ΑΔΡΑΝΕΙΑ

[wpleftyboy]

βλεπω καθαρα οτι
πισω απο τις λ-εξεις κρυβεται ο αλ-εξης ...

για να μην πουμε για τα χορωδιακα γηπεδικα
εξης εξης εισαι σ-εξεις
ή
εξη-ς εξη-ς ο κωλος σου να φ-εξει-ς

παντως και χωρις πλακα τωρα η εξη ειναι σεξυ στα σιγουρα .

[3ΤΛ]

Όταν δεν ξέρει τι να κάνει
με τη λέξη
έχει μια έξη
να τηνε παίξει.

(Την λέξη ενοείται, μην παρεξηγηθούμε!)

[Mythos]

Μύθε
στο πόστ σου διακρίνω μια περίοδο εκ-πτώσεων
Ας πουμε λοιπόν οτι είναι οι Εξις ή μήπως οι Εξοις;
Πάντως διαφαίνεται η κυριαρχία των έξεων (για να αποφύγουμε τα διλλήματα με τις εξεις/ις/οις ) στη Συνείδηση.(εμοτικονπουκλεινειτοματικαισηκώνειτοχερι)
Και προκύπτει η απορία περι του "τι είναι Συνείδηση";
(διλληματίζομαι εγκέν...
μήπως κακώς έπραξα και εξέφρασα αυτην την απορία
και διαβάσω πάλι για Δύο και γενναιόδωρα προσφέρω Πέντε ή Ενα;....
Είναι βλέπεις και οι έξεις στη μέση)

Σκιαχτροπουλα, με εκπλησσεις! (αν ευχαριστα αν δυσαρεστα ειναι ζητημα εξεων) αλλα οπως θα το εθετε και το Σκιαχτρο: "δεν γαμιεται! ο καθενας οτι μπορει δια-κρινει".

Υ.Γ. η Συνειδηση ειναι ενα ψαρι που τρωγεται ψητο στα καρβουνα.
οινος εκλογης: ροδίτης στους 8° C. (φυσικαχωριςεμοτικον)

[trueseeker]

Ναι! αλλαγές ακόμα και στη βάση μας, έστω κι αν αυτό είναι το πιο δύσκολο, αλλά σίγουρα όχι ακατόρθωτο.

Με την πάροδο του χρόνου απλά αφηνόμαστε και η "βάση" μας επεκτείνεται. Έχουμε την τάση να βολευόμαστε και γι' αυτό όσο περνά ο χρόνος γινόμαστε όλο και πιο αδρανείς και σε όλο και περισσότερα θέματα, αποδεχόμενοι σχεδόν μοιρολατρικά τη σειρά με την οποία οι σκέψεις μας εμφανίζονται.

Όσο για το ότι με αυτό τον τρόπο αμυνόμαστε απέναντι στους φόβους μας και κατ' επέκταση στη φθορά, δε συμφωνώ. Είναι κλασσικό παράδειγμα η έντονη ανησυχία που προκύπτει όταν αργοπορεί ένα αγαπημένο πρόσωπο. Η ερώτηση "μήπως έπαθε τίποτα?" εμφανίζεται πρώτη στους περισσότερους από εμάς και όχι μόνο δεν μας προστατεύει από το φόβο της απώλειας, αλλά μας αφήνει κυριολεκτικά έρμαιο σε αυτόν.

Εννοείται ότι όντως έχουμε και ωφέλιμα και ασφαλή "πλατώματα", αλλά ξέρουμε ποια είναι? τα έχουμε εντοπίσει? είμαστε έτοιμοι να τα χρησιμοποιήσουμε συνειδητά πριν φτάσουμε στο έσχατο σημείο πτώσης, κερδίζοντας έτσι χρόνο κι αποφεύγοντας φθορά?

[fbl]

................Μη κινεις τα καλως κειμενα..................



Αυτο ειναι το εμβλημα των θυματων της ψυχολογικης αδρανειας
Στη βαση του υπαρχει ενας συλλογισμος ατελης , και κατα τη μορφη και κατα το περιεχομενο.
Τα καθιερωμενα εχουν καλα καθιερωθει.
Εαν τα μετακινησεις ,θα τα χαλασεις .Δεξου τα λοιπον κ ησυχασε. Ετσι φυσικα δε μπορει ποτε να παει μπροστ ο κοσμος.Και η ιστορια δε θα ειναι πια πορεια προς νεες μορφες ζωης ,αλλα σημειωτον,ακινησια σε σχηματα που τα κανει αυτονοητα η συνηθεια.Οτι κειται δε κειται παντοτε καλως.Ισως σε αλλο τοπο και χρονο σε αλλους ορους ιστορικους , να ειχε το νοημα,την αξια,τη σκοπιμοτητα του.Επομενως πρεπει να απελευθερωθει κανεις με τη σκεψη απο την επιβολη του ,για να διερευνησει το νοημα,να ελεγξει την αξια, να ζυγισει τη σκοπιμοτητα του . Και αν βεβαιωθει οτι η κινηση της ιστοριας αδειασε το σχημα τουτο απο καθε ουσιαστικο περιεχομενο,μπορει και οφειλει με την πραξη να το εγκαταλειψει,για να αναζητησει κατι αλλο............

[atomant]

Εμένα με απασχολεί το τι σημαίνει ο όρος «εαυτός»; Έχει "Αδράνεια";



Εκεί χωράνε, πολύ βολικά, τα πάντα και τίποτα, μέσα σ' ένα σύννεφο από τις εξατμίσεις του φιλοσοφικού και λογοτεχνικού κινητήρα του 19ου αιώνα.

Δεν πρόκειται βέβαια για το Υποκείμενο (το σύστημα των συμβολικών λειτουργιών) διότι, άλλωστε, η συμβολική διάσταση, αναπόσπαστη από τους μύθους που τη στηρίζουν, πάει περίπατο και μάλιστα με τυμπανοκρουσίες.

Ούτε για τη συνείδηση πρόκειται, αφού αυτή, το ξέρουμε, θα αποχωριζόταν τον παλιό της καταστατικό χάρτη μέσω των αντιστάσεών της, ενώ εδώ συναντάμε υποτίθεται μια φλογερή ανταπόκριση στο αίτημα παράδοσης άνευ όρων. (Αν είχα την απαραίτητη πολυτέλεια χώρου θα επιχειρούσα να δείξω ότι αυτό που μερικοί αποκαλούν «εαυτό» δεν είναι παρά το ταλαιπωρημένο «Εγώ» της ψυχολογίας, που ο Λακάν περιέγραψε σαν «μια στοίβα καμπαρντίνες σε παλιατζίδικο»: δηλαδή το σύνολο των φαντασιακών ταυτίσεων.)

Οσο για τη συνείδηση ειδικά, αυτή συνίσταται κατ' αρχήν στο ότι τείνει ακριβώς να απορροφήσει το Είναι δίχως να γίνεται ποτέ απολύτως πράγμα, δηλαδή δίχως να εκπνέει.

Εάν όντως απαιτείται η συνήχηση των δύο (Είναι και γίγνεσθαι) για να υπάρξει συνειδητός άνθρωπος (είναι ο ορισμός της συνείδησης και δεν θα χασομερήσω για να τον υποστηρίξω), πάντως ο τωρινός δυτικός κόσμος, οπισθοχωρεί διαρκώς μπροστά σε μια φρενήρη, τεχνικού τύπου επιτάχυνση του γίγνεσθαι, μέχρι που το Είναι του να εκμηδενιστεί μαζί με την αναφορά που το συνιστά (το νόημα).

Τα δύο δεν συνηχούν, ούτε συνομιλούν καν, αλλά γίνονται οι δύο πόλοι ενός κυκλώματος (1 και 0, ταχύτητα και αντικείμενο, ενέργεια και ύλη). Δήθεν εν ονόματι ποιος ξέρει ποιων συμφερόντων του «εαυτού», το Είναι μετασχηματίζεται σε μιαν απ' τις παραμέτρους αυτής της εμβρόντητης συμμετοχής του ανθρώπου στην επιταχυνόμενη παραγωγή αντιγράφων της ζωής του.

Αναφέρομαι στην εξαθλιωμένη ζωή τού θεατή-καταναλωτή.

Τι απομένει;









Αιωρούμενοι αδρανείς σ' έναν τόπο δίχως έδαφος, σε μιαν όλο και πιο παραισθητική χωροχρονικότητα, σ' αυτή την άβυσσο των ειδώλων και των αντικατοπτρισμών, οι «εαυτοί» υποβιβαζόμαστε σε συνδετικά σημεία.

Είμαστε κόμβοι στον αραχνώδη ιστό των πληροφοριών που ανταλλάσσουμε και οι οποίες, όπως ξέρουν και τα νήπια ακόμη, δεν είναι δυνατόν να περιέχουν κάποια σημασία που να μας αφορά αληθινά, διότι τότε, καθώς η σημασία θα πήγαινε προς το βάθος (από τη φύση της), οι πληροφορίες (τέτοιου είδους πληροφορίες), θα είχαν χάσει το παιχνίδι οριστικά.

Με δεδομένη τη σημασία που θα μετέφεραν, το να αναμεταδοθούν αστραπιαία προς όλους τους παραλήπτες ή το να αποθηκευτούν θα ήταν αδύνατον.

Απ' αυτή την άποψη, ο μεταμοντέρνος δυτικός κόσμος είναι κυριολεκτικά μια κακή ουτοπία (ου+τόπος), κάτι σαν απέραντη επιφάνεια ανώδυνων ανταλλαγών, οριακής ρευστότητας και τυφλωτικής ευκολίας στους χειρισμούς.


Διότι οι απεριόριστες δυνατότητες που προβάλλουν συνεχώς από παντού για να πολιορκήσουν τον «εαυτό» σαν επιμέρους ακαριαία και ανούσια δολώματα της προσοχής, θέτουν, ακριβώς ως απεριόριστες, τον ηθικό και διαλεκτικό περιορισμό της ψυχικής προσοχής τού εν λόγω «εαυτού», με την έννοια ότι τον αφορούν όλο και λιγότερο.


Η αβεβαιότητα και η σύγχυση μπροστά σ' αυτό το πανόραμα της αδιάφορης υπερεπάρκειας και απροσδιοριστίας, δηλαδή μιας κατάστασης όπου τα αποτελέσματα δεν έχουν αιτίες, διαγράφουν εντελώς την υπόσταση του υποκειμένου και επιτρέπουν στον κόσμο να κινείται από μόνος του, σαν δορυφόρος του κενού που προκαλεί η περιστροφή.


ΥΓ. Αποχαιρετάμε λοιπόν τον Ανθρωπο και υποδεχόμαστε τον αδρανή «εαυτό», ανοιχτό στην ιδέα ότι η κοινωνία αποτελεί ένα πλέγμα κυττάρων συν το δικαίωμα στην πύρρειο νίκη της οργανικής ύλης: δηλαδή στο ότι όλα τα κύτταρα θα επικοινωνούν μεταξύ τους αλλά δίχως συνείδηση, όπως στο σώμα ενός φυτού ή ζώου.


































ΥΓ. Τελικά θα μεταλάβω........

[alexis]

Αυτό το αδρανής εαυτός μου κάνει σε αδρανές υλικό..
Και σαν αδρανή υλικά μας πετάνε και μπαζώνουμε τα ποτάμια και τα ρέματα της σύγχρονης ιστορίας που σημειωτέον δε γυρίζουν και πίσω?
Και πότε ο κόσμος-κοσμάκης δεν αυτοπροσδιόριζε την πάρτη του σαν ένα τεράστιο εγω, πότε δεν κοιτούσε πως θα τη σκαπουλάρει?
Τότε που δούλευε ήλιο με ήλιο για ένα πιάτο φασουλάδα λαδερή-σκονη πέτρες λάσπες όλη μέρα στο γιαπί?
Μηπως υπερεκτιμάμε λίγο το παρελθόν?
Στην Ελλάδα των πιο χαμηλών μισθών της Ευροζώνη δικαιούμαστε να μιλάμε για αδιάφορη υπερεπάρκεια?Με τέτοια φράγκα στην παραπαιδεία και τέτοια φάκελα χωρις γράμματα?Στην πατρίδα που γέννησε τη φιλονικία, του <ξέρεις ποιος είμαι γω ρε?>..
Περι ανώδυνων ανταλλαγών..
πάντα έτσι δεν ήταν?
όταν έκοβε κάθε μέρα ο Χολαργός επί αντρέα κατοστάρικα δεν υπήρχε οριακή ρευστότητα, αλλά μόνο τότε και χωρίς αντίκρυσμα.
τα λεφτά μας να χουμε
να κλέβουμε στο ζύγι
να αμουμε και κανα ουνάκι
αυτό δεν υπήρξαμε πάντα?

[trueseeker]

"Καλώς κείμενα"? υπάρχουν και τέτοια?

Οτιδήποτε "κείται", παραμένει στάσιμο δλδ, δεν μπορεί να είναι "καλό" (κι επειδή επιμένω ότι σε τέτοιες συζητήσεις ο χαρακτηρισμός καλό – κακό μόνο παρεξηγήσεις μπορεί να φέρει, θα προτιμήσω και πάλι το "ωφέλιμο"). Πως μπορεί να μας βοηθήσει να προχωρήσουμε κάτι στάσιμο?

Συμφωνώ με την αξιολόγηση των θέσεων μας, μόνο που θα πρέπει να είναι μια συνεχής διαδικασία κι όχι να γίνεται άπαξ. Κι όσο για το θέμα "ιστορία" να υποθέσω ότι αναφέρεσαι στην προσωπική ιστορία του καθενός μας, δλδ στα βιώματά μας? Γιατί αλλιώς, αποδεχόμενοι οτιδήποτε έχει κατά καιρούς σερβιριστεί ως νεωτερισμός, οδηγούμαστε όχι απλώς σε αδράνεια, αλλά σε πλήρη αποχαύνωση. Μόνο ό,τι έχει δοκιμαστεί συνειδητά από εμάς τους ίδιους, μπορεί να μας πείσει για την αλήθεια του και την αποτελεσματικότητά του.

[fbl]

Eγραφε καποτε ο Nietzche οτι ειμαστε στην εποχη οπου ο λογικος νους δεσποζει και καταδυναστευει τον ανθρωπο ΄ ποτε αραγε θα αποκτησει και παλι τα δικαωματα της η ορμη της ζωης ¨.....

[Mythos]

"Καλώς κείμενα"? υπάρχουν και τέτοια?

Οτιδήποτε "κείται", παραμένει στάσιμο δλδ, δεν μπορεί να είναι "καλό" (κι επειδή επιμένω ότι σε τέτοιες συζητήσεις ο χαρακτηρισμός καλό – κακό μόνο παρεξηγήσεις μπορεί να φέρει, θα προτιμήσω και πάλι το "ωφέλιμο"). Πως μπορεί να μας βοηθήσει να προχωρήσουμε κάτι στάσιμο?

.

Με παραξενευει που ρωτας κατι τετοιο, λες και αγνοεις οτι δεν υπαρχει ΤΙΠΟΤΑ πραγματικα ΣΤΑΣΙΜΟ.
Επισης αν ο διαχωρισμος του Καλου απο το Κακο ειναι μια φορα δυσκολη, η διακριση μεταξυ του τι ειναι "Ωφελιμο" και τι "Επιβλαβες" ειναι δεκακις δυσκολωτερη, αν μαλιστα αναμεσα στο διπολο "ωφελιμο/επιβλαβες" εμφιλοχωρησει και η ενοια του "Aνωφελους"* τοτε η δυσκολια διακρισης αποκτα μια πολυ συναραπστικη σχεδον κβαντικη πολυπλοκοτητα.

*(τυχον συνειρμικη αντιστοιχιση του "Ανωφελους" με την "Τεχνη", δεν θα μπορουσε να χαρακτηριστει a-priori τυχαιa )