...και προκύπτει μια απορία που σίγουρα φαντάζει αφελής:
Γιατί να ξεφύγεις απο τις παγιωμένες σου θέσεις;
Οποιαδήποτε στάση/πρακτική είναι βλαπτική (οχι απλά μη-ωφέλιμη) απορρίπτεται (συνήθως).
Μια εύκολη απάντηση θα ήταν για την ταχύτερη προσαρμογή σ'ενα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον αλλά το μικροπεριβάλλον της πλειοψηφίας πόσες εναλλαγές μπορεί να έχει;
Δυο οι χώροι στους οποιους κινείται ο καθένας σπαταλώντας το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του (σχεδόν πάνω απο το 70 %)
Σπίτι και εργασιακός χώρος
Στα ενδιάμεσα μπορεί (μόνο και μόνο για να βιώσει εκείνη την αντίθεση που του δίνει την αίσθηση οτι "ζει") να πάει στα ίδια μπαράκια,να δει πάνω κάτω τους ίδιους ανθρώπους.
Μια ακολουθία πανομοιότυπων δρώμενων και αλληλεπιδράσεων συνεπώς ερεθισμάτων που κάποτε δημιούργησαν τους συγκεκριμένους ρόλους που υποδύεται κανείς και στους οποίους αγκιστρώνεται με το πέρασμα του χρόνου
Ισως γι αυτο ακριβώς το λόγο,εξαιτίας της μονοτονίας που ζούμε όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε όλο και περισσότερο ανελαστικοί και όλο και πιο καταθλιπτικοί μέχρι που,ως εραστές αυτής της κατάθλιψης,απομακρυνόμαστε απο τα γήινα και τα πραγματικά περνώντας στη σφαίρα φαντασίωσης του Υπερ-Ανθρώπου,του αναζητητή της Αλήθειας,του Δημιουργού (ακόμα και για τον Νίτσε η θέση του θεού δεν μπορεί να παραμείνει άδεια μετά τη δολοφονία του ).
Και δε θέλω να σκέφτομαι οτι δεν είναι για την ηδονή που προσφέρει τούτη η φαντασίωση όσο για να δικαιολογήσουμε την έλλειψη ηδονής,τον πόνο ή τη μιζέρια που βιώνουμε νοηματοδοτώντας ετσι την Υπαρξη μας
(τελικά οι στόχοι είναι το Νόημα....λησμονώντας αυτό που πραγματικά θέλουμε να λησμονήσουμε: ο θάνατος είναι το μόνο δεδομένο σε μια πραγματικά αδιάφορη ζωή)
Ας συνεχιστούν ,λοιπόν,οι θεωρητικές προσεγγίσεις...