από atomant » Παρ Αύγ 26, 2005 12:40 pm
Εμένα με απασχολεί το τι σημαίνει ο όρος «εαυτός»; Έχει "Αδράνεια";
Εκεί χωράνε, πολύ βολικά, τα πάντα και τίποτα, μέσα σ' ένα σύννεφο από τις εξατμίσεις του φιλοσοφικού και λογοτεχνικού κινητήρα του 19ου αιώνα.
Δεν πρόκειται βέβαια για το Υποκείμενο (το σύστημα των συμβολικών λειτουργιών) διότι, άλλωστε, η συμβολική διάσταση, αναπόσπαστη από τους μύθους που τη στηρίζουν, πάει περίπατο και μάλιστα με τυμπανοκρουσίες.
Ούτε για τη συνείδηση πρόκειται, αφού αυτή, το ξέρουμε, θα αποχωριζόταν τον παλιό της καταστατικό χάρτη μέσω των αντιστάσεών της, ενώ εδώ συναντάμε υποτίθεται μια φλογερή ανταπόκριση στο αίτημα παράδοσης άνευ όρων. (Αν είχα την απαραίτητη πολυτέλεια χώρου θα επιχειρούσα να δείξω ότι αυτό που μερικοί αποκαλούν «εαυτό» δεν είναι παρά το ταλαιπωρημένο «Εγώ» της ψυχολογίας, που ο Λακάν περιέγραψε σαν «μια στοίβα καμπαρντίνες σε παλιατζίδικο»: δηλαδή το σύνολο των φαντασιακών ταυτίσεων.)
Οσο για τη συνείδηση ειδικά, αυτή συνίσταται κατ' αρχήν στο ότι τείνει ακριβώς να απορροφήσει το Είναι δίχως να γίνεται ποτέ απολύτως πράγμα, δηλαδή δίχως να εκπνέει.
Εάν όντως απαιτείται η συνήχηση των δύο (Είναι και γίγνεσθαι) για να υπάρξει συνειδητός άνθρωπος (είναι ο ορισμός της συνείδησης και δεν θα χασομερήσω για να τον υποστηρίξω), πάντως ο τωρινός δυτικός κόσμος, οπισθοχωρεί διαρκώς μπροστά σε μια φρενήρη, τεχνικού τύπου επιτάχυνση του γίγνεσθαι, μέχρι που το Είναι του να εκμηδενιστεί μαζί με την αναφορά που το συνιστά (το νόημα).
Τα δύο δεν συνηχούν, ούτε συνομιλούν καν, αλλά γίνονται οι δύο πόλοι ενός κυκλώματος (1 και 0, ταχύτητα και αντικείμενο, ενέργεια και ύλη). Δήθεν εν ονόματι ποιος ξέρει ποιων συμφερόντων του «εαυτού», το Είναι μετασχηματίζεται σε μιαν απ' τις παραμέτρους αυτής της εμβρόντητης συμμετοχής του ανθρώπου στην επιταχυνόμενη παραγωγή αντιγράφων της ζωής του.
Αναφέρομαι στην εξαθλιωμένη ζωή τού θεατή-καταναλωτή.
Τι απομένει;
Αιωρούμενοι αδρανείς σ' έναν τόπο δίχως έδαφος, σε μιαν όλο και πιο παραισθητική χωροχρονικότητα, σ' αυτή την άβυσσο των ειδώλων και των αντικατοπτρισμών, οι «εαυτοί» υποβιβαζόμαστε σε συνδετικά σημεία.
Είμαστε κόμβοι στον αραχνώδη ιστό των πληροφοριών που ανταλλάσσουμε και οι οποίες, όπως ξέρουν και τα νήπια ακόμη, δεν είναι δυνατόν να περιέχουν κάποια σημασία που να μας αφορά αληθινά, διότι τότε, καθώς η σημασία θα πήγαινε προς το βάθος (από τη φύση της), οι πληροφορίες (τέτοιου είδους πληροφορίες), θα είχαν χάσει το παιχνίδι οριστικά.
Με δεδομένη τη σημασία που θα μετέφεραν, το να αναμεταδοθούν αστραπιαία προς όλους τους παραλήπτες ή το να αποθηκευτούν θα ήταν αδύνατον.
Απ' αυτή την άποψη, ο μεταμοντέρνος δυτικός κόσμος είναι κυριολεκτικά μια κακή ουτοπία (ου+τόπος), κάτι σαν απέραντη επιφάνεια ανώδυνων ανταλλαγών, οριακής ρευστότητας και τυφλωτικής ευκολίας στους χειρισμούς.
Διότι οι απεριόριστες δυνατότητες που προβάλλουν συνεχώς από παντού για να πολιορκήσουν τον «εαυτό» σαν επιμέρους ακαριαία και ανούσια δολώματα της προσοχής, θέτουν, ακριβώς ως απεριόριστες, τον ηθικό και διαλεκτικό περιορισμό της ψυχικής προσοχής τού εν λόγω «εαυτού», με την έννοια ότι τον αφορούν όλο και λιγότερο.
Η αβεβαιότητα και η σύγχυση μπροστά σ' αυτό το πανόραμα της αδιάφορης υπερεπάρκειας και απροσδιοριστίας, δηλαδή μιας κατάστασης όπου τα αποτελέσματα δεν έχουν αιτίες, διαγράφουν εντελώς την υπόσταση του υποκειμένου και επιτρέπουν στον κόσμο να κινείται από μόνος του, σαν δορυφόρος του κενού που προκαλεί η περιστροφή.
ΥΓ. Αποχαιρετάμε λοιπόν τον Ανθρωπο και υποδεχόμαστε τον αδρανή «εαυτό», ανοιχτό στην ιδέα ότι η κοινωνία αποτελεί ένα πλέγμα κυττάρων συν το δικαίωμα στην πύρρειο νίκη της οργανικής ύλης: δηλαδή στο ότι όλα τα κύτταρα θα επικοινωνούν μεταξύ τους αλλά δίχως συνείδηση, όπως στο σώμα ενός φυτού ή ζώου.
ΥΓ. Τελικά θα μεταλάβω........