To παρακάτω έφτασε σήμερα στο inbox μου ανώνυμα. Το δημοσιεύω εδώ...
Μια μερα αποπειραθηκα να αυτοκτονησω.δεν ηταν τοσο αποφαση, παρα απελπισια.Δεν επρεπε.Χωρις να θελω να περιαυτολογησω, ειμαι Αγαπητος Ανθρωπος.Χιλιοι θα κλαιγαν αν πεθαινα, εκατο κλαιν επειδη προσπαθησα.Τελικα δεν ειναι τοσο ευκολο να αφαιρεσεις τη ζωη σου.Εκοψα το χερι μου με ξυραφακια ξυρισματος.Τουλαχιστον 2 εκατοστα βαθος.Κανω θεραπεια για να κολλησουν οι τενοντες μου.το χερι μου βρισκεται σε πληρη ακινησια, αλλα ακομα ανηκω στο κοσμο των ζωντανων.Θελω να πω την Ιστορια μου.
Ειμαι Ψευτης.
ΜΕγαλος Ψευτης.
Αν Ελεγα στους γονεις μου τη ψεμματα τους εχω πει, θα αυτοκτονουσαν οι ιδιοι...
Οσο Ευκολα τα λεω, τοσο δυσκολα τα ξεπερναω.Κουβαλαω τα ψεμματα μου απο τοτε που θυμαμαι την υπαρξη μου.Ψεμματα μικρα, μεγαλα, φρικτα, ανεκδειηγητα.Με Βαραινουν, τα κουβαλαω.Καθε στιγμη, καθε λεπτο.Λυπαμαι, αλλα αυτο δεν αλλαζει τιποτα.
Ηθελα να λυτρωθω.και να πικρανω τους τοσους ανθρωπους που με αγαπουν ανεπανορθωτα.
Τωρα λυπαμαι και για αυτο.
Η Μερα που θα γιορταζω τα δευτερα γενεθλεια μου.22 Δεκεμβριου.
Απλα και Περιεκτικα, Ειμαι απο την Πολη Α, Σπουδαζω στην Πολη Β και ειμαι στην Πολη Γ.
18 Σεκεμβριου φευγω απο την Β για να παω στην Γ οπου ΣΠουδαζουν τα φιλαρακια μου, και μετα στην πολη Α.
3 Μερες, κοιταω να περναω καλα, γιατι εχω προμελετημενο να Αφησω πισω τα ψεμματα μου, και να Ησυχασω(;).
Πεμπτη λοιπον, μετα απο ενα γερο ξενυχτι, λεω σε ολους πως θα παρω το λεωφορειο για την Α.Πηγαινω στα Κτελ, κλεινω το κινητο, και επιβιβαζομαι στο λεωφοριο για την Β.Ωρα 14:45.
Επρεπε να Φτασω στο Σπιτι μου στην Α κατα τις 5.Δεν Εφτασα.Εφτασα Αργα το Βραδυ, κατα τις 11 στην Β.Προμηθευτηκα τα απαραιτητα ποτα, και πηγα σπιτι.
Ανοιξα το pc.Εβαλα Μουσικη.Αρχισα να πινω ακατασχετα.Μεχρι τις 2 οι τυψεις με ειχαν τυλιξει.Δεν τις αντεχα πραγματικα.Ειδα τη Σωτηρια μου στα gillete μου.Αφερεσα τα ξυραφακια απο μεσα.Χτυπησε το σταθερο τηλεφωνο.Η Αναγνωριση κλησης εγραφε το νουμερο του σπιτιου μου.Με Ψαχναν.Αργοτερα μες τη νυχτα ακολουθησαν πολλα νουμερα.Φιλων κυριως.Οι Γονεις μου περνουσαν το λουκι με τον αδερφο μου, μη λεγοντας τπτ σε αλλους συγγενεις, για να μην τους αναστατωσουν.Δεν το σηκωνα.Ημουν αποφασισμενος να το κανω.Το Αγχος με κυριεψε.Φοβομουν πως θα ξεκινησουν να ρθουν εκει.Επρεπε να επισπευσω την διαδικασια.
Ξαναεκατσα αναπαυτικα στην καρεκλα μου.Επιασα το ξυραφι στο δεξι μου χερι.Αρχιζε το (υποτιθεμενο) τελος μου.Το πρωτο κοψιμο ηταν αρκετα βαθυ.Το αιμα μου αρχισε να σχηματιζει αυλακια στη παλαμη μου, καταληγοντας στο πλακακι.Η Λυτρωση μου ειχε αρχισει.Για τις επομενες 2-3 ωρες δεν ενιωθα τιποτα.Κοβομουν, και σιγοτραγουδουσα.Ημουν Εξαγνισμενος απ'ολα.Δε με ενοιαζε τιποτα.Τα ειχα ξεχασει ολα.Ημουν Ελευθερος.
Συνεχισα να κοβομαι, χρησιμοποιοντας συνολικα 4 ξυραφακια, τα οποια εχω κρατησει.Το αιμα ειχε σχηματισει μια ευμεγεθη λιμνουλα στο πατωμα, και επεισης ειχε αρχισει να ξερενεται στο χερι μου.Δε φρικαρα.Δε με αγγιξε καν.Απλα το ολο σκηνικο συνεβαινε γυρω μου, και γω ημουν θεατης.Ο Πονος αρχισε να με σκοτωνει, το χερι μου μουδιασε.Ημουν πεπεισμενος πως θα εφευγα.Λιποθυμησα.
Ξυπνησα την επομενη, κατα τις 13:00.Το Χερι μου πονουσε φρικτα, και το κεφαλι μου γυριζε.Αφου συνηδητοποιησα τι ειχα κανει, σαν να μην τρεχει τπτ, σηκωθηκα και εκανα καφε.Τελειως Αναισθητος μιλαμε....Μιση Ωρα μετα πηρα τηλεφωνο σπιτι.Το Σηκωσε η μανα μου, μισοκλαιγοντας.αφου με εβρισε λιγο (με το δικαιο της) της ειπα τι ειχα κανει.Ξεκινησαν να ερθουν να με παρουν.Πηρα και τους φιλους μου, οι οποιοι με βρισαν με τη σειρα τους.Δεν τους Κατηγορω.Κανεις τους δε κοιμηθηκε εκεινο το βραδυ.Περιποιηθηκα το χερι μου λιγο, και βγηκα για φαγητο.Ημουν καλα.Δε σκεφτομουν τιποτα.Σαν να μην εγινε τιποτα.Γυρισα σπιτι.Ηθελα να ηταν καποιος εκει.Αρχιζα να καθαριζω τα αιματα απο το πατωμα, και την τουαλετα.Πολυ τριψιμο.Πρεπει να εφαγα ενα 2ωρο.Δεν Ηθελα να τα δουν.Η μερα μου κυλησε ησυχα, και το μονο που σκεφτομουν ηταν η σκηνη οταν θα φταναν οι δικοι μου.Δεν ηξερα τη αντιδρασεις θα ειχαμε.
Οι δικοι μου φτασαν αργα το απογευμα με τον αδερφο μου, σχεδον βραδυ.Τιποτα τραγικο.τους υποδεχτηκα με χαμογελο.Κατι αγκαλιτσες, απλες και περιεκτικες, και αυτο ηταν ολο.Μου αρεσε.Δεν ηθελα κλαματα και υστεριες.(που και παλι δεν θα ειχαν αδικο...).Η Μανα μου σαν Νοσοκομα κοιταξε το χερι μου, μου τραβηξε μια μπατσα και με ξαναγκαλιασε.Αφου το περιποιηθηκε, καναμε μια μινι συζητηση, και ξαναβγηκαμε στο σαλονι με τον πατερα μου και τον αδερφο μου.Οι γονεις μου κοιμηθηκαν αφου ηταν αυπνοι την προηγουμενη νυχτα, και κατσαμε με τον αδερφο μου, λεγοντας πραγματα ασχετα με το θεμα μου...Ευτυχος.Δεν ειχα ορεξη να το συζητησω τοτε.
Ετσι πανω κατω ερχομαστε στο σημερα, 7 Ιανουαριου 2005, και την πληγη μου να εχει αρχισει να κλεινει.
Δε θα γραψω αλλα.Ηθελα απλως να πω καπου την ιστορια μου.Ευχαριστω που την Διαβασες.Οποιο σχολιο καλοδεχουμενο.
Μην αυτοκτονησετε ποτε.δεν αξιζει τελικα.
Αν ομως ειστε αποφασισμενοι και οχι απελπισμενοι οπως εγω, βρειτε ξυραφακια που να κοβουν καλυτερα...
Χαιρομαι που ειμαι μαζι σας ακομα.
Αυτα.Καλη Χρονια.
Υ.Γ. Δεν ειμαι Συγγραφεας.αν και πιστευα πως μπορω να γραψω, απ'οτι φαινεται δεν τα καταφερνω και ιδιαιτερα!
Ονοματεπώνυμο: Δυστυχος δεν μπορω να σας πω....
---------------------------------------------------------------------------