ΑΔΡΑΝΕΙΑ

[skiaxtro]

...και προκύπτει μια απορία που σίγουρα φαντάζει αφελής:

Γιατί να ξεφύγεις απο τις παγιωμένες σου θέσεις;

Οποιαδήποτε στάση/πρακτική είναι βλαπτική (οχι απλά μη-ωφέλιμη) απορρίπτεται (συνήθως).
Μια εύκολη απάντηση θα ήταν για την ταχύτερη προσαρμογή σ'ενα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον αλλά το μικροπεριβάλλον της πλειοψηφίας πόσες εναλλαγές μπορεί να έχει;
Δυο οι χώροι στους οποιους κινείται ο καθένας σπαταλώντας το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του (σχεδόν πάνω απο το 70 %)
Σπίτι και εργασιακός χώρος
Στα ενδιάμεσα μπορεί (μόνο και μόνο για να βιώσει εκείνη την αντίθεση που του δίνει την αίσθηση οτι "ζει") να πάει στα ίδια μπαράκια,να δει πάνω κάτω τους ίδιους ανθρώπους.
Μια ακολουθία πανομοιότυπων δρώμενων και αλληλεπιδράσεων συνεπώς ερεθισμάτων που κάποτε δημιούργησαν τους συγκεκριμένους ρόλους που υποδύεται κανείς και στους οποίους αγκιστρώνεται με το πέρασμα του χρόνου
Ισως γι αυτο ακριβώς το λόγο,εξαιτίας της μονοτονίας που ζούμε όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε όλο και περισσότερο ανελαστικοί και όλο και πιο καταθλιπτικοί μέχρι που,ως εραστές αυτής της κατάθλιψης,απομακρυνόμαστε απο τα γήινα και τα πραγματικά περνώντας στη σφαίρα φαντασίωσης του Υπερ-Ανθρώπου,του αναζητητή της Αλήθειας,του Δημιουργού (ακόμα και για τον Νίτσε η θέση του θεού δεν μπορεί να παραμείνει άδεια μετά τη δολοφονία του ).
Και δε θέλω να σκέφτομαι οτι δεν είναι για την ηδονή που προσφέρει τούτη η φαντασίωση όσο για να δικαιολογήσουμε την έλλειψη ηδονής,τον πόνο ή τη μιζέρια που βιώνουμε νοηματοδοτώντας ετσι την Υπαρξη μας
(τελικά οι στόχοι είναι το Νόημα....λησμονώντας αυτό που πραγματικά θέλουμε να λησμονήσουμε: ο θάνατος είναι το μόνο δεδομένο σε μια πραγματικά αδιάφορη ζωή)


Ας συνεχιστούν ,λοιπόν,οι θεωρητικές προσεγγίσεις...

[trueseeker]

Ο Νίτσε, φίλε μου, θα είχε δίκιο αν οι άνθρωποι σκέφτονταν και δεν ενεργούσαν ασυνείδητα, ακολουθώντας τυφλά τις έξεις τους. Το πρόβλημα είναι ότι ακριβώς δεν σκεφτόμαστε, αλλά και τις ελάχιστες φορές που το κάνουμε, μακράν απέχουμε από τη λογική. Η συνήθεια – συνήθως άλογη – καταδυναστεύει τον άνθρωπο, λέω εγώ κι ας μην είμαι ο νίτσε (πάντως το όνομά μου μπορεί να δεχτεί το υποκοριστικό νίτσα, βολεύει?).

Αν και οι περισσότεροι από εμάς προσπαθούν να ξεχάσουν τον θάνατο, υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι ησυχαστών που βασίζεται ακριβώς στον φόβο του θανάτου. ʼρα δεν έχει τόσο σημασία από ποια βάση θα ξεκινήσει και τι στόχο θα επιλέξει ο καθένας μας, αλλά να θέσει ένα στόχο που θα τον ωθήσει να βγει από την στενωπό της συνήθειας.

Ένα στόχο "ωφέλιμο" για τον εαυτό του. (Επιμένω στον χαρακτηρισμό, μύθε, αλλά σε εντελώς υποκειμενική βάση. Αυτό που βοηθάει εμένα, δεν βοηθάει απαραίτητα κι εσένα. Ας ανακαλύψει ο καθένας τι πραγματικά χρειάζεται. Δεν έχει κανένα νόημα, να επιβάλλουμε ένα απόλυτο και αντικειμενικό ορισμό, τη στιγμή που οι ανάγκες του καθενός είναι διαφορετικές. Το ουσιαστικό είναι να κινηθούμε, κι όχι να κινηθούμε στον ίδιο δρόμο)

[Αστρεν]

Η συνήθεια – συνήθως άλογη – καταδυναστεύει τον άνθρωπο, λέω εγώ κι ας μην είμαι ο νίτσε (πάντως το όνομά μου μπορεί να δεχτεί το υποκοριστικό νίτσα, βολεύει?).

Ας ανακαλύψει ο καθένας τι πραγματικά χρειάζεται. Δεν έχει κανένα νόημα, να επιβάλλουμε ένα απόλυτο και αντικειμενικό ορισμό, τη στιγμή που οι ανάγκες του καθενός είναι διαφορετικές. Το ουσιαστικό είναι να κινηθούμε, κι όχι να κινηθούμε στον ίδιο δρόμο)

οφείλω να ομολογήσω ότι έχετε υψηλή αίσθηση του χιούμορ εδώ μεσα! trueseeker? μπόρεις να μου απαντήσεις σε κάτι? πιστεύεις ότι είναι εύκολο το ανακαλύψει κάποιος αυτό που πραγματικά θέλει;και πες ότι κατάφερε να κινηθεί ακόμα και μόνος του όπως λες ότι πρέπει να γίνει... πόσο νομίζεις ότι μπορεί ή θα μπορέσει καλύτερα να αντέξει μόνος του χωρίς συνοδοιπόρους και συνταξιδευτές; και κάτι ακόμα: είμαι κι εγώ όπως όλοι νομίζω εδώ μεσα trueseekers!

[trueseeker]

Καταρχήν μίλησα για ανάγκες κι όχι για επιθυμίες. Αυτό βέβαια δεν διευκολύνει και ιδιαίτερα τον εντοπισμό τους τη στιγμή που αναφερόμαστε σε ψυχικές – νοητικές ανάγκες. Ωστόσο, δε νομίζω ότι γενικότερα υπάρχουν πράγματα που γίνονται εύκολα.

Τους συνοδοιπόρους τους συναντάς στην πορεία. Αν ξεκινήσεις με κάποιον με διαφορετικές ανάγκες από σένα μάλλον θα καταλήξεις μόνος αφού αναγκαστικά θα βαδίσετε στους αντίστοιχους, και άρα διαφορετικούς, δρόμους.

[Αστρεν]

.

Τους συνοδοιπόρους τους συναντάς στην πορεία. Αν ξεκινήσεις με κάποιον με διαφορετικές ανάγκες από σένα μάλλον θα καταλήξεις μόνος αφού αναγκαστικά θα βαδίσετε στους αντίστοιχους, και άρα διαφορετικούς, δρόμους.

πόσο εύκολο ακούγεται όλο αυτό στην θεωρία..... στην πράξη γιατι μου τα χαλάει;;;;;;;;;;

[Mythos]

Ένα στόχο "ωφέλιμο" για τον εαυτό του. (Επιμένω στον χαρακτηρισμό, μύθε, αλλά σε εντελώς υποκειμενική βάση. Αυτό που βοηθάει εμένα, δεν βοηθάει απαραίτητα κι εσένα. Ας ανακαλύψει ο καθένας τι πραγματικά χρειάζεται. Δεν έχει κανένα νόημα, να επιβάλλουμε ένα απόλυτο και αντικειμενικό ορισμό, τη στιγμή που οι ανάγκες του καθενός είναι διαφορετικές. Το ουσιαστικό είναι να κινηθούμε, κι όχι να κινηθούμε στον ίδιο δρόμο)

Στην πραγματικοτητα, αν θελουμε να ειμαστε ρεαλιστες, (με δεδομενο μαλιστα οτι η εννοια του "ρεαλισμου" ειναι στενα συγγενικη με το "ωφελιμο" -σκεψου το και θα δεις..) και χωρις να εμμενουμε στην χρηση του ρηματος "επιβαλλω", ειναι απολυτα αναγκαιο να "συμφωνησουμε" σε βασικους αντικειμενικους ορισμους, να οριοθετησουμε δηλαδη τον κοινο εννοιολογικο χωρο, μεσα στον οποιο θα βαδισουμε και θα "βρεθουμε" οταν (και οχι αν) η αναγκαιοτητα θα το επιβαλλει.

Η "συμφωνια" πανω σε βασικες αρχες και αντικειμενικους ορισμους ειναι το στοιχειωδεστερο "μαθημα επιβιωσης" που η ανθρωποτητα κοπιαζει να διδαχθει, μεσα απο αλλεπαλληλα πολιτισμικα "σεμιναρια" στο περασμα της Ιστοριας.

Yποστηριζεις οτι "οι ανάγκες του καθενός είναι διαφορετικές". Αυτο ειναι ενα απο τα πιο απατηλα και ψευδεπιγραφα ιδεολογηματα που ωστοσο ειναι πολυ τρεντυ στα "φιλοσοφικα" κλαμπ των γιαπιδων, ιδεολογηματα που μαζι με ενα σωρο αλλες μπαρουφες συνθετουν και συνυφαινουν τα εξωφρενικης αισθητικης "φιλοσοφικα" τους αμφια.
Οι αναγκες του καθενος ΔΕΝ ειναι διαφορετικες. Διαφορετικος και τις περισσοτερες φορες, ανοητος, παραλογος και αυτοκαταστροφικος ειναι ο τροπος που "επιλεγουμε" να τις ικανοποιησουμε.
Αυτο που ισως ειναι (και ειναι πραγματι!) διαφορετικο ειναι η ιεραρχηση των αναγκων που επιχειρει ο καθενας. Και εκει πρεπει να αναζητησουμε και να διεκδικησουμε την ελευθερια της βουλησης. Στην ελευθερη και αβιαστη επιλογη οσον αφορα στην ιεραρχηση των αναγκων, δηλαδη στον χρονο, στον τροπο και στον βαθμο που θα επιλεξει κανεις να τις ικανοποιησει, διασφαλιζοντας παντοτε οτι ο βαθμος ικανοποιησης των αναγκων του ενος δεν αναιρει κα δεν εξαφανιζει την δυνατοτητα ικανοποιησης των αναγκων των αλλων. Αυτο το τελευταιο ειναι που εχει βαναυσα, αντικοινωνικα και απανθρωπα ανατραπει τα τελευταια χρονια και συνεχιζει να ανατρεπεται καθημερινα με περιεργες "μεταρυθμισεις" και "απορρυθμισεις", οδηγωντας σε μια αβεβαιη και γκριζα εποχη ανασφαλειας, βιας και αυξανομενης αδυναμιας ικανοποιησης των αναγκων για τους περισσοτερους. (εκτος κι αν μου διαφευγει κατι πολυ σημαντικο; )

Επισης λες, "Αυτό που βοηθάει εμένα, δεν βοηθάει απαραίτητα κι εσένα."
Για να μη μιλαμε γενικα κaι αοριστα και να διατρεχουμε ετσι τον κινδυνο να καταλαβαινουμε διαφορετικα πραγματα, θα μπορουσες να αναφερεις ενα παραδειγμα που αποδεικνυει οτι "αυτό που βοηθάει εμένα, δεν βοηθάει απαραίτητα κι εσένα"; (Ειμαι βεβαιος, λαβαινοντας υποψη τον διαφαινομενο υψηλο δεικτη νοημοσυνης σου,;) οτι δεν θα σκεφτεις καν, να αντλησεις παραδειγματα βασισμενα σε ακραιες περιστασεις και συνθηκες, οπου πραγματι μπορει ευκαιριακα "αυτό που βοηθάει εμένα, να ΜΗ βοηθάει απαραίτητα κι εσένα".)

Δεν θα αποφυγω τον πειρασμο επισης να εντοπισω μια λανθανουσα αντιφαση που προκυπτει με την τελευταια σου φραση "Το ουσιαστικό είναι να κινηθούμε, κι όχι να κινηθούμε στον ίδιο δρόμο". Μα αν "Αυτό που βοηθάει εμένα, δεν βοηθάει απαραίτητα κι εσένα", τοτε τι σε "κοφτει" αν θα "κινηθω"; Κανονικα πιο "ωφελιμο" για σενα θα ηταν να μεινω "ακινητος" και να σου αφησω ολο το δρομο "ανοικτο" ωστε να βαδισεις ανενοχλητα προς το "συμφερον σου". Πως;

[trueseeker]

Ή εσένα σου διαφεύγει το ότι μιλάμε για διαχείριση ατομικών σκέψεων και συμπεριφοράς ή εμένα μου διαφεύγει ο τρόπος με τον οποίο αυτή η διαχείριση συνδέεται με "μεταρρυθμίσεις κι απορυθμίσεις".

Όπως και να 'χει, έχεις δίκιο στο ότι οι ανάγκες είναι πάνω κάτω κοινές σε όλους μας, αφού έχουμε κοινά στοιχεία. Αυτό που ήθελα να τονίσω είναι ακριβώς η ιεράρχησή τους, όπως πολύ σωστά επεσήμανες, δλδ για έναν θυμώδη, που με το παραμικρό αρχίζει τα μπουνίδια (γιατί έτσι έχει συνηθίσει) είναι πιο σημαντικό να "κινηθεί" ενάντια στο θυμό του από έναν με φοβίες, που παραλύει και μόνο με τη σκέψη ότι πρέπει να αντιμετωπίσει μια από αυτές, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο πρώτος έχει απαλλαγεί από τους φόβους του ή ο δεύτερος από τον θυμό του.

Όσο για το παράδειγμα που ζητάς, ας πάρουμε μια ανάγκη κοινή σε όλους μας, τη χαλάρωση. Ρώτησα διάφορους φίλους κι ο καθένας κάνει κάτι διαφορετικό. ʼλλος διαβάζει, άλλος κάνει μπάνιο, άλλος βγαίνει βόλτα, άλλος αράζει στην τηλεόραση, ο καθένας δλδ έχει βρει τον προσωπικό του "ωφέλιμο" τρόπο για να χαλαρώσει. Δεν νομίζω ότι πρέπει ντε και καλά όλοι να μάθουμε να χαλαρώνουμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο αφού "αυτό που βοηθάει τον πρώτο, δεν βοηθάει κατανάγκη και τον δεύτερο".

Η αντίφαση που αναφέρεις δεν υφίσταται. Νομίζω καταλαβαίνεις ότι είναι σημαντικό για όλους μας να ξεφύγουμε από τις μηχανικές μας αντιδράσεις – αν φυσικά θέλουμε να έχουμε συνειδητή παρουσία στη ζωή μας – ενώ δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ο τρόπος που ο καθένας μας θα επιλέξει για να το πετύχει.