από epsilon » Κυρ Δεκ 21, 2014 8:09 pm
τώρα που περάσανε τα χρόνια, αυτό το μισσός, το σπίτι μου, μένει ακόμη ανοιχτό. τι να γράψω; σε ποιον να γράψω; σε σκέφτομαι ξανά νίκο, εσένα που δεν υπήρχες τότες, και τώρα μάλλον υπάρχεις και υπάρχεις και για τον καθέναν από μας που σε γνωρίσαμε.
τώρα που περάσανε τα χρόνια και οι κυψέλες αδειάσανε σα μεταλλικά γράμματα σε παλιομοδίτικο τυπογραφείο, και το μέλι σου δεν ξέρω πια πού είναι γιατί δεν μπόρεσα να τ' αγγίξω αφότου πέθανες, λέγε, τι λες για το γκρεμό που έβλεπες μαζί με τ'αλεπούδια...
έγραφα τότε.
και τώρα γράφω, αυτή την άσχημη στιγμή.
η στιγμή είναι άσχημη, είχα δει τη φωτο μιας άσχημης ερωτευμένης κοπέλας.
ακούω ειδήσεις, σκέφτομαι προσωπικό παρελθόν, οραματίζομαι.
τα οράματά μου είναι σβησμένες μηχανές, φωνές στο ραλεντί, πυροβολισμοί με σιγαστήρα. σου πετάω λέξεις, μαυρίλα του διαδικτύου, και τα θεωρώ έναν ακόμη καλό δρόμο που βγάζει κάπου.
όχι στη βία.