν εκεί κάνοντας διάφορα περίεργα κόλπα με το κεφάλι τους, του θύμησαν την ταινία ο εξορκιστής και τη σκηνή με την περιφορά του κεφαλιού, κάτι αστείο και τρομαχτικό ταυτόχρονα.
Οι κάλτσες του είχαν μουσκέψει, παπούτσια δεν φορούσε, ποιός φοράει άλωστε παπούτσια στο κρεβάτι? Τη συνήθεια να φοράει τις κάλτσες του την είχε κολήσει εκείνη, που το όνομα της δεν άντεχε να φέρει στο μυαλό του,
να την πάρει ο διάολος και αυτή και τα βιβλία ψυχολογίας της, τόσα βιβλία ψυχολογίας στα ράφια ενώ με μια μουλωχτή κίνηση υπεροχής του έκανε την ψυχολογία σκατά.
"Εδω είναι δάσσος, ας μήν τα σκέφτομαι αυτά, ας χαζέψω λίγο τα αγρίμια που μπαινοβγαίνουν στις κουφάλες των δέντρων"
Μικρά τερατάκια με γυαλιστερά μάτια, άκακα κατά τα άλα, αρκεί να μην ήσουν μικρό ποντικάκι η ανυπεράσπιστο ζωύφιο, ήλπιζε να μην υπήρχαν τίποτα φίδια τριγύρω.
Κατά ένα περίεργο τρόπο να αγγαθωτά αναριχητικά φυτά και το άγριο έδαφος δεν τον ενοχλούσαν καθόλου. θυμήθηκε ένα άλο όνειρο που σαν δεύτερος μεσσίας περπατούσε στην επιφάνεια της θάλασσας, σε κείνο το όνειρο μπορούσε να διακρίνει τέλεια το βυθό μέχρι τον πάτο, παρόλο που και τότε ήταν νύχτα.
Στόπ, Κάτι είδε...
Κόκκινο, παύση, κόκκινο, κόκκινο ρούχο κρεμασμένο στο δέντρο...
Έτρεξε προς τα εκεί, το ρούχο φωσφόριζε και βρισκόταν 4-5 μέτρα πάνω απο το κεφάλι του, δίχως να το σκευτεί μαζεύτηκαι και εκτινάχθηκε, με ονειρικό τρόπο απαγκίστρωσε το ρούχο απο το κλαδί και ξαναπάτησε μαλακά στο χώμα. Δεν τον προβλημάτισε το υπεράνθρωπο άλμα του, όνειρο ήταν άλωστε.
Το πανωφόρι ήταν φτιαγμένο απο κάποιο είδος τσόχας, ζεστό και βαρύ, πέρασε απο το νού του να το φορέσει για να καταπολεμήσει το κρύο μα ήταν γυναικείο και δεν του έκανε. τα κουμπιά του ήταν απο βελανίδια και θυλήκωναν μέσα σε κάτι μικρές θηλιές στην άλη πλευρά, είχε και κουκούλα, τσέπες δεν είχε, άν είχε θα της ψαχούλευε.
Χαμογέλασε σκεπτόμενος την κοκκινοσκουφίτσα να πορεύετε στο δάσσος μόνο με τα εσώρουχα αφού αυτός είχε το πανωφόρι της και συνέχιζε να χαμογελάει ώς τη στιγμή που είδε κεντημένα τα αρχικά της Αλεξάνδρας στην φόδρα του, Α.Μ...πάγωσε, ξύπνησε, έκλαψε, δεν τα κατάφερε να ξανακοιμηθεί. Αφού έφυγε ας έφευγε μια και καλή, ας έφευγε και απ' τα όνειρα του, τρια χρόνια όμως δεν μπορούσαν να εξανεμιστούν σε 2 βράδυα όπως όταν χάσεις το χέρι σου για κάποιο καιρό νομίζεις οτι ακόμα το έχεις, έτσι είναι αυτά.


elpizo h orthografia moy na mh san apotharynei na to diavasete kai elpizo h alagh kl;imatos kai h prosthikh periergon stoixeion namh sas ebodisei na to syblhrosete
eyxaristo